Τα τελευταία 32 γενέθλιά μου

Τα τελευταία 32 γενέθλιά μου ,  από τις  8 Δεκεμβρίου του 1980,  τα σκίαζε ο απροσδόκητος χαμός του Τζων Λέννον  εκείνη την ημέρα, από το χέρι ενός  θαυμαστή του, ονόματι Μαρκ Τσάπμαν ….…Ήταν μόλις δυο μήνες από την έκδοση του μουσικού άλμπουμ  Double Fantacy , με την ατομική πλέον παρουσία του Λέννον στη μουσική σκηνή, και   δέκα ολόκληρα  χρόνια από τη  διάλυση των Μπητλς, που είχαν ψυχή τον Λέννον και  που είχαν κάποτε δηλώσει  ότι είναι διασημότεροι από το Χριστό !

Το «είδωλο Λέννον» είχε απογοητεύσει τον Τσάπμαν από  μια πρώτη συνάντησή τους, που έγινε πριν τη δολοφονία. Όμως ο Τσάπμαν δεν στράφηκε εναντίον του «ειδώλου», δεν μπήκε σε σκέψεις για τον ίδιο τον εαυτό του και για την παράλογη εναπόθεση των αισθημάτων του σε κάτι ανοίκειο, πέρα από τη δική του ζωή….Αντίθετα στράφηκε  εναντίον του ένσαρκου Λέννον , που ακύρωνε μονομερώς και «εκ των άνω» την συγκεκριμένη ειδωλο-λατρική σχέση,  προκαλώντας του πόνο και σκοτώνοντάς τον.

 Η όλη πορεία του Τσάπμαν ,από τον ακραίο θαυμασμό ως το δολοφονικό μίσος, από την άκριτη επιδοκιμασία έως την  άκριτη εμπάθεια, ήταν δηλωτική μιας ασταθούς και  αμφιθυμικής συμπεριφοράς,   που δεν είναι άγνωστη και  ασυνήθιστη  στους περισσοτέρους μας. Αντίθετα είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού σε   κοινωνικά φαινόμενα  μεγάλης κλίμακας, όπως είναι η πολιτική και τα σπορ, όπως οι διάφορες καταστάσεις «οπαδοποίησης» : Καταστάσεις που  είναι ή πρέπει να είναι στο στόχαστρο της  νέας πολιτικής κουλτούρας, που επιχειρεί να εισάγει ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ στη πολιτική σκηνή.

Πολλοί θα αποδώσουν σε αυτή τη   πολιτική κουλτούρα  ένα σύνολο  ηθικολογικών προταγμάτων, ή ίσως ένα σύνολο φιλολογικών εκκρίσεων  που είθισται να ισχύουν  στο μεταξύ δυο απογοητεύσεων  διάστημα. …. Άλλοι πάλι θα αρκεστούν στο αρνητικό στίγμα που έδωσε  ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στη πρόσφατη Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ : «Δεν θα γίνουμε σαν κι αυτούς…». Στη πραγματικότητα όμως χρειάζεται κάτι  περισσότερο.

Η  νέα μεταπολίτευση,  που τόσο έχει ανάγκη η χώρα και που μπορεί να δράσει πιλοτικά στην κλίμακα της Ευρωπαϊκής  Ένωσης, έχει ανάγκη από κριτικούς πολίτες, με προσωπικότητα και αντικομφορμισμό - αλλά και ικανούς να ενορχηστρώνονται σε ένα γενικό πολιτικό σχέδιο. Με πολιτικό πολιτισμό ώστε να ενσκήπτουν στο αλλότριο πολιτικό έργο χωρίς μισαλλοδοξία, αλλά ταυτόχρονα χωρίς να χάνουν την  δική  τους ταυτότητα. Ικανούς για μακρόβια θετικά  αισθήματα , όπως αυτά που περιέγραφε ο Μαρξ ως  χαρακτηριστικά του αλτρουϊστικού και ευγενικού πνεύματος  των εξεγέρσεων…

Γι αυτό όταν ακούω ένα αξιολάτρευτο(!) κατά τα άλλα τραγούδι της Ευσταθίας - το «λάτρεψέ με και πάψε να μ’ αγαπάς» - ο νους μου πηγαίνει στον αντιθέτου φοράς στίχο του  Σαββόπουλου :  «Η αγάπη δουλεύει για τον Σοσιαλισμό»…