Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 30.11.2013
Πριν λίγο
καιρό έγραφα στον «Δρόμο της Αριστεράς»
για έναν μεγαλογαιοκτήμονα της Ίου, που κατέστρεφε μικρή υγροτοπική έκταση με αισθητικά και βιο-πλουραλιστικά στοιχεία, για να την αντικαταστήσει με παραλία συμβατικών προδιαγραφών. Η περίπτωση δεν είχε τίποτε το κραυγαλέα «νεωτεριστικό», από τη
στιγμή που είχαν προϋπάρξει
«εμφυτεύσεις» ψυχαγωγικών δομών σε σκηνικά τελείως άσχετα, δαπάναις των φυσικών
πόρων και του τοπίου. Τα γήπεδα γκολφ σε ξηροθερμικές περιοχές της Μεσογείου και uber alles οι
χιονοδρομικές πίστες στα τουριστοβριθή εμιράτα της Αραβίας, πιστοποιούσαν
μια λογική
χωρικής τραγελαφοποίησης , που
ικανοποιεί τα εντυπωσιοθηρικά γούστα της εν λόγω λεγάμενης – που έλεγε ένας
δεκανέας της εποχής μου….
Ως μεταμοντέρνος Νοστράδαμος ο Γιάννης Μηλιώκας αποφαίνεται ότι όταν η ψείρα χορτάσει βγαίνει στο γιακά…. Κοντά στην
τραγελαφοποίηση περιοχών «τουριστικής υπνοβασίας» – για να χρησιμοποιήσω
έναν όρο του Εντγκάρ Μορέν - έρχεται και η ιδιοποίηση άλλων , σημαντικών για τις λαϊκές
τάξεις. Εδώ αναφέρομαι στη περίπτωση του Εθνικού Κήπου, που ανέλαβε να αναπλάσει ο Πρόεδρος του ΣΕΒ κ. Δασκαλόπουλος, με στόχο
τη θεσμοθέτηση « υπαίθριας έκθεσης σύγχρονης τέχνης υψηλών
προδιαγραφών» και μέσο την(άνευ διαγωνισμού) επιλογή Γάλλου αρχιτέκτονα και Διευθύντριας
Λονδρέζικης Γκαλερί. Διαβάζοντας τη
καταγγελία των χωρο-ταξικών ορέξεων του κ. Δασκαλόπουλου από το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος,
αναλογίστηκα μια πλάκα που είχα κάνει σε ένα φίλο γιατρό. «Ρε Απόστολε», του είχα πει,
«εσύ ως παθολόγος, πως βρίσκεις τα αμορτισέρ της Pirelli; Είναι καλά;»
Εν όψει : Κούτσουρα. Πάσα ομοιότης με πρόσωπα ή με την "υπόθεση" του κειμένου είναι συμπτωματική
Είμαι ο
τελευταίος που θα υποστήριζε το Λουμίδειον
γνωμικό («Ο καθένας εις το είδος του»), αλλά ο μετασχηματισμός ενός τέτοιου
χώρου, θα έπρεπε να περάσει από χιλιάδες
κρίσεις ειδικευμένων και ανειδίκευτων …
Υποθέτω ότι
στην εποχή του Μπονουέλ η μπουρζουαζία είχε
διακριτικότητα και γοητεία, σήμερα όμως επιδίδεται αδιακρίτως και
ακόμψως στον σφετερισμό παντός επιδεχόμενου σφετερισμόν χώρου – δηλαδή πάντων …
Λόγου χάρη
του Μητροπολιτικού Πάρκου Γουδή, όπου παράνομα εμφιλοχωρεί
το Μπάνμινγκτον. Συμπαθώ ιδιαίτερα αυτό
το πάρκο, πρώτον, γιατί μου θυμίζει την Μαρίνα Γουδή, καθηγήτριά μου
στο Πανεπιστήμιο, καραμπινάτη
γεροντοκόρη αλλά με τα μυαλά καρφωμένα στο διδακτικό
έργο…. Δεύτερον, γιατί θεωρώ
δυσανάλογη τη σημασία που προσδίδεται
σε άλλους μεγάλους ελεύθερους χώρους, σε
σχέση με αυτήν που εισπράττει το Γουδή,
έκτασης 4000 στρεμμάτων στη καρδιά (παρακαλώ!)του λεκανοπεδίου. Τρίτον, γιατί
με κάνει να φαντασιώνω μερικούς περιποιημένους τουφεκισμούς (ξέρετε
ποιών…) , λαμβανομένου υπόψη του παραδοσιακού αλλά όχι διατηρητέου
συνθήματος «ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΣΤΟ ΓΟΥΔΉ»…Εσείς βεβαίως θα πείτε, «μα δεν ντρέπεσαι!» κι εγώ
θα πω : Κοτζάμ Σεφέρης , στο τελευταίο
ποίημα που έγραψε, το περίφημο «Επί Ασπαλάθων», εξωτερίκευε μια
σαδιστική φαντασίωση του τέλους της τυραννίας…