ΔΗΜΑΡίτες που διαφωνούν με το κόμμα τους , παρουσιάζονται
με μια ιδρυτική διακήρυξη (Αριστερή Μεταρρυθμιστική Κίνηση-A.ME.K), θέτοντας εν
όψει της «κοινωνίας των πολιτικών» ένα
σκεπτικό όχι και πολύ νέο.…
Από τη
διακήρυξή τους σημειώνω ορισμένα
στοιχεία :
-
Τη βολή τους
εναντίον του «αταβισμού της πελατειακής λογικής» - ευρηματική οπωσδήποτε, αλλά
και άνευ αντικρύσματος : Η πελατειακή
λογική είναι συνεχιστική και τρομερά
πρόσφατη, ώστε να χαρακτηρίζεται
αταβιστική ! Αφήνω το ότι οι μνημονιακές
κυβερνήσεις διέπρεψαν σε
πελατειακές λογικές .
-
Το ότι φιλοδοξούν
να εκφράσουν τη «μεταρρυθμιστική Αριστερά, τη σύγχρονη
σοσιαλδημοκρατία, το φιλελεύθερο κέντρο, τη ρεαλιστική Οικολογία», όταν αυτές οι δυνάμεις ανήκουν περισσότερο στον πλατωνικό κόσμο των ιδεών παρά στον
πολιτικό ακτιβισμό. Όσον αφορά την «ρεαλιστική
οικολογία», νομίζω ότι δεν τίθεται
ζήτημα πολιτικής της εκπροσώπησης δοθέντος ότι η
λεγάμενη είναι έτοιμη «από καθέδρας» να προσφέρει τις υπηρεσίες της στον
πλειοδότη.
-
Την
αντιδιαστολή που κάνουν ανάμεσα στον ευρωσκεπτικισμό και τον εθνικισμό. Όταν όμως φτάσουν οι
ευρωεκλογές και διαφανεί η συντριβή των
ευρωπαϊστών του πολιτικού προτάγματος «σήκω-πάνω-κάτσε-κάτω», τότε, εδώ
θάμαστε, να δείτε τι θα λένε για όσους ασκούν κριτική στο ο,τιδήποτε της υπαρκτής
ΕΕ….
-
Το ότι η ΑΜΕΚ καρφώνει τους παλιόφιλους της ΔΗΜΑΡ προσάπτοντάς
τους «διεκδίκηση μιας «εύκολης» θέσης στο ετερόκλητο στρατόπεδο του λαϊκισμού».
Πιστεύω ότι οι πατριώτες αυτής της χώρας, πρέπει να εύχονται
τη
μεταστροφή και τον αναστοχασμό όσων πολιτών
και πολιτικών «τσίμπησαν» τις σωτηριολογικές πολιτικές των
μνημονίων. Τα φαινόμενα του
οπορτουνισμού και των αντιμνημονιακών της τελευταίας στιγμής δεν μπορούν να
αποκλεισθούν, όμως όσοι προσχωρήσουν στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο πρέπει να
γίνουν καλόδεκτοι και να μην θεωρηθούν αυτομάτως ως «διεκδικητές μιας
εύκολης θέσης…»
Όλη η ΙΔΡΥΤΙΚΗ
ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ της Αριστερής Μεταρρυθμιστικής Κίνησης-A.ME.K
H χώρα βρίσκεται σε φάση μετάβασης. Το κυβερνών πολιτικό σύστημα κατόρθωσε να αποτρέψει την ασύντακτη χρεοκοπία και την έξοδο από το ευρώ. Δεν περιόρισε όμως τις χρόνιες παθογένειες της οικονομίας και του κράτους, δεν διασφάλισε ένα σταθερό δρομολόγιο εξόδου από την κρίση. Οι προκλήσεις που διαφαίνονται στον ορίζοντα υπερβαίνουν κατά πολύ τις δανειακές υποχρεώσεις και τις απαιτήσεις της καθημερινής διαχείρισης. Η έκταση και η ποιότητα των αναγκαίων αλλαγών προϋποθέτει τη σύγκρουση με ομάδες συμφερόντων, κατεστημένες νοοτροπίες, και πρακτικές. Απαιτεί ευρύτατες συναινέσεις και νέες πολιτικές ισορροπίες. Η χώρα χρειάζεται μία ολοκληρωμένη εθνική στρατηγική για τη βιώσιμη ανάκαμψη. Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, νέες προτάσεις κοινωνικής πολιτικής, μέριμνα για τους αδύναμους, ισονομία και κυρίως ενιαίους κανόνες για όλους.
Είναι περισσότερο από προφανές ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα, είτε στην κυβερνητική είτε στην αντιπολιτευτική εκδοχή του, δεν μπορεί να δώσει τη λύση. Παγιδευμένο στον αταβισμό της πελατειακής λογικής και της προεκλογικής παροχολογίας, από το μία υπόσχεται να μοιράσει το πρωτογενές πλεόνασμα σε αυξήσεις μισθών και συντάξεων, προσδοκώντας στην αύξηση της εκλογικής πελατείας, και από την άλλη κηρύσσει την ολική επιστροφή στον παράδεισο της δανεικής ευημερίας.
Μία αποδυναμωμένη κεντροδεξιά, μια ανεύθυνη λαϊκίστικη αριστερά, ο λεγόμενος μικρός δικομματισμός, και μια νεοναζιστική ακροδεξιά, που παρά τα χτυπήματα, δείχνει να αντέχει, ορίζουν σήμερα το πολιτικό τοπίο. Ανάμεσά τους η κοινωνία στέκει διαιρεμένη και αμήχανη. Τρεις παίκτες με μία δομική αδυναμία συνεννόησης και συνθέσεων που διαμορφώνουν ένα περιβάλλον αβεβαιότητας, ενώ η στρατηγική των εντάσεων αποτελεί συστατικό στοιχείο της ύπαρξής τους. Η αποκλειστική κυριαρχία τους στην πολιτική σκηνή παράγει μία παρατεταμένη ανισορροπία, παράγει βία, τυφλές συγκρούσεις, αποτελεί πηγή κινδύνων και μόνιμης πολιτικής ανωμαλίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το παρόν και το μέλλον της χώρας.
Η υπό συγκρότηση Κεντροαριστερά αναδεικνύεται εκ των πραγμάτων σε χώρο σύνθεσης, σταθερότητας και προοπτικής. Η Πρωτοβουλία των «58+» που μετασχηματίζεται σε Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη εκφράζει αυτή τη στιγμή το μοναδικό υπαρκτό σχέδιο για την ανασυγκρότηση του χώρου της κεντροαριστεράς, που φιλοδοξεί να εκφράσει τη μεταρρυθμιστική Αριστερά και τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία, το φιλελεύθερο κέντρο και τη ρεαλιστική Οικολογία. Δικτυώνεται και οργανώνεται πανελλαδικά, από τα κάτω με όρους αυτοπροσδιορισμού και αυτονομίας. Θέλει και μπορεί να αποτελέσει τη μεταρρυθμιστική αιχμή στην πορεία του έθνους προς μια νέα ευημερία σε ευρωπαϊκό περιβάλλον. Θέτει ως πρώτο σταθμό αυτής της ελπιδοφόρας πορείας τις ευρωεκλογές του Μαΐου, με επίδικο αυτής της κρίσιμης αναμέτρησης τη νίκη της ιδέας της ενωμένης δημοκρατικής Ευρώπης ενάντια στον ευρωσκεπτικισμό και τον εθνικισμό.
Εμείς πολίτες που κινούμαστε στο χώρο της Ανανεωτικής & μεταρρυθμιστικής αριστεράς, μέλη, φίλοι και ψηφοφόροι της ΔΗΜΑΡ, θλιβόμαστε από την απόφαση του κόμματος να γυρίσει την πλάτη σ’ αυτήν την ελπιδοφόρα προοπτική. Διαπιστώνουμε επίσης ότι η άρνηση συμπόρευσης με το εγχείρημα ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς συνοδεύεται από τη διεκδίκηση μιας «εύκολης» θέσης στο ετερόκλητο στρατόπεδο του λαϊκισμού. Οι εξελίξεις πριν και μετά το συνέδριο ενισχύουν αυτές τις δυσάρεστες εκτιμήσεις. Επειδή λοιπόν τα γεγονότα τρέχουν και ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά, προχωρούμε στη συγκρότηση της Αριστερής Μεταρρυθμιστικής Κίνησης, ώστε συντεταγμένα να συμβάλουμε στην υπόθεση συγκρότησης της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης και να εργαστούμε για την επιτυχία του ψηφοδελτίου της στις ευρωεκλογές.
Το συντονιστικό της κίνησης
1. Αγριαντώνη Χριστίνα
2. Αντωνίου Γιάννης
3. Βαρελάς Ανδρέας
4. Γλαμπεδάκης Μάνος
5. Δεληπέτρου Εύη
6. Διόγος Μάκης
7. Καλατζής Παναγιώτης
8. Καούνης Γιάννης
9. Κουρουζίδης Σάκης
10. Μεϊμάρογλου Γιάννης
11. Παπαγιαννοπούλου Λέλα
12. Πλεμένος Γιώργος
13. Σαμαντάς Τέλης