Tου
Ξενοφώντα Μπρουντζάκη
Πρόλογος ΟΙΚΟΝΙΚΗΣ : Μήπως έχει γίνει πολύς θόρυβος για το «Ποτάμι» του
Σταύρου Θεοδωράκη; Μήπως οι αντιδράσεις πολλών και διαφόρων διαπνέονται από μια απέχθεια για τον μη
ελεγχόμενο νεωτερισμό, χωρίς να υπεισέρχονται στην ουσία – που είναι η αβαθής
πολιτική της φωτογένειας, η προσωποκεντρική και άσχετη με τα υφιστάμενα μέτωπα της
κοινωνίας;
ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ :
"Στην
απέναντι όχθη πέρασε ο Σ. Θεοδωράκης. Από τη δημοσιογραφία, η οποία ασκείται
στην κριτική, θέτει εαυτόν στην κρίση των πολιτών. Από αυτήν τη μεριά έχουμε να
κάνουμε με μια επώδυνη απόφαση. Οι αντιδράσεις ήταν ποικίλες και
δικαιολογημένα: η εξουσία, από όπου κι αν προέρχεται, δημιουργεί αντιδράσεις,
πόσο μάλλον η τηλεοπτική που η ευκολία με την οποία γίνεσαι « πρωταγωνιστής»
σπάνια βρίσκει το ακριβές αντίβαρό της σε επάρκεια. Ο Θεοδωράκης έγινε γνωστός
κυρίως από την τηλεόραση. Ως τηλεοπτική περσόνα, λοιπόν, διαθέτει την
απαραίτητη δημοφιλία για ένα παρόμοιο εγχείρημα. Από την άλλη, έχουμε μια σαφή
εικόνα του υποψηφίου. Στην τηλεόραση επιλέγει θέματα κοινωνικά και τα
προσεγγίζει σκηνοθετικά περισσότερο μέσα από μια οπτική εντυπωσιασμού και
λιγότερο στην ουσία τους. Δίνει την εντύπωση ότι βρίσκει πάντα το φόντο μιας
συγκινητικής ιστορίας μέσα στο οποίο θα τραβήξει μερικές βαθυστόχαστες πόζες.
Αυτό σε προέκταση στην πολιτική δεν φέρνει κάτι καινούργιο και κυρίως η σύντομη διακήρυξη - ανακοίνωση των πολιτικών του προθέσεων δεν μας προδιαθέτει για μια δημιουργική πολιτική παρέμβαση. Αντίθετα, περισσότερο μας θυμίζει το «είδα φως και μπήκα» για να τραβήξω δυο - τρία προσωπικά πλάνα να με δείχνουν σκεφτικό - αποστασιοποιημένο και προβληματισμένο.
Η πολιτική λύση που χρειάζεται ο τόπος δεν πρέπει να είναι της λογικής φτιάχνουμε έναν πολιτιστικό σύλλογο – όπως συνέβαινε κατά κόρον στις αρχές της δεκαετίας του ’80 – και το χωριό αυτόματα μετατρέπεται σε μικρό Παρίσι κι οι χωρικοί σε πρωτοπορία του καλλιτεχνικού «γίγνεσθαι».
Πολύ περισσότερο ο κόσμος δεν διορθώνεται με μέτριες εκθέσεις ιδεών, και φυσικά ούτε με… τα μεροκάματα. Η γνώση θέλει κόπο και μόχθο που δεν αποκτιέται ούτε στο πεζοδρόμιο ούτε, πολύ περισσότερο, στα τηλεοπτικά πλατό. Αρκετά με τον λαϊκισμό! Η σωτηρία της πατρίδας αλλά και αυτής της ψυχής μας είναι κάτι πολυπλοκότερο και απαιτητικότερο από αυτό που έχει να μας προσφέρει ο μεροκαματιάρης δημοσιογράφος.
Η πρόχειρη, λοιπόν, ανακοίνωση των λόγων που οδήγησαν τον γνωστό δημοσιογράφο δεν μας πείθει ότι πρόκειται για κάτι σοβαρό, ούτε επαρκές και αντάξιο των αναγκών της Πατρίδας.