Ο πολεοδόμος
Δημήτρης Φατούρος αναφερόταν κάποτε σε δυο
αντιφατικές λειτουργίες που έπρεπε να συνυπηρετεί ο αστικός χώρος – η μια της «συνέχειας» και η άλλη της «υπέρβασης» : Η πρώτη λειτουργία επέβαλε να υπάρχουν στις πόλεις σημεία μνημειακά,
ιστορικά, πατροπαράδοτα και παραδοτέα στις επόμενες γενιές, η δεύτερη
επέβαλε κινήσεις νεωτεριστικές, καινοτόμες, ανατρεπτικές της
υπάρχουσας κατάστασης.
Όπως ο χώρος
έτσι και ο χρόνος των πόλεων
εμπεριέχει αντιφάσεις : Μέσα στα πλαίσιά του υπάρχουν σταθερά και
επαναλαμβανόμενα στοιχεία – όπερ στην
ετήσια κλίμακα μεθερμηνεύεται σε
Χριστουγενιάτικες γιορτές, σε
καρναβάλια, τσικνοπέμπτες, κούλουμα,
λειτουργίες Επιταφίου κλπ - που γενικά
υπηρετούν την οικειότητα των πολιτών με την πόλη. Ακόμη όμως υπάρχουν στοιχεία «φυγής» και μετασχηματισμού
της πραγματικότητας, στοιχεία ελπιδοφόρα
,που πείθουν ότι η ζωή εξελίσσεται και μπορεί να εκμαιεύει κάτι καλύτερο……
Αυτή την εορταστική περίοδο , στο μέσο της μεγάλης νεοφιλελεύθερης εφόδου εναντίον της χώρας , καλούμαστε να
κάνουμε περίπου τα ίδια με όσα κάναμε παλιότερα : Να
είμαστε σπλαχνικοί απέναντι στη φτώχεια αλλά και χαρούμενοι, να είμαστε συμφιλιωτικοί , αισιόδοξοι, συνειδητοί μέτοχοι μιας κοινής μοίρας. Καλούμαστε
μάλιστα από
κάποιους μιντιακούς «καλοθελητές», που σύμφωνα με πολλές ενδείξεις
είναι ιδιοτελείς χρήστες του εορταστικού
πνεύματος - αν και το «παίζουν» αρνητές
της μιζέριας και χαρούμενοι από
ιδιοσυγκρασία.
Όμως
η όποια διατεταγμένη και χαζοχαρούμενη
κατάσταση, είναι αταίριαστη με τη ψυχική
διάθεση πολλών. Ο ψυχαναγκαστικός
εναγκαλισμός «της παρθένας με το σατανά και του φονιά με το θύμα» - κατά πως
έλεγε ο Σαββόπουλος – για ένα υποτιθέμενο μορατόριουμ παθών και εντάσεων , δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά : Σήμερα το παρόν είναι αδέξια απομίμηση της εορταστικής ανεμελιάς παρελθόντων ετών, ενώ το μέλλον φαίνεται αδύναμο να εκμαιεύσει οράματα .
Αυτές οι
γιορτές έχουν πολύ Ντίκενς σε συσκευασία 21ου αιώνα : Δεν έχουν όμως
εκείνο το γονίδιο της μεταμέλειας και της συγγνώμης, που έκανε τον τσιγγούνη Εμπενέζερ Σκρουτζ της
«Χριστουγεννιάτικης ιστορίας» να αλλάζει
σε φιλάνθρωπο.
Υπάρχουν
κάποιοι που παραδίνονται στις επιχρυσωμένες τελετές των μίντια και στον γκλαμουροειδή σχολιασμό των ανθρώπων της σοουμπιζ. Και άλλοι που δεν βλέπουν τον πλούτο αλλά τον
φτωχότερο που υπολείπεται του φτωχού, που γίνονται ευκαιριακά φιλάνθρωποι και εχθροί του
υπερκαταναλωτισμού….
Ο καθένας
έχει δικαίωμα στη ζωή του. Όμως όσοι απεχθάνονται τη χαζοχαρούμενη διάθεση και
τις όποιες συμβατικότητες ή παπάρες την ακολουθούν – ενώ ταυτόχρονα δεν
θέλουν να ενδώσουν στη μελαγχολία - μπορούν να «φτιαχτούν» άνευ προδιαγραφών, έστω και
μέσα στο «βαρομετρικό χαμηλό» της
μνημονιακής αθλιότητας : Χωρίς να συγκλίνουν με τη ψευτιά ή να ψευτίσουν τον εαυτό τους.. …...