Ο χρόνος μας είναι το χρήμα τους

Τα μίντια μιλάνε για τη ρύθμιση του Υπουργείου Ανάπτυξης, σύμφωνα με την οποία τα εμπορικά καταστήματα θα λειτουργούν έξι Κυριακές το χρόνο. Την ίδια στιγμή ο Υφυπουργός κ. Αθανάσιος Σκορδάς αποφασίζει και διατάσσει - για την επερχόμενη  εορταστική περίοδο -  ότι τα καταστήματα  θα λειτουργήσουν δύο Κυριακές  (στις 23 και 30 Δεκεμβρίου) και όχι μόνο στις 23 του μήνα, όπως είχε αρχικά ανακοινωθεί….Η υπόθεση φαίνεται πως υλοποιεί το «όραμα» του περιφερειάρχη κ. Σγουρού, που πριν ακόμη αναλάβει τα καθήκοντά του (Δεκέμβριος 2010) είχε ζητήσει μια δεύτερη Κυριακή ανοιχτή για τα καταστήματα -  «φυσικά» χωρίς τη παραμικρότατη διαβούλευση με τους μισθωτούς …..

Και να ήταν μόνο αυτά …Σε ολόκληρη τη χώρα, επί μνημονίων αλλά και τη περίοδο που προηγήθηκε, εντείνεται η επίθεση εναντίον του υπαρκτού ελεύθερου χρόνου των εργαζομένων. Ενώ η ανεργία και η υποαπασχόληση αυξάνονται, η κανονική απασχόληση τείνει να εξελιχθεί σε «υπεραπασχόληση», μέσα από υπερωρίες απλήρωτες ή εξηντάωρα  που κάνουν να ωχριούν ακόμη κι εκείνα τα παλιά 48ωρα που ζήσαμε ως κορωνίδα κατακτήσεων του εργατικού κινήματος : 8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ύπνος, 8 ώρες ανάπαυση…

Οι  απασχολούμενοι  υπεραπασχολούνται ,   οι υποαπασχολούμενοι  «σκοτώνουν» το χρόνο τους σε αναζήτηση εμβαλλωματικών λύσεων, οι δε  “αναπασχόλητοι” μένουν με το χρόνο «στο χέρι» -  δηλαδή  με έναν τύποις ελεύθερο χρόνο ,  τοξινωμένο από τις στερήσεις του παρόντος και την αβεβαιότητα του μέλλοντος. Στο χώρο των εμπορικών καταστημάτων η αύξηση του χρόνου λειτουργίας  υποτίθεται ότι βελτιώνει την ευχέρεια  των καταναλωτικών επιλογών, όμως από την άλλη πλευρά  αυξάνει το κόστος κυκλοφορίας των εμπορευμάτων και ενισχύει μια μη παραγωγική διάρθρωση. Κι ακόμη, κάτι πιο γενικό, που αφορά όχι μόνο τη συγκεκριμένη περίπτωση :  Η μείωση του ελεύθερου χρόνου των εργαζομένων συμβάλλει   στην υποχώρηση  της βιομηχανίας αναψυχής, στην μείωση του εγχώριου τουρισμού, του εκδρομισμού, της επαφής με την ύπαιθρο.

Οι θεωρητικοί  του  Σοσιαλιστικού κινήματος  θεωρούσαν τον ελεύθερο χρόνο μέτρο του κοινωνικού πλούτου – όμως αυτή η διατύπωση αντιμετωπίσθηκε  περισσότερο ως υπογράμμιση μιας αξίας παρά ως δήλωση ενός εύρους  δυνατοτήτων. Ελάχιστα έγινε κατανοητό ότι ο ελεύθερος χρόνος  -   ως βάση  μιας ιδιοπαραγωγής αξιών που δεν συνεκτιμώνται  στο ΑΕΠ αλλά για τούτο το λόγο δεν παύουν να έχουν ωφελιμότητα  -   είναι χρόνος δημιουργικός, είναι πλούτος. Ο ελεύθερος χρόνος που μετασχηματίζεται σε εθελοντισμό, σε καλλιτεχνική δραστηριότητα, σε μικροκαλλιέργειες, σε κατασκευές, σε πολιτική κουλτούρα και παρέμβαση, είναι πολύτιμος  και διακριτός από τον αφασιακό χρόνο  της παθητικής κατανάλωσης – με την οποία ερωτοτροπεί   το σύστημα.

Είναι φανερό ότι το πάνε λάου-λάου, ότι προϊδεάζουν τους εργαζόμενους για το «χειροτερότερο» που θέλουν στη θέση του χειρότερου, ότι  στοχεύουν   στην  επαναφορά του 19^ου εντός του 21^ου αιώνα. Και  η ολική εξάλειψη  της Κυριακής-  αργίας βρίσκεται στο ανομολόγητο δρομολόγιό τους…