Για τη διαφορά μεταξύ της Ελλάδας ως μητέρας
ή ως μητρυιάς της Κύπρου, με σαφή προτίμηση της πρώτης,
έκανε πρόσφατα λόγο ο Αλέξης Τσίπρας – και μπράβο
του. Κάποιοι αυτή τη διάκριση θα πρέπει να την σκεφθούν και να την κατανοήσουν ως έκφραση
των αισθημάτων αφενός εκτίμησης και αφετέρου αποστροφής , που εκδηλώνουν τα πιο ευαίσθητα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας - αντίστοιχα
απέναντι στους πατριώτες και στους τροϊκανούς «πωλητικούς»…
Εξ άλλου ο Δημήτρης Παπαδημούλης έδωσε μια ακόμη νότα
για τη συμπαράσταση της υγιούς ελληνικής κοινωνίας προς τη Κύπρο :
«Είναι
ελληνικό πατριωτικό καθήκον να συμπαρασταθούμε έμπρακτα στην Κύπρο αυτήν την
ώρα, η οποία έχει μπροστά της τρία δύσκολα στοιχήματα: το πρώτο είναι να μη
βουλιάξει σε μία καταστροφική ύφεση και λιτότητα με τη λύση που θα δοθεί,
δεύτερον να εξυγιάνει με έναν ομαλό τρόπο το τραπεζικό της σύστημα, το οποίο
έχει κι αυτό τις αμαρτίες του και τρίτον να μην επιτρέψει να βάλουν χέρι στους
φυσικούς της πόρους και ειδικά στο φυσικό αέριο, υποθηκεύοντας προκαταβολικά
τους πόρους αυτούς και κάθε έννοια ανεξαρτησίας».
Μια φορά κι έναν καιρό η Αριστερά προσφωνούσε
τους πολίτες σε διάφορες συγκεντρώσεις ως «ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ, ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ»… Στη
συνέχεια όμως τα γεγονότα επί χούντας και η προδοσία που έφερε τον Αττίλα στη Κύπρο, έκανε πολλούς να «φυσάνε και το
γιαούρτι», έχοντας καεί από τον χυλό της τάχα μου εθνικής πολιτικής της δικτατορίας…. Τώρα όμως, ουδείς
συντρέχει λόγος υπερβολής και ουδεμία χρεία κοσμοπολίτικης ασυναρτησίας υπάρχει.
Τα πράγματα πλέον μπορούν να έλθουν στη θέση τους, έτσι
ώστε μέσα στις συνθήκες της αποικιακής επίθεσης εναντίον του ευρωπαϊκού νότου, να εμπεδωθεί πλήρως η συνείδηση ότι δεν
μπορείς να είσαι διεθνιστής , χωρίς να είσαι προηγουμένως και πατριώτης….