Γραμμένη το 1664 από το Μολιέρο, η κωμωδία που άκουγε στο όνομα «Ο Ταρτούφος» σκιαγραφούσε
έναν αρρωστημένο υποκριτή, που εμπορευόταν την εμπιστοσύνη των
άλλων και δεν δίσταζε να τους εξαπατά με
οποιονδήποτε τρόπο. Το 2013 το
οικολογικό περιοδικό "La Décroissance" χρησιμοποιούσε ένα ελαφρώς διαφοροποιημένο
χαρακτηρισμό («οικοταρτούφος») για να περιγράψει ένα πρόσωπο που έλαμψε στον γνωστό
Μάη του 1968, για να καταλήξει στη συνέχεια στο πόστο του
πράσινου ψαλμωδού της Νέας Τάξης
πραγμάτων : «Έχει το χρώμα της επανάστασης, την οσμή της
επανάστασης, τη γεύση της επανάστασης αλλά δεν είναι επανάσταση. Είναι η
κλασική καπιταλιστική ιδεολογία με ένα χαμογελαστό και αχτένιστο προσωπείο. Ένα
καλό προϊόν μάρκετινγκ».
Ο
Ντανιέλ Κον Μπεντίτ διήνυσε μια μεγάλη τροχιά από τις αφετηριακές του απόψεις,
όπως αυτές διατυπώνονταν στο βιβλίο του «Ο αριστερισμός, φάρμακο στη γεροντική
ασθένεια του Κομμουνισμού» - έως τις ύστερες, νεοταξίτικες θέσεις του. Αν οι
πρώτες μπορούσαν να θεωρηθούν από
αλγεβρική άποψη ως αρνητικές και οι
δεύτερες ως θετικές, η συνεκτίμηση ή το άθροισμα των πρώτων και των δεύτερων θα έπρεπε να είναι
κάτι κοντινό προς το μηδέν. Όμως η πολιτική των μίντια ευνοούσε
τους ήρωες με παντούφλες που είχαν τη τάση να διδάσκουν ρεαλισμό και προσγείωση
στους υπαρκτούς συσχετισμούς δυνάμεων.
Και
πραγματικά, ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ
συνδέθηκε όσο κανείς άλλος με την προσγείωση του πράσινου κινήματος στις πεδιάδες του άκριτου ευρωπαϊσμού και της συμμορφώσεως προς τα
υποδείξεις της αμερικανικής υπερδύναμης. Το 1999 πρωτοστάτησε στη
πολιτική των περισσοτέρων πρασίνων κομμάτων υπέρ των ανηλεών βομβαρδισμών της
Γιουγκοσλαβίας, και δεν υστέρησε παρά μόνο έναντι του ηγέτη των Γάλλων Πρασίνων
Αλαίν Λιπιέτζ, που ζητούσε τη διεξαγωγή χερσαίων επιχειρήσεων…….Στις
αρχές του 2003 ο Κον Μπεντίτ χαριεντιζόταν στην Αμερική με
τον Τζωρτζ Μπους τον νεώτερο, ενώ ο
αμερικανικός πόλεμος εναντίον του Ιράκ ήταν ante portas - λόγω των
όπλων μαζικής καταστροφής που
διέθετε το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεϊν και που ακόμη αναζητούνται
(!) -
και ενώ το διεθνές φιλειρηνικό κίνημα πετροβολούσε την
ίδια χώρα για την αποτροπή του πολέμου.
Το 2004 ως συμπρόεδρος των Πρασίνων έκανε τις πλέον άκομψες και
αντιδημοκρατικές παρεμβάσεις υπέρ της
ψήφισης του αποικιακού σχεδίου Ανάν στη Κύπρο, παρά την σαφή αντίθεση των
Κυπρίων Περιβαλλοντιστών (μελών της διεθνούς ομοσπονδίας Πρασίνων
Κομμάτων) και παρά την επιφυλακτική
στάση των Ελλήνων Οικολόγων-Πρασίνων, που απέφυγαν λόγω ισοψηφίας να πάρουν
θέση στο ζήτημα…
Το
2007 ο ήρωάς μας αποδείχθηκε επιτροπικότερος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που
πίεζε τους Ιρλανδούς ψηφοφόρους να συναινέσουν στην Συνθήκη της Λισαβόνας…Και
όταν το πρώτο δημοψήφισμα κατέληξε απορριπτικό, ήταν από αυτούς που με σωρεία αθέμιτων δηλώσεων και ανοιχτών απειλών για
την έξωση της χώρας από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, επέβαλαν κατά παράβαση κάθε δημοκρατικής δεοντολογίας
τον επόμενο χρόνο(!) νέο δημοψήφισμα, που απέσπασε τη συναίνεση του
τρομοκρατημένου κοινωνικού σώματος…
Την
τελευταία περίοδο του Ελληνικού Μνημονίου και της νεοφιλελεύθερης επίθεσης στην
Νότια Ευρώπη, απεδείχθη ανυπέρβλητος στο
να εμφανίζεται ως «συμπαθών» απέναντι στους μνημονιόπληκτους λαούς και
ιδιαίτερα στον ελληνικό, ενώ από την άλλη πλευρά με «αστερίσκους» και
«υποσημειώσεις» δήλωνε την απόλυτη συναίνεσή του στις προωθούμενες
«εξυγιάνσεις». Κατά καιρούς μάλιστα διέπρεπε και ως «αγανακτισμένος» ενώπιον
των μίντια, τη στιγμή που μια προσεκτικότερη ανάγνωση των θέσεών του απεδείκνυε
- ως μόνη διαφοροποίησή του στην εφαρμογή των μέτρων - τη χρήση επαρκούς ποσότητος βαζελίνης… Το προσωπείο αυτό άρχισε
να φθείρεται με επιταχυνόμενο ρυθμό,
αμέσως μετά τις ελληνικές εκλογές
του Ιουνίου του 2012, όταν ο Κον Μπεντίτ μετά της συμπροέδρου
Ρεβέκα Χαρμς δήλωσαν ευθέως : «Αυτό το
εκλογικό αποτέλεσμα έδωσε μιαν ανάσα στην Ελλάδα και στην ευρωζώνη». Αλλά τα
αποκαλυπτήρια ήλθαν ακόμη πιο εντυπωσιακά λίγους μήνες αργότερα, όταν ο Κον
Μπεντίτ σε συνεργασία με ένα μικρό
ποσοστό μελών του κόμματος των Γάλλων πρασίνων, ευθυγραμμίστηκε με τον Γάλλο
Πρωθυπουργό Ζαν Μαρκ Ερό και συγκρούστηκε με τη μεγάλη πλειοψηφία των
συντρόφων του - που αντιτάχθηκαν
στην επικύρωση του ευρωπαϊκού δημοσιονομικού συμφώνου….
ΑΒΛΑΒΕΙΣ ΠΡΑΣΙΝΟΙ
Ο
Κον Μπεντίτ πρωτοστάτησε σε ένα πολιτικό οικοσύστημα πράσινης αβλαβούς
πολιτικής, προσαρμοσμένης στους διεθνείς συσχετισμούς δυνάμεων και στην
αμερικανική ή κεντροευρωπαϊκή πρωτοκαθεδρία.
Ο όλος αυτός σχηματισμός, προσπάθησε με μια μέτρια ως τώρα επιτυχία, να
εμφανίσει ένα νεωτεριστικό πρόσωπο υπερασπίζοντας αποκλίνουσες από τη κεντρική
πολιτική ατζέντα θέσεις και αξιοποιώντας τα ιδεολογικά ελλείμματα της
Αριστεράς - που συνήθως αντί της εμπεριστατωμένης κριτικής
προτιμούσε τα «καλοπιάσματα» .
Πάντως από τη πλευρά των Πρασίνων
δεν απουσίασαν και κάποιες βολές «ωριμότητας», που έδειχναν ευθυκρισία
και ικανότητα ανάγνωσης της ιστορικής μακρο-κλίμακας. Παραδείγματος χάρη αυτές
που εκφωνήθηκαν από τον Πράσινο Γιόσκα Φίσερ,
αντικαγκελάριο τη περίοδο 1998-2005 και Υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας :
«Η Γερμανία αυτοκαταστράφηκε – και κατέστρεψε και την ευρωπαϊκή τάξη – δύο φορές στον 20ο αιώνα αλλά μετά έπεισε τη Δύση ότι άντλησε τα σωστά διδάγματα. Μόνο με αυτό τον τρόπο – που αντανακλάται πρωτίστως στην προσήλωσή της στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα –εξασφάλισε τη συναίνεση των υπολοίπων στη γερμανική επανένωση. Θα ήταν και τραγικό και ειρωνεία αν η ενωμένη Γερμανία, με ειρηνικά μέσα και με τις καλύτερες προθέσεις, καταστρέψει την ευρωπαϊκή τάξη για τρίτη φορά»…
Ο Κον Μπεντίτ δεν έλαβε υπόψη αυτή την (έστω άσφαιρη......) βολή ενός ομογάλακτου παλαίμαχου πολιτικού. Και ως πολιτικός χαμαιλέων προτίμησε, μέχρι τη τελευταία στιγμή, να μην επιτεθεί αλλά να προσαρμοσθεί στο πολιτικό σκηνικό. Και ενδεχομένως να το χρησιμοποιήσει στο μέλλον, δοθέντος ότι η Νέα Τάξη ανταμείβει πλουσιοπάροχα τους ευδοκίμως συνταξιοδοτηθέντες πολιτικούς της ….