Θυμάμαι ακόμη εκείνη τη πικρή ημέρα. Ήταν Σάββατο, ήμουν στη δουλειά, σε μια εταιρεία πλαστικών, ακόμη δεν είχαμε ζήσει τα μετέπειτα ελεύθερα σαββατοκύριακα ούτε το γενικότερο κλίμα εφόδου εναντίον του χρόνου εργασίας…. Όταν ακούσαμε τη κήρυξη γενικής επιστράτευσης, φύγαμε όλοι για τα σπίτια μας, για να πέσουμε πάνω σε ένα πανικόβλητο πλήθος που σήκωνε από τα σούπερμάρκετ παν το επιδεκτικό σηκώματος …Έπρεπε να παρουσιαστούμε στις μονάδες μέχρι τις 12 το βράδυ, κι αυτό εμπεριείχε μια παγερή αίσθηση μελλοντικού κινδύνου. Υποθέτω ότι όλοι είχαμε πάρει στα σοβαρά την επιστράτευση, όμως όταν το βράδυ βρέθηκα έξω από το κέντρο στρατολόγησης στην Κάντζα, μέσα σε ένα πρωτοφανές κομφούζιο, όταν μας είπαν κάποιοι «ελάτε καλύτερα αύριο το πρωί », η βεβαιότητά μου κλονίστηκε. Τις επόμενες ημέρες το μπάχαλο της επιστράτευσης αποδείχτηκε απόλυτο, μερικοί ούτε μπήκαν στον κόπο να βγάλουν από τις λευκοσιδηρές θήκες τα ολοκαίνουργια Μ1 που μας έδωσαν, από φόβο μήπως τους υποχρεώσουν στη συνέχεια να τα επιστρέψουν καθαρισμένα…
Οι υπερ-εθνικιστές της χούντας αποδείχτηκαν θλιβεροί και ανεύθυνοι πατριδοκάπηλοι, όπως ακριβώς και διάφοροι άλλοι «υπέρ». Η χούντα έπεσε, η μάχη στη Κύπρο πήγαινε διαρκώς προς το χειρότερο. Δεν άντεχα να διαβάζω τις ειδήσεις, ειδικά μετά το δεύτερο Αττίλα.
Χρόνια αργότερα ανακάλυψα στη Βόρεια Εύβοια ένα μνημείο υπέρ των πεσόντων στην Κύπρο, που είχε στηθεί από τους κατοίκους γειτονικού χωριού για να τιμήσει κάποιους δικούς του νεκρούς….Ήταν όμορφο, απέριττο, καταχωνιασμένο μέσα σε πυκνό δάσος, με αναφορές των ημερών θανάτου . Το επισκέφθηκα με φίλους και με την Κύπρια Αντωνία Θεοδοσίου - σχεδόν της το έδειξα με υπερηφάνεια, σα να είχα συμμετάσχει κι εγώ στη δημιουργία του.
Επίσης χρόνια αργότερα ανακάλυψα τον μεγάλο Κύπριο ποιητή Κώστα Μόντη, λίγο πριν από το θάνατό του(2004). Υποθέτω ότι μας τον έκρυβαν «οι δικοί μας» λογοτεχνίζοντες με τη φλυαρία και ακαταστασία των αξιολογήσεών τους – πού να χαμπαριάσουν από βιωματική και καθάρια ποίηση….
Ο Μόντης ήταν ο άνθρωπος που συνέθεσε πολλά μικρά αριστουργήματα, μεταξύ των οποίων κι αυτό για το χώρο της πρωταρχικής τουρκικής εισβολής :
Δυσκολεύομαι να πιστέψω
πως μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας
είναι δύσκολο να πιστέψω
πως μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας
Πικρή θάλασσα της Κερύνειας
που πρέπει ν’ αποσύρουμε πια
τους στίχους που σου γράψαμε
πως μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας
είναι δύσκολο να πιστέψω
πως μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας
Πικρή θάλασσα της Κερύνειας
που πρέπει ν’ αποσύρουμε πια
τους στίχους που σου γράψαμε