Έλληνες τώρα….

 

 Δεν αμφιβάλλω, περί του ότι κάποιοι καταναλώνουν  τις πολιτικές ασημαντότητες του Κον Μπεντίτ,συνιδρυτή της κίνησης «Ευρωπαίοι τώρα», που δημοσιεύθηκαν πρόσφατα  στην «Καθημερινή» και στο  http://aristrouth.blogspot.gr/2013/09/europeans-now.html

 

΄Ότι  τις παίρνουν πολύ στα σοβαρά, ενώ δεν περιγράφουν και δεν εξηγούν τίποτε : Δεν περιγράφουν την υπαρξιακή κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν φωτογραφίζουν τον γερμανικό νεοεπεκτατισμό, δεν εξηγούν το «φαίνεσθαι» της οικονομικής κρίσης με το «είναι» του καπιταλιστικού ανταγωνισμού… Δεν βλέπουν ότι η  Ευρώπη σείεται για μια ακόμη  φορά από τη  γερμανική εμμονή της κυριαρχίας, που  σε αντίθεση με το παρελθόν εξωτερικεύεται «στα μουλωχτά» - χωρίς πάντσερ,βομβαρδισμούς,  blitz crieg (κεραυνοβόλους πολέμους) και τα συναφή. Ότι η  Ευρώπη για μια ακόμη φορά, όπως το 1991 με τον πόλεμο του Κόλπου, το 1992 με τον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο και το 1999 με τους βομβαρδισμούς αυτής της χώρας,  το 2003 με το Ιράκ,έτσι και σήμερα με τη Συρία  αποτυγχάνει να αποτελέσει παράγοντα  ειρήνης και σταθερότητας, καθώς οι ηγετικές «εθνικές συνιστώσες» της «προθυμοποιούνται» για  διάφορους ρόλους της Νέας Τάξης.

 

Τι έχει να πει μπροστά σε όλα αυτά ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, αποστασιοποιημένος πλέον από τους Πράσινους αφότου έφαγε το ιστορικό σουτ που άξιζε σε έναν πράσινο πλειοδότη του νεοφιλελευθερισμού; http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2013/03/blog-post.html#more

Απολύτως τίποτε, πέρα από μια γενικότητα : Ότι  «το Εθνος Κράτος, καθίσταται με γρήγορους ρυθμούς μια ξεπερασμένη πολιτική δομή».

Θα μπορούσε να εξηγήσει ότι τα τρια σημαντικά επίπεδα εξουσίας επί ευρωπαϊκού εδάφους– Υπερεθνική, εθνική, περιφερειακή – πρέπει να τελούν σε  κατάσταση ισορροπίας, παίρνοντας  το καθένα το μερίδιο που του αξίζει – έστω και εάν  αυτή η «Αρχή»  είναι λειψή  και «φορμαλιστική», χωρίς την ενδοευρωπαϊκή  αλληλεγγύη. Αντί γι αυτό τα βάζει με το εθνικό κράτος, σε μια συγκυρία που αυτό έχει τεράστια αμυντική αξία  για τους παρίες του ευρωπαϊκού νότου. Και την όλη ασημαντογραφία του  τη διανθίζει με κάτι μεταμοντέρνες πινελιές, κάτι περί big bang και  περί γεροντοκρατίας – περί της οποίας δεν μπορεί να πει και τίποτε σπουδαίο, ως εκ της αβάσταχτης ελαφρότητας της προβληματικής  του….

 

Εάν έχετε χρόνο για χάσιμο διαβάστε  το άρθρο του συνιδρυτή της κίνησης «Ευρωπαίοι τώρα», όπως δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην «Καθημερινή»

 

Europeans now : Νέοι και λιγότερο νέοι Ευρωπαίοι, ενωθείτε

Των Daniel Cohn-Bendit - Felix Marquardt, συνιδρυτών του κινήματος Europeans Now

Νέοι και «λιγότερο νέοι» Ευρωπαίοι, ήρθε η ώρα να πάρουμε τη μοίρα στα χέρια μας. Στις ερχόμενες Ευρωεκλογές, είναι η ώρα να αποκαλύψουμε το πιο απόκρυφο μυστικό των πολιτικών μας σε εθνικό επίπεδο: ότι αυτό που βλέπουν ως το άλφα και το ωμέγα της σύγχρονης διακυβέρνησης, το Εθνος Κράτος, καθίσταται με γρήγορους ρυθμούς μια ξεπερασμένη πολιτική δομή.

 

Ως πολιτική μιας άλλης γενιάς, το Εθνος Κράτος χάνει την ισχύ του καθώς και την καταλληλότητά του στον 21ο αιώνα. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τις ευρωπαϊκές χώρες. 

Η Ευρώπη βιώνει τον ερχομό της πρώτης γενιάς που καλείται να ζήσει σε χαμηλότερα βιοτικά επίπεδα από αυτά των γονέων της, είναι αντιμέτωπη με μια πολύ απλή επιλογή μεταξύ της προληπτικής και επιταχυνόμενης ενοποίησης ή της παρατεταμένης τάσης προς «ανυποστασία».

Μια λύση θα ήταν η διεξαγωγή των Ευρωεκλογών την ίδια ημέρα σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση, καθώς και η δημοσιοποίηση της επιλογής ενός υποψηφίου για την προεδρία της Κομισιόν βάσει πολιτικής γραμμής -μια καλή αρχή, όχι όμως και το «Big Bang» που χρειάζεται η Ευρώπη.

Είναι η κατάλληλη στιγμή για ένα διακρατικό, μη ιδεολογικό και προοδευτικό ευρωπαϊκό κίνημα, που θα έχει στις τάξεις του όλες τις γενιές. Ηρθε η ώρα να αναδυθεί το κίνημα που θα πάει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σε άλλο επίπεδο. 

 

Για να φθάσουμε εκεί, ας προτιμήσουμε την προσέγγιση των απλών πολιτών και ας μη στηριχτούμε στην κομματική γραμμή του παρελθόντος. Ας χρησιμοποιήσουμε τις τεχνικές εκστρατείας που εφαρμόστηκαν στο Ταρχίρ, το Ταξίμ, το Σάο Πάολο, καθώς και τα μαθήματα από τη διαδικτυακή μικροχρηματοδότηση στις εκστρατείες του Ομπάμα. 

 

Πριν γίνουμε κόμμα, ας χρησιμοποιήσουμε ένα μη ιδεολογικό σημείο αναφοράς των καλύτερων ευρωπαϊκών πρακτικών, προκειμένου να προσδιοριστεί η πλατφόρμα μας, όπου θα μπορούμε όλοι ολόψυχα να ενταχθούμε.

Δεν είναι ότι οι κυβερνήσεις και οι πολιτικοί μας δεν έχουν τη βούληση ή την ικανότητα, αλλά, κατά κάποιον τρόπο, το πρόβλημα είναι ακόμη χειρότερο: απλώς, αδυνατούν να κατανοήσουν την κεντρική πραγματικότητα της πολιτικής σήμερα. Είναι αφελές, εάν όχι παράλογο, να ζητάμε από τους παραδοσιακούς ηγέτες που εκλέγονται από τους πολίτες εντός μιας κυρίαρχης εδαφικής μονάδας για θητεία 4-5 ετών να αντιμετωπίσουν επαρκώς ζητήματα που είναι εγγενώς παγκόσμια και των οποίων η επίλυση θα πάρει αναπόφευκτα δεκαετίες, εάν όχι αιώνες. Οι σημερινές λύσεις σε αυτά τα ζητήματα θα πρέπει να είναι διεθνείς, διαφορετικά δεν θα είναι λύσεις.

Η ιστορία, η πρόοδος, η τεχνολογία, η παγκοσμιοποίηση -τα πάντα ανοίγουν τον δρόμο για την υπέρβαση του Εθνους Κράτους: προς νέες διασυνοριακές συμμαχίες και νέα διεθνή δίκτυα. Ας συνεχίσουμε με κάθε μέσο να υποστηρίζουμε τις εθνικές μας ομάδες ποδοσφαίρου και ράγκμπι. Ωστόσο, ας σταματήσουμε να ξεγελιόμαστε ότι το Εθνος Κράτος αποτελεί ακόμη το καταλληλότερο εργαλείο της εποχής μας.

Η Ευρώπη κινδυνεύει να γίνει αυτό για το οποίο χλευάζει τις Ηνωμένες Πολιτείες: ένα μέρος με τα καλύτερα νοσοκομεία και εκατομμύρια ανθρώπων χωρίς την κατάλληλη ασφάλιση υγείας, με την πιο προηγμένη τεχνολογία του κόσμου και με πολλούς να μην έχουν πρόσβαση σε αυτή, με πανεπιστήμια παγκόσμιας κλάσης και τις γενιές, ωστόσο, να μένουν πίσω λόγω της στενής κοσμοθεωρίας των χωρών τους.

Μια εβραϊκή παροιμία λέει: «Αν έχετε μόνο δύο επιλογές, διαλέξτε την τρίτη». 

Το ζήτημα εδώ δεν είναι να αντικαταστήσουμε τις «γεροντοκρατίες» της Ευρώπης με μια εξίσου βλακώδη δικτατορία των νέων. Αυτό το κίνημα πρέπει να αγκαλιαστεί από όλους όσοι – ανεξάρτητα από την ηλικία τους- συμφωνούν ότι πρέπει να πραγματοποιηθεί μια αλλαγή εξουσίας μεταξύ των γενεών. 

Η δεύτερη προτεραιότητά μας θα πρέπει να είναι να φέρουμε κοντά τους νέους και τους λιγότερο νέους, προκειμένου να συνεργαστούν να μειώσουμε το διαγενεακό χρέος που συσσωρεύεται και που θα πληρώσουν τα παιδιά μας. Η κοινωνική ασφάλιση, τα συνταξιοδοτικά ελλείμματα και το περιβάλλον είναι μόλις λίγα ζητήματα που θα κληθούν οι νέες γενιές Ευρωπαίων να αντιμετωπίσουν στο μέλλον. 

 

Οι νέες γενιές είναι καλύτερα εξοπλισμένες προκειμένου να μειώσουν το χρέος. Μεγάλωσαν ως ψηφιακοί ιθαγενείς και, αντίθετα με τους ηγέτες του σήμερα, το λογισμικό τους προσαρμόζεται καλύτερα στον γρήγορο ρυθμό της αλλαγής. Εχουν μια τάση προς τον προοδευτισμό και το φυσικό ένστικτο να χρησιμοποιούν τις πιο καινοτόμες μεθόδους της εποχής μας.

Η Ευρώπη δεν θα αλλάξει στις Ευρωεκλογές του 2014, θα αλλάξει όταν οι πολιτικοί με ευρωπαϊκό προσανατολισμό συμφωνήσουν να δώσουν στα πραγματικά ευρωπαϊκά Θεσμικά Οργανα, όπως η Ευρωβουλή και η Κομισιόν, τη δυναμική και τις εξουσίες που αξίζουν. 

 

Ηρθε η ώρα να πούμε στους παραδοσιακούς εθνικούς μας ηγέτες ότι είμαστε έτοιμοι να δράσουμε σαν μία κοινότητα, ψηφίζοντας όχι ως Γάλλοι, Γερμανοί ή Ελληνες ψηφοφόροι, αλλά ως Ευρωπαίοι.

* Οι κ. Daniel Cohn-Bendit και Felix Marquardt είναι συνιδρυτές του κινήματος Europeans.Now (www.EuropeansNow.eu).
Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή