Το μεγάλο θέμα αυτής της Συνόδου, είναι αναντίρρητα η υπόθεση των «συνιστωσών» του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ και η διαμόρφωση του νέου σχήματος μετά το προγραμματικό συνέδριο του Ιουλίου. Στη καρδιά αυτού του θέματος βρίσκεται η υποεκπροσώπηση των δυνάμεων εκείνων, 23% περίπου, που στοιχήθηκαν με το 4,6% του παλιού ΣΥΡΙΖΑ του 2012. Δεν είναι τυχαίο και δεν είναι ευχάριστο, το ότι ΚΑΙ οι 65 εκπρόσωποι των νομαρχιακών επιτροπών ανήκουν στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ…
Η πρόταση του Γιάννη Θεωνά για την εκπροσώπηση αυτών των πέραν του ΣΥΝ συνιστωσών, που κατά τεκμήριο έχουν κάποια σχέση με την ευρύτερη κοινωνία, μπορεί να δώσει στο εκκολαπτόμενο νέο σχήμα εκείνους τους αισθητήρες που έχει ανάγκη.
Μέσα από τη θητεία μου στη ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ και με την συμμετοχή μου στην ομάδα των θέσεων, είχα την ευκαιρία να ακούσω πολλές φορές τους όρους «ταξική πάλη» και «ταξικός αγώνας», όμως ουδέποτε ήλθα σε επαφή με μια ολική «ταξική ανάλυση», πάνω στην οποία θα πατούσαν οι όποιες δράσεις. Έχοντας την ευκαιρία να εποπτεύσω – μαζί με πολλούς ειδήμονες και άξιους συντρόφους – ένα μεγάλο όγκο προτάσεων για την πολιτική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ., διέκρινα δυο χαρακτηριστικές θέσεις, θα τις έλεγα «γονιδιακές», που διέπουν τη προτεινόμενη φυσιογνωμία .
Η πρώτη αφορά τα μεσαία κοινωνικά στρώματα, τα οποία θεωρούνται υπό διαρκή έκπτωση μέχρι ολικής εξαφάνισης, και τα οποία λογίζονται ως βοηθητικοί οπλίτες και κοινωνικές ομάδες προς ηγεμόνευση και ποδηγέτηση. Στην επιτροπή θέσεων είχα την ευκαιρία να υπογραμμίσω την εγγενή καπιταλιστική τάση της αναδημιουργίας αυτών των στρωμάτων και τον αειφορικό τους χαρακτήρα ως ενδιάμεσων σε ένα ιεραρχικό σύστημα εξουσίας. Πιστεύω ότι η νέα αριστερά πρέπει επειγόντως να απαλλαγεί από τον απλοϊκό εργατισμό της «ηγεμονίας» επί των μεσοστρωμάτων και να εκπονήσει ολιστικές ταξικές αναλύσεις, φέρνοντας στην επιφάνεια το ριζοσπαστικό-εναλλακτικό δυναμικό αλλά και τις αντιφάσεις ή αντιδραστικές συμπεριφορές αυτών των κοινωνικών ομάδων. Στόχος : η διαμόρφωση μιας μεγάλης ισότιμης συμμαχίας , χωρίς ηγεμονισμούς και κυριαρχίες, για ένα σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.
Η δεύτερη θέση αφορά τα ζητήματα ποιότητας ζωής, που συνηθέστατα εκφωνούνται ως «περιβαλλοντικά» ενώ εμπεριέχουν πολλές πτυχές του καθημερινού βίου .….Είναι τα ζητήματα που επιμόνως παραγνωρίζονται ή παραπετιώνται, ενώ συνιστούν διάσταση της ζωής όσο το ύψος είναι διάσταση ενός στερεού σώματος. Είναι τα ζητήματα που φέρνουν στην επιφάνεια την πρωτοπόρα «οικονομική της ευημερίας». Στις εκλογές της 6 Μαϊου του 12 οι ΟΠ πήραν 2,93%, δηλαδή παρά 0.07% θα έμπαιναν στη Βουλή και η Τρόϊκα θα έκανε από τότε τη δουλειά της, και μάλιστα με καλύτερους όρους.
Στο μπάσκετ έχουν χαθεί πρωταθλήματα και κύπελλα από μισό καλάθι – όμως και αυτό είναι δευτερεύον : Το πρωτεύον έγκειται στη μακρόχρονη προγραμματική ανακαίνιση του αριστερού λόγου και στην όσμωσή του με τα θεωρήματα της ποιότητας ζωής, που εν πολλοίς προσκόμισε η μορφωμένη, προοδευτική και ανοιχτόμιαλη μεσαία τάξη…
Συγχωρήστε μου την εντύπωση – ή ενδεχομένως μπηχτή - αλλά οι περισσότεροι σε αυτή την αίθουσα πρέπει να ανήκουν σε αυτή τη μεσαία τάξη….
Ένα ακόμη θέμα, το οποίο θα ήθελα να θίξω, είναι οι προβλεπόμενη από το καταστατικό κύρωση της διαγραφής για τα μέλη, που διαφοροποιούνται από τη θέση του κόμματος στα αυτοδιοικητικά και συνδικαλιστικά θέματα. Πρόκειται για μια ρύθμιση μονολιθικότητας, που καταστρατηγεί την αυτονομία των αντίστοιχων κοινωνικών χώρων. Μια ρύθμιση που επιεικώς αξίζει να χαρακτηριστεί «νεοσταλινική», που πρέπει να απαλειφθεί και να μην τεθεί ενώπιον του συνεδρίου του Ιουλίου.