Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 22.2.14
Αυτός ο
χωροχρόνος είναι ο χειρότερος για την προώθηση
των αιτημάτων ποιότητας ζωής, κι ακόμη για
την πολιτική έκφραση όσων τα ενστερνίζονται . Και όμως, έχουν υπάρξει
και «χειροτερότερα» : Θυμάμαι στην εποχή του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου κάποιες
φιλοζωϊκές οργανώσεις , που εν μέσω θανατικών
και φρικαλεοτήτων , έκαναν
εκκλήσεις για τη περίθαλψη των αδέσποτων ζώων…
Θέλετε να το
πούμε «η συμπαθής τάξις των ζωόφιλων»; Θέλετε να πούμε «οι καλοζωϊστές που
αναζητούν αμόλυντες από χημική επεξεργασία τροφές»; Θέλετε να πούμε για ερασιτέχνες που καλλιεργούν μαρούλια, θέλετε να μιλήσουμε για πιστοποιημένους βιοκαλλιεργητές, για παραγωγούς βαφών, επίπλων κλπ., που υπερηφανεύονται για
τον οικολογικό τους χαρακτήρα , για
εχθρούς του κυνηγιού-σπορ, για οπαδούς
της άγριας φύσης, ορειβάτες –ορεολάτρες, οικοαρχιτέκτονες, εφαρμοστές
βιοκλιματικών ρυθμίσεων, υποστηρικτές της βιοποικιλότητας, ακτιβιστές για το
νερό και την ήπια ενέργεια, υπερασπιστές
της ακεραιότητας των υπαίθριων
τοπίων , καλλιτέχνες και καλλιτεχνίζοντες, επιστήμονες και οικοτεχνοκράτες που
αναφέρονται στα πλανητικά προβλήματα ; Αντίπαλοι
της προαστιοποίησης και οπαδοί της «πλουραλιστικής
πόλης», των πεζών και των μικρών αποστάσεων, της όσμωσης με τη φύση;
Eν όψει : "Το ποτάμι", έργο της Elizabeth Nead
Eν όψει : "Το ποτάμι", έργο της Elizabeth Nead
Και
όμως όλοι αυτοί, κι ακόμη πολλοί περισσότεροι, κινούνται . Και συναπαρτίζουν το εύρος και το βάθος της οικολογικής
ευαισθησίας, που πολλαπλασιαζόμενα κάνουν ένα «γινόμενο» τεράστιο, πολιτικά υπολογίσιμο. Ένα «γινόμενο»
εξελίξιμο , διαταξικό βεβαίως αλλά αντίπαλο στον μεγαλομεσαίο
ελιτισμό, στη κερδοσκοπική και φρανκεσταϊνική διαχείριση
του χώρου και της φύσης. Φιλικό με τους τεχνολογικούς νεωτερισμούς αλλά όχι
αδιάφορο απέναντι στις όποιες αειφορικές
ποιότητες του παρελθόντος ….
Αυτό το μέγεθος
αδικείται όταν αντιμετωπίζεται σαν πολιτικός
ιχθυότοπος για το ψάρεμα ψηφοφόρων. Ουσιαστικά είναι μια δύναμη με στόχους
παρεμφερείς με αυτούς
της Αριστεράς - στόχους ποιότητας ζωής, αισθητικής, καθαριότητας,
ασφάλειας, ευταξίας, ευγένειας, πολιτικού πολιτισμού. Είναι μια δύναμη δαιδαλώδης και εν μέρει ασυνάρτητη
, αλλά κατά βάση ασύμβατη με τον
οικονομισμό και τη συμφεροντοκρατία : Ικανή να προσλάβει ευρύτερα χειραφετησιακά αιτήματα και να συμπράξει
σε μια δημοκρατική πορεία ριζικής
αλλαγής.
Σήμερα ο
χώρος της οικολογικής ευαισθησίας υποεκπροσωπείται στη πολιτική σκηνή. Από τη
μια πλευρά είναι ο πράσινος μεταπραττισμός
, αυτόκλητος διαμεσολαβητής
μεταξύ οικολογικών αγώνων και
κεντρικής πολιτικής σκηνής – κανονικός αχταρμάς
κεντρώας ιδεολογίας και εξαντρίκ αιτημάτων . Από την άλλη πλευρά είναι η
αριστεροφανής θεώρηση της οικολογίας ως
βοηθητικού οπλίτη, ανίκανου να τροποποιήσει ριζικά το οικονομικό τοπίο και τις παραγωγικές
σχέσεις.
Όμως σήμερα
, η ελληνική κοινωνία δεν έχει μόνο
ανάγκη από το γκρέμισμα της μνημονιακής υποτέλειας : Επί πλέον χρειάζεται
ένα ζωογόνο νεωτερισμό , κι αυτόν
μπορεί να τον προσποριστεί από τον χώρο της οικολογικής ευαισθησίας….