Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 27.4.13
Η κατάσταση της ποιότητας ζωής, όπως αυτή εκπροσωπείται από το περιβάλλον, τις κυκλοφοριακές και ενεργειακές συνθήκες, την αισθητική του αστικού και υπαίθριου χώρου, αλλά και από ψυχικές παραμέτρους όπως η δημιουργικότητα ή η σχέση ανθρώπου και χρόνου - ακολουθεί μια διαδικασία μνημονιακής εξαχρείωσης.. … Το άγχος και η ανία - δομικά χαρακτηριστικά της ψυχικής «ζωής εν καπιταλισμώ», σύμφωνα με μια προσέγγιση του Έριχ Φρομ - περνάνε σε φάση παροξυσμού... Ο οικονομιστικός λόγος εξωθεί στο περιθώριο την «οικονομική της ευημερίας», κάνοντας όλους εμάς που συμμετείχαμε στις συζητήσεις για ένα «εναλλακτικό δείκτη ευημερίας» στη θέση του σημερινού ΑΕΠ ή για ένα άλλο μοντέλο σοσιαλισμού – διακριτό από κάποιες μαρξογενείς απόψεις περί ανάπτυξης των συμβατικών παραγωγικών δυνάμεων και καταναλωτικής αφθονίας – να αισθανόμαστε «περίεργοι»….
Από τα τέλη της δεκαετίας του 70 το οικολογικό κίνημα έκανε διάσημα δύο επίθετα . Το πρώτο (ήπιος-α-ο) κυριάρχησε στον λόγο διαφόρων επιπέδων ακτιβισμού και πολιτικής. Το δεύτερο και σημαντικότερο (ολιστικός-η-ο) , προϊόν κριτικής των μονομερειών της ευρείας Αριστεράς, εκπροσωπήθηκε ως ένα βαθμό στο λόγο του κινήματος πολιτικής οικολογίας, είχε απήχηση στους κύκλους των «Οικολόγων Εναλλακτικών» του 1989, αλλά περιέπεσε μεταγενέστερα σε σχετική αφάνεια…
Οι Οικολόγοι Πράσινοι επιχείρησαν να αυτοπροσδιορισθούν ως κομιστές συνολικής πολιτικής πρότασης και εκφραστές μιας πρωτοπόρας δυναμικής στο τομέα της στρατηγικής αλλαγής της κοινωνίας. Παράλληλα επιχείρησαν να διαμορφώσουν έναν «μονογαμικό» δεσμό με το περιβαλλοντικό κίνημα, εμφανιζόμενοι ως αποκλειστικοί εκπρόσωποί του και αξιοποιώντας την «πολυσημία» του όρου «οικολογία» και «οικολόγοι» . Απέτυχαν όμως και στις τρεις αυτές επιδιώξεις
: Η επαμφοτερίζουσα στάση τους στην υπόθεση των μνημονίων , η καθήλωσή τους μέσα στα πλαίσια του υπαρκτού πολιτικού ορίζοντα (εν είδει προχωρημένης ΠΑΣΟΚικής πράσινης ανάπτυξης) , πήγανε «σετ» με την ουσιαστική αποστασιοποίησή τους από τα κινηματικά δρώμενα. Κοντά σε αυτά ήλθε και η αποδοχή του καθεστώτος πολιτικής επιτροπείας από έναν πολιτικό παράγοντα που πρόσφατα και άκρως αυτάρεσκα θεωρούσε πιθανή την είσπραξη 10-15% στις ευρωεκλογές του 2014 εάν ετίθετο επικεφαλής των ΟΠ, όταν το 2012 θρασύτατα διακήρυσσε τη σύμπλευσή του με τους Τροϊκανούς : Ήταν ο Κον Μπεντίτ, που ως συμπρόεδρος των Ευρωπαίων Πρασίνων , δήλωνε την επαύριο των ελληνικών εκλογών του Ιουνίου : "Αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα έδωσε μιαν ανάσα στην Ελλάδα και στην Ευρωζώνη»!
Πρόσφατα, 14 από τα 32 στελέχη του Πανελλαδικού Συμβουλίου των ΟΠ αποχώρησαν καταγγέλλοντας τον παραγοντισμό και την απόπειρα «εκπασοκισμού» του συγκεκριμένου χώρου. Δεν αποκλείεται η στάση τους να οδηγήσει σε υπερβάσεις : Απέναντι στα κόλπα των άλλων, αυτοί τουλάχιστον μπορούν να πουν mea culpa…
Η κατάσταση της ποιότητας ζωής, όπως αυτή εκπροσωπείται από το περιβάλλον, τις κυκλοφοριακές και ενεργειακές συνθήκες, την αισθητική του αστικού και υπαίθριου χώρου, αλλά και από ψυχικές παραμέτρους όπως η δημιουργικότητα ή η σχέση ανθρώπου και χρόνου - ακολουθεί μια διαδικασία μνημονιακής εξαχρείωσης.. … Το άγχος και η ανία - δομικά χαρακτηριστικά της ψυχικής «ζωής εν καπιταλισμώ», σύμφωνα με μια προσέγγιση του Έριχ Φρομ - περνάνε σε φάση παροξυσμού... Ο οικονομιστικός λόγος εξωθεί στο περιθώριο την «οικονομική της ευημερίας», κάνοντας όλους εμάς που συμμετείχαμε στις συζητήσεις για ένα «εναλλακτικό δείκτη ευημερίας» στη θέση του σημερινού ΑΕΠ ή για ένα άλλο μοντέλο σοσιαλισμού – διακριτό από κάποιες μαρξογενείς απόψεις περί ανάπτυξης των συμβατικών παραγωγικών δυνάμεων και καταναλωτικής αφθονίας – να αισθανόμαστε «περίεργοι»….
Από τα τέλη της δεκαετίας του 70 το οικολογικό κίνημα έκανε διάσημα δύο επίθετα . Το πρώτο (ήπιος-α-ο) κυριάρχησε στον λόγο διαφόρων επιπέδων ακτιβισμού και πολιτικής. Το δεύτερο και σημαντικότερο (ολιστικός-η-ο) , προϊόν κριτικής των μονομερειών της ευρείας Αριστεράς, εκπροσωπήθηκε ως ένα βαθμό στο λόγο του κινήματος πολιτικής οικολογίας, είχε απήχηση στους κύκλους των «Οικολόγων Εναλλακτικών» του 1989, αλλά περιέπεσε μεταγενέστερα σε σχετική αφάνεια…
Οι Οικολόγοι Πράσινοι επιχείρησαν να αυτοπροσδιορισθούν ως κομιστές συνολικής πολιτικής πρότασης και εκφραστές μιας πρωτοπόρας δυναμικής στο τομέα της στρατηγικής αλλαγής της κοινωνίας. Παράλληλα επιχείρησαν να διαμορφώσουν έναν «μονογαμικό» δεσμό με το περιβαλλοντικό κίνημα, εμφανιζόμενοι ως αποκλειστικοί εκπρόσωποί του και αξιοποιώντας την «πολυσημία» του όρου «οικολογία» και «οικολόγοι» . Απέτυχαν όμως και στις τρεις αυτές επιδιώξεις
: Η επαμφοτερίζουσα στάση τους στην υπόθεση των μνημονίων , η καθήλωσή τους μέσα στα πλαίσια του υπαρκτού πολιτικού ορίζοντα (εν είδει προχωρημένης ΠΑΣΟΚικής πράσινης ανάπτυξης) , πήγανε «σετ» με την ουσιαστική αποστασιοποίησή τους από τα κινηματικά δρώμενα. Κοντά σε αυτά ήλθε και η αποδοχή του καθεστώτος πολιτικής επιτροπείας από έναν πολιτικό παράγοντα που πρόσφατα και άκρως αυτάρεσκα θεωρούσε πιθανή την είσπραξη 10-15% στις ευρωεκλογές του 2014 εάν ετίθετο επικεφαλής των ΟΠ, όταν το 2012 θρασύτατα διακήρυσσε τη σύμπλευσή του με τους Τροϊκανούς : Ήταν ο Κον Μπεντίτ, που ως συμπρόεδρος των Ευρωπαίων Πρασίνων , δήλωνε την επαύριο των ελληνικών εκλογών του Ιουνίου : "Αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα έδωσε μιαν ανάσα στην Ελλάδα και στην Ευρωζώνη»!
Πρόσφατα, 14 από τα 32 στελέχη του Πανελλαδικού Συμβουλίου των ΟΠ αποχώρησαν καταγγέλλοντας τον παραγοντισμό και την απόπειρα «εκπασοκισμού» του συγκεκριμένου χώρου. Δεν αποκλείεται η στάση τους να οδηγήσει σε υπερβάσεις : Απέναντι στα κόλπα των άλλων, αυτοί τουλάχιστον μπορούν να πουν mea culpa…