Η Πολιτική Οικολογία σήμερα, ως ρεύμα πολιτικής πράξης και ιδεών, πρέπει να είναι διακριτή από τον Περιβαλλοντισμό και τον Οικονομισμό. Πρέπει επίσης να είναι κοντά, αλλά να μην ταυτίζεται με περιβαλλοντικές κινήσεις μικρού φάσματος δραστηριοτήτων, ενώ ταυτόχρονα να είναι σε θέση να δηλώνει τις πολιτικές ευθύνες για τον παραγκωνισμό των αιτημάτων ποιότητας ζωής . Πρέπει να είναι διακριτή από τον Οικονομισμό, που άλλοτε εκφέρεται μέσα στα πλαίσια του μνημονιακού στρατοπέδου ως αίτημα «ανταγωνιστικότητας», μείωσης των μισθών και συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους, ενώ άλλοτε τροφοδοτεί μια αφελή αναπτυξιακή σκέψη στον αντιμνημονιακό και δημοκρατικό χώρο.Αυτή η διμέτωπη «λειτουργία» της ΠΟ δεν την εξαιρεί από τη συμμετοχή στο μεγάλο αγώνα των ευρωπαϊκών λαών ενάντια στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. Δεν την εξαιρεί από την κατάδειξη και καταγγελία των νεοαποικιακών σχεδίων, που εκτυλίσσονται στον ευρωπαϊκό χώρο με επικεφαλής τη Γερμανία. Δεν την εξαιρεί επίσης από την αντιπαράθεση με τον πολεμικό και οικονομικό ιμπεριαλισμό της Νέας Τάξης, που έχει σαν θύμα τους φτωχούς λαούς της περιφέρειας, τους γενετικούς και υδάτινους πόρους των , τα μεταλλευτικά αποθέματα, τη γεωργική γη.
Η συμβολή της ΠΟ στον αντιφασιστικό αγώνα είναι επίσης μεγάλο ζητούμενο. Ο αντιφασιστικός αγώνας δεν μπορεί να γίνεται δια πληκτρολογήσεως ή δι’ ανακοινώσεων, όμως επίσης δεν μπορεί να ευτελίζεται με «αγωνιστικές νότες» φασίζουσας νοοτροπίας («ΚΡΕΜΑΛΑ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ !») ούτε να αφήνει άθικτο τον εθνικιστικό ναρκισσισμό που εκτρέφει λογικές «περιούσιου λαού» στη χώρα μας…
Στον τρέχοντα αγώνα εναντίον «ορατών και αοράτων», η ΠΟ έχει χρεωμένο ένα σημαντικό μετερίζι κατά της καταστολής – είτε αυτή εξωτερικεύεται με την κατάληψη της ΕΡΤ είτε εκδηλώνεται με τις άπειρες πράξεις βίας των οργάνων του Κράτους εναντίον της εργασίας, της κατοικίας, της περιουσίας, των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των πολιτών.
Η ΠΟ ως «πολιτικό είδος» διακριτό από αυτά που διαχειρίζονται οι πράσινοι εντολοδόχο της Νέας Τάξης, ανήκει στο «γένος» της ευρείας Αριστεράς : Όμως η αναφορά της στα μεγάλα οικουμενικά προβλήματα της δίνει τη δυνατότητα προσέγγισης ευρύτερων πολιτικών και κοινωνικών ομάδων. Αυτή τη χρυσοφόρα ιδιότητα δεν πρέπει να απεμπολήσει, κατρακυλώντας σε ένα πρόχειρο αντικαπιταλισμό ή σε μια ρηχή συμπαράταξη με «Δικαίους» και «Αδίκους»…