Θανάσιμος κίνδυνος για την Ελλάδα (και την Αριστερά)

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μερικές φορές ένα άρθρο μπορεί κάποιος να το διαβάσει καλύτερα, αν ξεκινήσει ανάποδα ! Από το άρθρο του ΔΚ με τον παραπάνω τίτλο και υπότιτλο «Επί τρία χρόνια διεξάγεται επικοινωνιακή-πολιτική επίθεση μεγάλων παγκόσμιων μέσων κατά της ευρωπαϊκής περιφέρειας και ιδίως της Ελλάδας», ανθολογώ δυο υποσημειώσεις , που αναφέρονται σε γνωστά άτομα της  παρ’ ημίν «πνευματικής ζωής»… ΓΣχ

«………. Μεταξύ των δύο εκλογών (6^ης Μαϊου και 17^ης Ιουνίου), όταν ο ελληνικός λαός δεχόταν ολομέτωπη επίθεση του γερμανικού κατεστημένου και ανοιχτό εκβιασμό ότι θα τον πετάξουν έξω από την Ευρώπη, αν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, αυτή τη στιγμή διάλεξε η λογοτέχνις Σώτη Τριανταφύλλου να διαβεβαιώσει το γερμανικό κοινό ότι «ασφαλώς και είμαστε υπεύθυνοι» (οι‘Ελληνες για την κρίση) προτού χαρακτηρίσει τη χώρα της «μεγάλο κήπο ανώριμων παιδιών» (Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ 4.6.2012). Για τον ‘Ελληνα μικρο-μεσοαστό, συνήθως ανωριμότητα σημαίνει να είσαι ‘Ελληνας, δηλαδή «ελαττωματικός» Ευρωπαίος/Δυτικός. Προφανώς,η δυνατότητα να «αναγνωριστεί», μιλώντας σε ξένη εφημερίδα, σε συνδυασμό με επιεικώς μπερδεμένες ιδεοληψίες, συγκινεί την κυρία, συγγραφέα μεταξύ άλλων μιας όχι σοβαρής εργασίας με τον πομπώδη τίτλο «Για τη σημαία και το έθνος», πολύ περισσότερο από το να υπερασπίσει την ελληνική δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία ή τους συμπατριώτες της που πέφτουν από τις ταράτσες…..»

«……..Την ίδια μέρα, ο απερίγραπτος Νίκος Δήμου, με τον οποίο ασφαλώς συνιστά δυστυχία να είναι κανείς συμπατριώτης, λέει στο Σπήγκελ ότι «θέλουμε (οι ‘Ελληνες) να τάχουμε όλα, να τα απολαμβάνουμε όλα». Προφανώς κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια των ανέργων,συνταξιούχων χωρίς φάρμακα, νέων που ξενιτεύονται, ηλικιωμένων που ψάχνουν για φαί σε σκουπιδοντενεκέδες, που «τα θέλουν όλα»  …..»

Εν όψει, φωτογραφία του Δημήτρη Γερόνικου (Προσφυγικά Λεωφόρου Αλεξάνδρας)

Όλο το κείμενο του Κωνσταντακόπουλου

Η επίθεση κατά της Ελλάδας «στοχοποίησε» ακόμα και σύμβολα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Δεν το έκαναν τυχαία ή μόνο γιατί είναι ελληνικά. Η νέα «Βασιλεία του Χρήματος», των μεγάλων τραπεζών και Οίκων, των«αγορών», που άρχισαν, από την Ελλάδα, άμεσα να νομοθετούν, απεχθάνεται τις αξίες της Ελευθερίας, του Πολίτη και της Δημοκρατίας, που εφηύραν οι κάτοικοι του Ιωνικού Δωδεκάπολου, των Αβδήρων και της Αθήνας, άπιαστης ως τώρα κορυφής στην ανθρώπινη πολιτική εξέλιξη. 

Στα χώματά μας έδωσε το Γένος των Ανθρώπων τη σπουδαιότερη μάχη του, ξεκινώντας με τη Σεισάχθεια του Σόλωνα, για να αποκτήσει την ελευθερία του αποτινάζοντας, όσο μπόρεσε, την εξουσία του Χρήματος επί του Ανθρώπου. Εδώ διακήρυξε, δια του Πρωταγόρα, «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος».Διαγράφοντας τις αξιώσεις των πλουσίων από τους φτωχούς, οι Αθηναίοι έβαλαν τις βάσεις της δημοκρατίας και μπόρεσαν να νικήσουν στην πιο άνιση σύγκρουση της ιστορίας, εναντίον της «ολοκληρωτικής» Αυτοκρατορίας των Περσών. Μοιάζει πολύ φυσικό και λογικό,για την «Αυτοκρατορία του Χρήματος», να αρχίσει από την Ελλάδα, και τα σύμβολα του πολιτισμού της, την προσπάθεια να κυριαρχήσει στην Ευρώπη, κατεδαφίζοντας τον κόσμο που θεμελίωσε ο Διαφωτισμός και η Αγγλική, Γαλλική, Ρωσική Επανάσταση (και η Ελληνική, του 1821).

Ο ρόλος της ελληνικής «ελίτ» και τα σύνδρομα της μειονεξίας 

Την πολιτικο-επικοινωνιακή επίθεση κατά της Ελλάδας συνέδραμε και συνδράμει αποφασιστικά η ελληνική ελίτ, κυβερνήσεις, οικονομικοί και δημόσιοι παράγοντες, ακόμα και προβεβλημένοι«διανοούμενοι» (2). Ας προσθέσουμε στο σημείο αυτό ότι ποτέ, στη χώρα του Καβάφη και του Γληνού, του Παπαδιαμάντη και του Παλαμά, υποτιθέμενοι διανοούμενοι, συγγραφείς, καλλιτέχνες, ιδίως οι πιο προβεβλημένοι στη «χώρα του τίποτα» που καταντήσαμε, δεν ήταν τόσο κενοί ηθικού, άρα και πνευματικού περιεχομένου, όσο σήμερα, ποτέ δεν υπήρξαν τόσο αναίσθητοι και τόσο αγνώμονες απέναντι στο λαό, τόσο στενά καθορισμένοι από το παραμικρό υλικό τους συμφέρον. 

Η επίθεση αυτή παραμένει όμως δυστυχώς και χωρίς αντίδραση,ή με πολύ περιορισμένη ή ακατάλληλη αντίδραση και από τις δυνάμεις που διαφωνούν και επικρίνουν το Μνημόνιο και τις Δανειακές. Οι δυνάμεις αυτές μοιάζουν να μην καταλαβαίνουν πλήρως ότι το μέλλον της χώρας και το δικό τους,κρίνεται, αν όχι περισσότερο, πάντως εξίσου στο εξωτερικό και στο εσωτερικό. ‘Οτι έπρεπε, εδώ και καιρό, να επενδύσουν μυαλό, ανθρώπους, πόρους, να αναζητήσουν κάθε λογιών διεθνείς συμμάχους σε μια γιγαντιαία και έξυπνη συνάμα παγκόσμια καμπάνια, π.χ. “Save Europe, Save Greece, Stop the Banks”. Πρέπει να οργανώσουμε μια καμπάνια αντίστοιχη με αυτή που έχουν κάνει οι Εβραίοι για το δικό μας «κοινωνικό ολοκαύτωμα».  

Σε όλο τον πλανήτη, το ελληνικό είναι στο επίκεντρο των διεθνών συζητήσεων, μόνο ‘Ελληνες όμως δεν συμμετέχουν – και συχνά, όταν συμμετέχουν, κάνουν κακό! Οποιαδήποτε παράταση αυτού του κλίματος θα έχει για την Ελλάδα τις ίδιες συνέπειες που είχε για τη Σερβία ή το Ιράκ η «δαιμονοποίησή» τους, έστω και αν, η τελική επίθεση κατά της Ελλάδας δεν γίνει με αεροπορικούς βομβαρδισμούς ή στρατιωτικές εισβολές, αλλά δια οικονομικών όπλων.

Ποτέ στην ιστορία της,η Ελλάδα δεν ήταν τόσο πολύ εξαρτημένη από το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι. Και ποτέ αυτό δεν γινόταν τόσο λίγο κατανοητό, ποτέ το πολιτικό προσωπικό, η δημόσια-πνευματική ζωή, δεν είχαν τόσο «επαρχιακά», στενά εθνικά ρεφλέξ, ποτέ δεν έλειπε τόσο πολύ η αίσθηση του διεθνούς περιβάλλοντος, όσο σήμερα. Η «ατέλεια» αυτή, ο «εθνικός επαρχιωτισμός», αλλά και η βαθιά εξάρτηση του εθνικού υποκειμένου (κράτος, πολιτικό σύστημα, οικονομική-εκδοτική ελίτ,διανοούμενοι, κοινωνικός σχηματισμός), υπονομεύουν τον ρόλο του. Ακόμα κι αν προκύψει μια Επανάσταση θα στερείται των εργαλείων, ιδεών και στελεχών που χρειάζεται. Μια μακρά πορεία εκφυλισμού, αλλά και παντοειδούς ελέγχου των εθνικών ελίτ, ακόμα και της γερμανικής, που είναι η περισσότερο ανεξάρτητη στην Ευρώπη, είναι το βασικό όπλο της Αυτοκρατορίας του Χρήματος, για μη μπορέσουν,τυχόν εξεγειρόμενοι, οι ευρωπαϊκοί λαοί να βρουν τις ηγεσίες και τα εργαλεία που θα χρειαστούν. Το Χρήμα έχει παγκόσμια στρατηγική, οι κυρίαρχες τάξεις της«Ευρω-Γερμανίας» περιφερειακή, τα έθνη-κράτη και οι λαοί στενά εθνική στρατηγική, με ότι αυτό δυστυχώς συνεπάγεται (3)

Η διάχυτη άγνοια και πρακτική αδιαφορία ή πάντως έλλειψη κατανόησης για τον κόσμο που μας περιβάλλει, πως σκέφτεται και πως μας βλέπει,αντανακλά την απροθυμία, ιδίως των ελίτ, να αντιμετωπίσουν κατάματα τα πραγματικά, τόσο δύσκολα προβλήματα, αλλά και τη βαθιά «ελλειμματικότητα» των περιφερειακών, ως προς το κέντρο του συστήματος, υποκειμένων, είτε πρόκειται για άτομα είτε για συλλογικές οντότητες. Προσπαθούμε, συναλλασσόμενοι με τους ξένους, να επιβεβαιώσουμε μια ταυτότητα για την οποία δεν είμαστε εσωτερικά βέβαιοι, δεν μας μένει χρόνος και ψυχραιμία να αντιμετωπίσουμε τους άλλους ισότιμα.

Η άγνοια, αδιαφορία και ανεπάρκεια συναντούν, τροφοδοτούν και τροφοδοτούνται, από βαθιά ρεύματα εξάρτησης των «ελίτ» και ισχυρές φλέβες εθνικής μειονεξίας, που διατρέχουν όλο τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Τέτοια φαινόμενα απαντώνται σε πολλές χώρες, που προσήλθαν «καθυστερημένες» στη «νεωτερικότητα», για τις οποίες η Δύση απετέλεσε ταυτόχρονα δάσκαλο και εχθρό, αντικείμενο «πόθου» και πηγή «ματαίωσης». 

Η σημασία της «διεθνούς εικόνας» και ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ 

Το κλίμα για την Ελλάδα που εμπεδώθηκε διεθνώς έχει ήδη τεράστιες, ίσως μη αντιστρέψιμες συνέπειες. Διευκόλυνε την καταβύθιση της ελληνικής οικονομίας, προκάλεσε τεράστια φυγή κεφαλαίων, έσπασε το ηθικό, την αυτοπεποίθηση-αυτοεκτίμηση του ελληνικού λαού, μας μετέτρεψε σε «χώρα προς αποφυγήν» των επενδυτών, την Ελλάδα πολιτικά σε «χώρα β’ κατηγορίας», υπό δοκιμή και περιορισμένη κυριαρχία, κατέστησε πολιτικά δυνατό το αδιανόητο, να τεθεί εν αμφιβόλω η συμμετοχή στην ευρωζώνη. (4) 

Εμπεδώθηκε, με την εγκληματική συναυτουργία των ελληνικών κυβερνήσεων, η εντύπωση στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, ότι είμαστε ένα έθνος μπαταχτζήδων και διεφθαρμένων τεμπέληδων, αποκλειστικά υπεύθυνο για τα προβλήματά του, παρά τη γενναιόδωρη βοήθεια. Προσφέραμε, συνεργώντας σε αυτή την κατάσταση ή μη αντιδρώντας. τα απαραίτητα πολιτικά προσχήματα και τις δικαιολογίες, για να μπορέσουν να μας καταστρέψουν οικονομικά!  

Το πρόγραμμα «σωτηρίας» της Ελλάδας, που συμφώνησαν ελληνική κυβέρνηση, ΕΚΤ, ΔΝΤ και ΕΕ, είναι το πιο αποτυχημένο οικονομικό πρόγραμμα στη δυτική οικονομική ιστορία. Αυτό υποστηρίζουν όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι, κεϋνσιανοί ή φιλελεύθεροι, όμως η εικόνα μιας Ελλάδας υπεύθυνης «γιατί δεν κάνει τις μεταρρυθμίσεις παρά τη βοήθεια που της δώσαμε» εμπεδώθηκε στη συνείδηση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, αυτό πιστεύει ο μέσος υπάλληλος ενός γερμανικού σούπερ μάρκετ! Αν αύριο, η κυβέρνησή του διακόψει τη χρηματοδότηση της ΕΚΤ προς την Ελλάδα, αντιδρώντας σε μια διακοπή του μνημονίου, αυτός ο υπάλληλος θα πει«δίκηο έχει η Μέρκελ». 

Οι συνέπειες αυτής της κατάστασης μπορεί να είναι τραγικές αν, αύριο, μια ελληνική κυβέρνηση, π.χ. του ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο πολύ θα ήθελαν να φορτώσουν την ευθύνη μιας εθνικής τραγωδίας ή μιας κακά σχεδιασμένης σύγκρουσης με την Ευρώπη, και να δώσουν εδώ, στην Ελλάδα, ένα διεθνές μάθημα προς παραδειγματισμό όλης της Ευρώπης, αποπειραθεί να διακόψει το Μνημόνιο, όπως οφείλει αναμφισβήτητα να κάνει. ‘Η αν η χώρα βρεθεί σε κατάσταση χάους ή εξέγερσης.

Εισάγοντας στην ευρωπαϊκή συζήτηση τις έννοιες της«Βαϊμάρης» ή συγκρίνοντας το Μνημόνιο με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών και το σχέδιο Μοργκεντάου, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Αμβούργο, ο Αλέξης Τσίπρας κινητοποίησε «έξυπνα» επιχειρήματα που αγγίζουν βαθύτερα στρώματα του πολυτραυματισμένου «συλλογικού ασυνείδητου» της Γερμανίας, βοηθώντας σε ενδεχόμενο «ξεμπλοκάρισμα» των στερεοτύπων που καλλιεργήθηκαν εδώ και χρόνια. Μερικές ομιλίες όμως το χρόνο ή το εξάμηνο, παραμένουν σταγόνα στον ωκεανό. Χρειάζονται πολύ περισσότερα. 

Το μέλλον της Ελλάδας θα κριθεί από την ικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ, και όσων άλλων δυνάμεων είναι φορείς εθνικής και ιστορικής συνείδησης, και έχουν κάποια δυνατότητα άρθρωσης λόγου και κίνησης στο διεθνές περιβάλλον, να επιτύχουν παγκόσμια κινητοποίηση υπέρ της χώρας μας, με πολύ έξυπνα επιχειρήματα και τρόπους που θα καθιστούν αναγκαία την υπεράσπισή μας, για λόγους που αφορούν τους άλλους και όχι εμάς, κινητοποίηση μη περιοριζόμενη στον χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς, αλλά εξικνούμενη σε όλες τις δυνάμεις και πρόσωπα που κινητοποιεί η απειλή κατά της αστικής δημοκρατίας και της Ευρώπης από τον χρηματοπιστωτικό ολοκληρωτισμό. Ελάχιστος χρόνος απομένει. Δεν εξαντλείται μόνο η κλεψύδρα της κυβέρνησης.

 

(1) Η επίθεση αυτή, ειρήσθω εν παρόδω, δεν άρχισε από τον γερμανικό τύπο, όπου στη συνέχεια επεκτάθηκε (ιδίως σε εκείνα τα γερμανικά ΜΜΕ που συνδέονται στενότερα με το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο), αλλά από τον αγγλοαμερικανικό, που «λάνσαρε»,πολύ προτού ξεσπάσει ανοιχτά η κρίση τον όρο «PIIGS» (Πορτογαλλία, Ιταλία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία), παραφθορά της αγγλικής λέξης «γουρούνια». Το γράφουμε αυτό γιατί διεξάγεται αυτές τις μέρες μια διόλου αθώα, κολοσσιαία επιχείρηση παραπλάνησης του ελληνικού λαού και εξωραϊσμού του ρόλου του ΔΝΤ και της πολιτικής των ΗΠΑ.  

Το θέμα αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό, αλλά δεν είναι το αντικείμενο αυτού του άρθρου. Η απάτη αυτή δεν είναι άλλωστε η μόνη, τα τελευταία τρία χρόνια. Και σε άλλα θέματα, όπως π.χ. η ΑΟΖ και τα πετρέλαια, επιχειρείται να δημιουργηθούν τελείως εσφαλμένες εντυπώσεις, να παραπλανηθεί πολιτικά και γεωπολιτικά ο ελληνικός λαός, να εμφανισθούν διάφοροι από μηχανής θεοί. 

Η βαθύτερη εξάρτηση της ελληνικής ελίτ ούτε είναι, ούτε ποτέ ήταν από τη Γερμανία, είναι από τον άξονα«ΗΠΑ-Αγγλία-Χρήμα». Μοιραζόμαστε με τους Ευρωπαίους την καταπληκτική ξεφτίλα, να δωροδοκούν τους πολιτικούς μας για να τους εκβιάζουν μετά οι υπηρεσίες των άλλων. Δεν είναι δυνατό, διαχρονικοί φορείς της αγγλικής και αμερικανικής εξάρτησης, που δεν είχαν πρόβλημα να συνεργαστούν παράλληλα και με τους Ναζί στη διάρκεια της κατοχής, να σηκώνουν τώρα το «λάβαρο του Παπαφλέσσα»εναντίον του Βερολίνου. Κάποιο μεγάλο λάκκο έχει τούτη η φάβα.

Τώρα βγαίνει ο καθένας και λέει το μακρύ και το κοντό του για το πώς φτάσαμε στο Μνημόνιο. Ο κ. Ρουμελιώτης π.χ., που ήρθε ολοταχώς από την Αμερική για να γίνει Πρωθυπουργός, προτού τον φάει ο Παπαδήμος, διηγείται τώρα ιστορίες για το πώς ήταν, μαζί με τον Στρως-Καν (!), διαφωνών, αν όχι κάποιο είδος επαναστάτη εκείνη την εποχή! Ξεχνάμε όμως το βασικό: το πρόγραμμα καταστροφής της Ελλάδας και, δι’ αυτής, της Ευρώπης, που ακούει στο όνομα Μνημόνιο και Δανειακή Σύμβαση φέρει τέσσερις υπογραφές που θα μείνουν στην ιστορία της ανθρωπότητας: Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ενεργών ως συλλογικός αντιπρόσωπος των δυνάμεων του Χρήματος με βαρύνουσα επιρροή των Ηνωμένων Πολιτειών), Ελληνική Δημοκρατία(τελούσα εν «αεροπειρατεία» από τον γιο του Ανδρέα Παπανδρέου, ενεργούντος ως ανδρείκελο του παγκόσμιου χρήματος), Ευρωπαϊκή‘Ενωση (δηλαδή ο εκπρόσωπος των ανώτερων τάξεων και κυβερνήσεων της Ευρώπης και ιδιαίτερα της Γερμανίας), Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (κέντρο της οικονομικής εξουσίας στην Ευρώπη και εκπρόσωπος του Χρήματος, με βαρύνουσα επιρροή της Γερμανίας). Ποιόν άραγε ωφελεί η παραποίηση της ιστορίας και η αναφορά διαφόρων διεθνών κουτσομπολιών και συζητήσεων; Τι αποδεικνύουν αυτά;

Αν κάποιος εκτιμά τώρα ότι η Χάρυβδη μπορεί να μας σώσει από τη Σκύλλα, θα πρέπει τουλάχιστο να το αποδείξει με συγκεκριμένα επιχειρήματα και στοιχεία. Συνήθως και η Χάρυβδη και η Σκύλλα είναι εξίσου καταστροφικά όντα. 

(2) Μεταξύ των δύο εκλογών, όταν ο ελληνικός λαός δεχόταν ολομέτωπη επίθεση του γερμανικού κατεστημένου και ανοιχτό εκβιασμό ότι θα τον πετάξουν έξω από την Ευρώπη, αν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, αυτή τη στιγμή διάλεξε η λογοτέχνις Σώτη Τριανταφύλλου να διαβεβαιώσει το γερμανικό κοινό ότι «ασφαλώς και είμαστε υπεύθυνοι» (οι‘Ελληνες για την κρίση) προτού χαρακτηρίσει τη χώρα της «μεγάλο κήπο ανώριμων παιδιών» (Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ 4.6.2012). Για τον ‘Ελληνα μικρο-μεσοαστό, συνήθως ανωριμότητα σημαίνει να είσαι ‘Ελληνας, δηλαδή «ελαττωματικός» Ευρωπαίος/Δυτικός. Προφανώς,η δυνατότητα να «αναγνωριστεί», μιλώντας σε ξένη εφημερίδα, σε συνδυασμό με επιεικώς μπερδεμένες ιδεοληψίες, συγκινεί την κυρία, συγγραφέα μεταξύ άλλων μιας όχι σοβαρής εργασίας με τον πομπώδη τίτλο «Για τη σημαία και το έθνος», πολύ περισσότερο από το να υπερασπίσει την ελληνική δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία ή τους συμπατριώτες της που πέφτουν από τις ταράτσες. ‘Εστω βρε αδερφέ, να ζητήσει κάποιο έλεος για τη χώρα της!

Την ίδια μέρα, ο απερίγραπτος Νίκος Δήμου, με τον οποίο ασφαλώς συνιστά δυστυχία να είναι κανείς συμπατριώτης, λέει στο Σπήγκελ ότι «θέλουμε (οι ‘Ελληνες) να τάχουμε όλα, να τα απολαμβάνουμε όλα». Προφανώς κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια των ανέργων,συνταξιούχων χωρίς φάρμακα, νέων που ξενιτεύονται, ηλικιωμένων που ψάχνουν για φαί σε σκουπιδοντενεκέδες, που «τα θέλουν όλα» ή τουλάχιστον θέλουν φαγάκι!Γιατί ο Δήμου δεν πάει να τρέφεται ο ίδιος σε συσσίτιο, να δει πως είναι, αντί να γίνεται υπόδειγμα ευτελούς «διανοούμενου δούλου»;

Πιο καταπληκτικό από τις απερίγραπτες δηλώσεις είναι ότι δεν εξεγείρουν σχεδόν κανέναν στην Ελλάδα,τέτοιο είναι το βάθος της εθνικής μας μειονεξίας. Φαίνεται ότι, για να αγανακτήσεις με δαύτες πρέπει να είσαι … Γερμανός (!), όπως ο δημοσιογράφος Olivier Cyran, από τις μαχητικότερες και αξιοπρεπέστερες μορφές της ευρωπαϊκής δημοσιογραφίας, συγγραφέας πολύ κατατοπιστικού ρεπορτάζ για τη στάση των συμπατριωτών του απέναντι στην Ελλάδα(Μοντ Ντιπλοματίκ, Ιούλιος 2012), από όπου αλιεύσαμε τα στοιχεία.

(3) ‘Εχω την εντύπωση ότι, με την εξαίρεση της άκρας δεξιάς (!), τα πολιτικά επιτελεία δεν διαβάζουν ή διαβάζουν πρόχειρα και λίγο. Ο έξοχος ανταποκριτής στη Γερμανία Ν. Χειλάς μετέφερε στο Βήμα τον Νοέμβριο 2011 την εξής δήλωση του γνωστότατου Γερμανού οικονομολόγου Ζινν: «Η χώρα θα βρισκόταν (με τη μετατροπή σε αγγλικό δίκαιο των ομολόγων) στην παγίδα, και μάλιστα για πάντα.Οι επενδυτές θα αποκτούσαν μεγαλύτερες δυνατότητες παρέμβασης στη χώρα. Η Ελλάδα θα έκανε τραγικό σφάλμα, εάν επέτρεπε κάτι τέτοιο». Η δήλωση αυτή δεν χρησιμοποιήθηκε στην Ελλάδα, όπως πέρασε παντελώς απαρατήρητο και άρθρο για το αγγλικό δίκαιο των Νιου Γιορκ Τάιμς τον Αύγουστο ή Σεπτέμβριο 2011. Η ελίτ δεν χρειάζεται να διαβάζει, γιατί εφαρμόζει οδηγίες. Οι άλλοι όμως, που θέλουν να ανατρέψουν αυτή την πορεία, δεν πρέπει κι αυτοί να γίνουν πιο μελετηροί;  

(4) Ακόμα κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι πρέπει να φύγουμε από κει μέσα, θα συμφωνήσουν,φαντάζομαι, ότι δεν είναι σκοπός να αποβληθούμε ως «διεθνείς μπαταχτζήδες» και«ανεπρόκοποι», ότι δεν πρέπει να φύγουμε με τους όρους και προς το συμφέρον των Πιστωτών, ή μιας μερίδας τους.
Αθήνα, 22 Νοεμβρίου 2012

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nexus, τεύχος Δεκεμβρίου 2012