Δυο είναι οι πιο ενδιαφέρουσες θέσεις, από αυτές που καταθέτει ο Αλέκος
Αλαβάνος στην «Ελευθεροτυπία» της 26.10.13 :
1. Αν κάποιος νοικιάζει ένα διαμέρισμα, θέλει να ζητήσει
μείωση ενοικίου, αλλά λέει σε όλους ότι θα συνεχίσει να μένει εκεί, ο
ιδιοκτήτης δεν έχει καμία ανάγκη να κάνει περικοπή, ίσως μόνο κάποια αμελητέα
λόγω οίκτου. Αλλιώς θα φερθεί αν μάθει ότι ο ενοικιαστής έχει ήδη βρει στις
αγγελίες δεύτερη επιλογή. Κανένα κόμμα που δεν έχει έτοιμη μια εναλλακτική λύση
εκτός ευρώ δεν έχει διαπραγματευτικό έρεισμα απέναντι στην Ευρωζώνη
2. Για μας το κύριο είναι κατεπειγόντως να σωθούν οι
γενιές των νέων που χάνονται, να ανοίξουν μαζικά θέσεις εργασίας, να ζουν οι
μεγαλύτεροι με αξιοπρέπεια κι όχι στο σημερινό εξευτελισμό, να φύγουν οι ξένοι
κυρίαρχοι της πατρίδας μας, να δούμε με θάρρος το μέλλον, να αισθανθούμε ότι
ζούμε ελεύθεροι στον 21ο αιώνα. Αυτό από μέσα μας εμείς το λέμε «Αριστερά». Αλλοι, όπως η πλειονότητα των νέων, μπορεί να
ονομάζουν αυτή την προοπτική εντελώς διαφορετικά. Παρ' ότι δεν είναι ή δεν
αισθάνονται «αριστεροί», με αυτές κι αυτούς το Σχέδιο Β θέλει να συνεργαστεί.
Κρατάω αυτό τον υπέροχο προσδιορισμό : "Αυτό από μέσα μας εμείς το λέμε "Αριστερά". Κρατώ ακόμη την βολή του Αλαβάνου εναντίον των "ξένων κυρίαρχων της πατρίδας μας".....
Όλη η συνέντευξη
* Κύριε Αλαβάνε,
διαπιστώνετε στοιχεία στη σημερινή πολιτική και κοινωνική συγκυρία που να
καθιστούν ιστορικά μοναδική την περίοδο που διανύουμε;
- Υπάρχουν εντελώς
πρωτότυπα στοιχεία. Είναι η κρίση μιας χώρας μέσα σε μια υπερκρατική
νομισματική ένωση, με συνέπεια να είναι απόλυτα παγιδευμένη, αφού βρίσκεται με
ένα νόμισμα που η αξία και ο όγκος κυκλοφορίας του καθορίζονται όχι με βάση τα
δικά της κατεπείγοντα προβλήματα ανάπτυξης και απασχόλησης, αλλά με τα εντελώς
διαφορετικά συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων του ευρώ. Είναι, ακόμη, η πιο βαθιά
κρίση σε αναπτυγμένη χώρα σε καιρό ειρήνης, κι αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε να
έχουμε κάνει 180 μοίρες στροφή πολύ πριν φτάσουμε εδώ. Το καλό είναι ότι
υπάρχουν και ομοιότητες με άλλες περιόδους, όπως η Μεγάλη Υφεση του '30, που
είναι πολύ διδακτικές. Αποχώρηση από το σκληρό νόμισμα - τότε ήταν ο «χρυσός
κανόνας», τώρα το ευρώ. Αύξηση της νομισματικής κυκλοφορίας για ρευστότητα.
Ανοδος των μισθών για να επανέλθει η ενεργή ζήτηση. Ισχυρότατη παρέμβαση του
κράτους στην παραγωγική διαδικασία.
* Δεν είναι παράδοξο ότι
η κοινωνία, παρά το γεγονός ότι δέχεται συντριπτικά χτυπήματα, συνεχίζει να
είναι αν όχι παθητική, υποτονική στις αντιδράσεις της;
- Είναι εντελώς
εξηγήσιμο. Δεν υπάρχει, σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, εναλλακτική λύση στην
πολιτική της Ευρωζώνης - για αυτό το μπλοκάρισμα των αγώνων, η δυσκολία να
ενοποιηθούν, η αδυναμία να γίνει η ΕΡΤ με τις φοβερές επικοινωνιακές της
δυνατότητες το σημερινό «Πολυτεχνείο», η απόγνωση και η απελπισία, η
μοιρολατρία, η αίσθηση ματαιότητας, η εξαγρίωση. Στις περισσότερες κοινωνικές
έρευνες η μεγάλη πλειονότητα καταδικάζει την κυβέρνηση Σαμαρά και την ίδια
στιγμή δεν θέλει εκλογές, γιατί από τη Βουλή δεν έχει έρθει καμία ελπίδα. Η
κοινωνία είναι μπροστά από το Κοινοβούλιο, συζητάει με αγωνία το θέμα του
νομίσματος. Εδώ είναι ο κύριος στόχος του Σχεδίου Β για τις επερχόμενες
εκλογές. Να εισέλθει στην πολιτική διεργασία, με όσο το δυνατόν ισχυρότερη
λαϊκή στήριξη, η «άλλη λύση», με στοιχεία τομής με το παρελθόν, επαναστατικής αναμόρφωσης,
λύτρωσης και απελευθέρωσης.
* Αν είναι θέμα
εμπιστοσύνης των πολιτών απέναντι στο πολιτικό σύστημα, εντάσσετε και την
Αριστερά σε αυτό το σύστημα;
- Σε μια κρίση τα
πάντα αναδιατάσσονται, αναπροσδιορίζονται και επανακρίνονται. Για αυτό καλύτερα
να μιλάμε για δυνάμεις «αριστερής προέλευσης» και όχι για «Αριστερά». Για μας
στο Σχέδιο Β, «Αριστερά» δεν είναι ούτε η συνεργασία με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ ούτε η
νομιμοφροσύνη στην κύρια πηγή των δεινών μας, την Ευρωζώνη. Αλλοι βέβαια έχουν
διαφορετική άποψη. Για μας
το κύριο είναι κατεπειγόντως να σωθούν οι γενιές των νέων που χάνονται, να
ανοίξουν μαζικά θέσεις εργασίας, να ζουν οι μεγαλύτεροι με αξιοπρέπεια κι όχι
στο σημερινό εξευτελισμό, να φύγουν οι ξένοι κυρίαρχοι της πατρίδας μας, να
δούμε με θάρρος το μέλλον, να αισθανθούμε ότι ζούμε ελεύθεροι στον 21ο αιώνα.
Αυτό από μέσα μας εμείς το λέμε «Αριστερά». Αλλοι, όπως η πλειονότητα των νέων,
μπορεί να ονομάζουν αυτή την προοπτική εντελώς διαφορετικά. Παρ' ότι δεν είναι
ή δεν αισθάνονται «αριστεροί», με αυτές κι αυτούς το Σχέδιο Β θέλει να
συνεργαστεί.
Δεν υπάρχει σωτηρία
* Παρατηρούμε τον ΣΥΡΙΖΑ
να βρίσκεται μπροστά από τη Ν.Δ., διεκδικώντας και αυτοδυναμία. Πιστεύετε ότι
είναι τώρα η μεγάλη ώρα της Αριστεράς;
- Δεν παρακολουθώ τις
δημοσκοπήσεις. Ο όρος «αυτοδυναμία» μου φέρνει στη μνήμη τις πιο ακραίες
στιγμές της κομματοκρατίας στην Ελλάδα. Το πριμ των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα
είναι ακραία έκφραση διαφθοράς του πολιτικού συστήματος. Και πιστεύω ότι η
μεγάλη ώρα για την πατρίδα μπορεί να έρθει όταν θα αποχωρούμε από την Ευρωζώνη
και θα είμαστε γεμάτοι εμπιστοσύνη για τη δύναμη του λαού.
* Δεν συμμερίζεστε την
άποψη ότι μπορεί να βρεθεί λύση εντός Ευρωζώνης. Θεωρείτε την πρόταση του
ΣΥΡΙΖΑ για κατάργηση του Μνημονίου και επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής
σύμβασης μη εφικτή;
- Αν κάποιος νοικιάζει ένα
διαμέρισμα, θέλει να ζητήσει μείωση ενοικίου, αλλά λέει σε όλους ότι θα
συνεχίσει να μένει εκεί, ο ιδιοκτήτης δεν έχει καμία ανάγκη να κάνει περικοπή,
ίσως μόνο κάποια αμελητέα λόγω οίκτου. Αλλιώς θα φερθεί αν μάθει ότι ο
ενοικιαστής έχει ήδη βρει στις αγγελίες δεύτερη επιλογή. Κανένα κόμμα που δεν
έχει έτοιμη μια εναλλακτική λύση εκτός ευρώ δεν έχει διαπραγματευτικό έρεισμα
απέναντι στην Ευρωζώνη. Η δική μου άποψη όμως είναι ότι με οιεσδήποτε
συνθήκες δεν υπάρχει δυνατότητα σωτηρίας και ανασυγκρότησης παρά μόνο εκτός
Ευρωζώνης. Στην Ελλάδα το 2011 έγινε η μεγαλύτερη περικοπή χρέους στην ιστορία
του ΔΝΤ, με τις διαπραγματεύσεις για το PSI, η ύφεση όμως χειροτέρεψε.
* Ποια πιστεύετε ότι θα
πρέπει να είναι τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσει μια νέα ελληνική ηγεσία που
θα νοιάζεται το λαό και τον τόπο, ώστε να βγάλει τη χώρα από την κρίση;
- Δυστυχώς, ζούμε μια
από τις πιο στείρες -από άποψη ιδεών, προτάσεων και προβληματισμών-
κοινοβουλευτικές περιόδους μεταπολεμικά. Τα πράγματα είναι πιο απλά απ' ό,τι
φαίνονται. Παρά την ιδιαιτερότητα της ελληνικής κρίσης, οι κατευθύνσεις εξόδου
στηρίζονται σε ιστορικές εμπειρίες, και δικές μας και άλλων χωρών - ΗΠΑ, Μ.
Βρετανίας, Γερμανίας, Ισπανίας, Ρωσίας, Αυστρίας, Ουγγαρίας, Ιαπωνίας και άλλων
πολλών. Παύση πληρωμών· είναι οικονομική αναγκαιότητα, πολιτική επιταγή,
σύνηθες προηγούμενο και ηθικό χρέος: σε έναν πολιτισμένο κόσμο τα συμφέροντα
των δανειστών δεν μπαίνουν πάνω από τις ανάγκες μιας βασανιζόμενης κοινωνίας.
Εκδοση εθνικού νομίσματος για την απόκτηση ρευστότητας, τη μείωση εισαγωγών,
την αύξηση εξαγωγών - η Ιαπωνία σήμερα για να φύγει όχι από ύφεση αλλά από
στασιμότητα διπλασιάζει τη νομισματική κυκλοφορία. Περισσότερο και ισχυρότερο
κράτος - ανοικτό όμως, ελεγχόμενο, στηριζόμενο σε δημοκρατικές διαδικασίες
συμμετοχής, που αντί για φορέας απίστευτης βίας θα είναι συλλογικός εκφραστής
μιας μητρικής προστασίας σε όσους έχουν ανάγκη. Αμεση άνοδος των λαϊκών
εισοδημάτων - όσο κι αν φαίνεται περίεργο, η μεγαλύτερη άνθηση των εργατικών
μισθών και κατακτήσεων στην Αμερική έγινε μέσα στο πρώτο τρίμηνο της εφαρμογής
του New Deal την εποχή της Μεγάλης Υφεσης, προκειμένου μέσα από την αύξηση της
ζήτησης να αναζωογονηθεί η παραγωγή. Και τέλος, επικέντρωση στην καταπολέμηση
της ανεργίας.