Μερικοί είναι αραγμένοι στο ιδεολογικό αγκυροβόλιο του Νόμου της Αξίας, βλέποντας απλά μια τυπική κρίση συσσώρευσης και χρέους. Όμως ο τρέχων καπιταλισμός προσλαμβάνει λούμπεν χαρακτηριστικά , ληστεύοντας τάξεις και συλλογικότητες της ευρωπαϊκής περιφέρειας.
Το Δ Ράϊχ δεν λανθάνει, δεν παραγνωρίζει τις απώλειές του. Απλώς τις ανέχεται μπροστά στον απώτερο στόχο της κυριαρχίας . Η επίθεση εναντίον του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι δηλωτική μιας νέας φάσης ολοκληρωτικού πολέμου – πέρα από τις μέχρι τώρα συμβατικές εχθροπραξίες εναντίον των λαϊκών εισοδημάτων και της ποιότητας ζωής.
Σύντροφοι, ο γιαλός είναι ίσιος :
Μπροστά μας δεν είναι ο «συνήθης» καπιταλισμός, αλλά ένα νέο ιστορικό επεισόδιο αποικιοκρατίας. Οι δυνάμεις του διεθνούς νεοφιλελευθερισμού αφαιμάσσουν την αφρικανική ήπειρο τροφοδοτώντας εγχώριους λοιμούς, διεισδύουν ύπουλα σε ενεργειοβριθείς περιοχές όπως η Ανατολική Μεσόγειος, λεηλατούν τις γεωργικές γαίες χωρών όπως η Ρουμανία. Σήμερα εταιρείες όπως η Μονσάντο επιδιώκουν να ελέγξουν ακόμη και τα γενετικά υλικά της καθημερινής διατροφής.
Το έργο που έχουμε να επιτελέσουμε είναι τεράστιο, εκτός αν πιστεύουμε στους πολιτικούς αυτοματισμούς : Πχ. ότι ένα εκατοστό πρόσθετης ανεργίας ή 10 εκατοστά παραπέρα μείωσης των μισθών, αυξάνει σε αντίστοιχο βαθμό τον αριθμό των ψήφων μας.
Η πραγματικότητα όμως είναι πιο σύνθετη, τα σημερινά ποσοστά της τρόϊκας εσωτερικού δείχνουν ότι το οχυρό των δυνάμεων του φόβου δεν είναι τόσο ευάλωτο. Η τροϊκανή χούντα δεν είναι χάρτινη τίγρις.
Κάποιοι νομίζουν ότι τα μεσοστρώματα δεν αποτελούν μια ενδογενή διαστρωμάτωση υπό συνθήκες καπιταλισμού, κι επομένως βρίσκονται σε διαδικασία εξαφάνισης. Με αυτό τον τρόπο απαλλάσσουν εαυτούς και αλλήλους από το έργο μιας σοβαρής ανάλυσης με στόχο τον πολιτικό προσεταιρισμό , υποκαθιστώντας αυτή την ανάλυση με τις απλοϊκές ιδέες της «ηγεμονίας». Άλλοι νομίζουν ότι η άνοδος από το 4 στο 17 και παραπέρα στο 27% , θα συνεχισθεί γραμμικά, μέχρι το 107%...
Η πολιτική της Αριστεράς εκτίθεται σε κινδύνους και δεν μπορεί να εξαλείψει τη πιθανότητα της ήττας, όμως είναι πάντοτε διακριτή από τη πολιτική του τυχοδιωκτισμού, του «βλέποντας και κάνοντας», των συμμαχιών που πιθανόν να υπάρξουν . Ακριβώς με γνώμονα αυτές τις συμμαχίες, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ πρέπει να γίνει ολιστική , να δώσει απαντήσεις στα μεγάλα υπαρξιακά ζητήματα της χώρας, όπως αυτά ανακύπτουν μέσα σε συνθήκες αποδυνάμωσης της εθνικής άμυνας. Πρέπει να απαντήσει στο μεταναστευτικό ζήτημα, με κριτήριο τη φέρουσα ικανότητα της χώρας και τη συνοχή του ταξικού μετώπου της εργασίας. Πρέπει να ανταποκριθεί στα μεγάλα αιτήματα της οικολογίας και της ποιότητας ζωής, ακτινοβολώντας αξίες για τη προστασία της φύσης, του πολιτισμού, της αισθητικής του αστικού χώρου και του τοπίου. Πρέπει να σκιαγραφήσει μια νέου τύπου ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, με ποιοτικά προϊόντα, με ελαχιστοποιημένες τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, με ποιοτική απασχόληση . Πρέπει όχι μόνο να εναντιωθεί στις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και να πείσει ότι η δημόσια διαχείριση υπό κοινωνικό έλεγχο είναι αποτελεσματική.
Η Αριστερά έχει καεί από το χυλό του εθνικισμού, γι αυτό και φυσάει το γιαούρτι των όποιων πατριωτικών σκέψεων. Καιρός όμως να ισορροπήσει.
Καιρός για μια Νέα τάξη πνευμάτων ενάντια στη Νέα Τάξη Πραγμάτων, καιρός για τη συγκρότηση ενός μεγάλου δημοκρατικού μετώπου, μέσα στο οποίο η Αριστερά αβίαστα και φυσικά, χωρίς ίντριγκες και τορπιλισμούς, θα είναι πρωτοπόρα δύναμη.