Ο
Γιάννης Χρυσοβέργης καταπιάνεται με τον «Έλληνα ασθενή» που έγινε ασθενικότερος
έως ετοιμοθάνατος, από την εφαρμογή των ευρωπαϊκών συνταγών «σωτηρίας»… Και
τώρα που αυτές απέτυχαν, έρχεται «ανεπαισθήτως»
η παραδοχή της αποτυχίας τους… Σημειώνει ο Χρυσοβέργης :
1.
……η απαίτηση του ΔΝΤ - στην
πραγματικότητα των ΗΠΑ και της ομάδας BRIC ( Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία,
Κίνα) - να γίνει κούρεμα μέρους του ελληνικού χρέους, ισοδυναμεί με παραδοχή
της αποτυχίας του προγράμματος που επιβλήθηκε στην Ελλάδα.
2.
Δεν είναι δυνατό η Άγγελα
Μέρκελ, η προσωπική φιλοδοξία της οποίας είναι χωρίς όρια, να ομολογήσει
στους Γερμανούς πολίτες, πως οι συνταγές που επέβαλε στην Ελλάδα, μείωσαν το
ΑΕΠ 25% - μείωση που θα ξεπεράσει το 30% ως το τέλος του 2013 - σε τρία χρόνια,
εκτίναξαν την ανεργία από το 8% στο 26% και αύξησαν το Δημόσιο Χρέος της χώρας
από το 120% στο 180% και στο τέλος του 2013 στο 190% του ΑΕΠ. Πολυ δε περισσότερο δεν είναι διατεθειμένη να
ομολογήσει πως αυτό θα τους κοστίσει πολύ περισσότερο από όσο θα κόστιζε ένα
προσανατολισμένο προς την ανάπτυξη πρόγραμμα παρέμβασης στην ελληνική οικονομία
το 2010.
Ο συγγραφέας του άρθρου υπογραμμίζει επίσης την ανάγκη
του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ να είναι σε ετοιμότητα και να μην επαναπαυθεί στην
διαπραγματευτική του "δεινότητα":
« η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, δεδομένου ότι σε ένα όχι μακρινό
μέλλον πιθανότατα θα κληθεί να ασκήσει διακυβέρνηση είτε αυτοδύναμα είτε με
κάποιους συμμάχους, οφείλει, πέρα από το σχεδιασμό διαπραγματευτικής
στρατηγικής και τακτικής με τους εταίρους, να ετοιμάσει και σχέδια Β και Γ, για
την περίπτωση που η διαπραγμάτευση οδηγείται σε αδιέξοδο.
Όλο
το άρθρο του Χρυσοβέργη
Το Eurogroup της περασμένης Τρίτης, απέδειξε με τον πιο τραγικό τρόπο ότι η
Ευρωπαϊκή Ένωση είναι έρμαιο ενός εκρηκτικού μίγματος ιδεολογικών αγκυλώσεων,
πολιτισμικών προκαταλήψεων, χυδαίων μικροκομματικών τακτικισμών και πιέσεων
ισχυρών οικονομικών συμφερόντων, πεπεισμένων ότι «όλα τους επιτρέπονται».
Επίσης απέδειξε ότι η παραδοχή από πλευράς Γιώργου Παπανδρέου, αλλά και των
διαδόχων του, της θεωρίας του «Έλληνα ασθενούς», υπήρξε ένα εγκληματικό λάθος
πολιτικής στρατηγικής και δικαίωσε την άποψη του ΣΥΡΙΖΑ περί ευρωπαϊκής κρίσης
και αναγκαιότητας ευρωπαϊκής λύσης.
Ταυτόχρονα όμως απέδειξε πόσο έωλη είναι η αισιοδοξία του ΣΥΡΙΖΑ ως προς
τις πιθανότητες εξεύρεσης αυτής της λύσης.
Ίσως ποτέ άλλοτε στο παρελθόν η σύνοδος ενός κορυφαίου θεσμικού ευρωπαϊκού
οργάνου δεν ανέδειξε τόσο γλαφυρά τις αδυναμίες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Η
απόφαση για εκταμίευση από την Ελλάδα της πολυπόθητης δόσης των 31,5
δισεκατομμυρίων ευρώ, μέσω των οποίων θα ανακεφαλαιώνονταν οι ελληνικές
τράπεζες, θα ανακτούσε το ευρώ μέρος της εμπιστοσύνης των αγορών και θα
διοχετεύονταν «ρευστότητα στην αγορά» δεν ελήφθη, διότι δεν κατέστη δυνατή μια
συμφωνία μεταξύ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) από τη μια και της
γερμανίας και των δορυφόρων της από την άλλη, ως προς τη βιωσιμότητα του ελληνικού
χρέους.
Και δεν ήταν δυνατό να υπάρξει τέτοια συμφωνία γιατί η απαίτηση του ΔΝΤ - στην
πραγματικότητα των ΗΠΑ και της ομάδας BRIC ( Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία,
Κίνα) - να γίνει κούρεμα μέρους του ελληνικού χρέους, ισοδυναμεί με παραδοχή
της αποτυχίας του προγράμματος που επιβλήθηκε στην Ελλάδα.
Δεν είναι δυνατό επιχειρηματίες των ΜΜΕ, που εδώ και τρία χρόνια
ψεύδονταν ασύστολα ικανοποιώντας πολιτισμικά στερεότυπα και ρατσισμούς που
θέλουν τον «εργατικό βορειοευρωπαίο» να δουλεύει για να καλοπερνάνε οι «τεμπέληδες
Έλληνες» να παραδεχτούν ότι λένε ψέμματα. Γιατί, όπως ακριβώς οι Έλληνες
ομόλογοί τους, που για όλα τους φταίνε οι μετανάστες, έχτισαν πελατεία και
κερδοφορία των επιχειρήσεών τους ψευδόμενοι, γενικεύοντας μεμονωμένα
περιστατικά, πουλώντας το φόβο και την απέχθεια προς το διαφορετικό.
Δεν είναι δυνατό η Άγγελα
Μέρκελ, η προσωπική φιλοδοξία της οποίας είναι χωρίς όρια, να ομολογήσει
στους Γερμανούς πολίτες, πως οι συνταγές που επέβαλε στην Ελλάδα, μείωσαν το
ΑΕΠ 25% - μείωση που θα ξεπεράσει το 30% ως το τέλος του 2013 - σε τρία χρόνια,
εκτίναξαν την ανεργία από το 8% στο 26% και αύξησαν το Δημόσιο Χρέος της χώρας
από το 120% στο 180% και στο τέλος του 2013 στο 190% του ΑΕΠ. Πολυ δε περισσότερο δεν είναι διατεθειμένη να
ομολογήσει πως αυτό θα τους κοστίσει πολύ περισσότερο από όσο θα κόστιζε ένα
προσανατολισμένο προς την ανάπτυξη πρόγραμμα παρέμβασης στην ελληνική οικονομία
το 2010.
Δεν είναι δυνατό επιχειρηματικοί όμιλοι στενά συνδεδεμένοι με το
Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, οι οποίοι είδαν από την πρώτη στιγμή την κρίση ως
ευκαιρία για να μετατρέψουν όλο τον Ευρωπαϊκό Νότο σε νησίδα εργασιακού
μεσαίωνα, με εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα και εργοδότες χωρίς την παραμικρή
υποχρέωση να αποδεχτούν ότι θα τους πάρουν τη μπουκιά από το στόμα.
Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση του ελληνικού χρέους, πέρα από την
αναμφισβήτητη αμιγώς εγχώρια διάστασή του, ήταν προφανές ότι επρόκειτο για ένα
συνδυασμό προβλημάτων αρχιτεκτονικής της Ευρωζώνης και όξυνσης των πολιτισμικών
προκαταλήψεων, οι οποίες, σε συνθήκες οικονομικής ανάπτυξης βρίσκονταν σε
καταστολή.
Τα όσα συμβαίνουν στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, που προσπαθεί εν μέσω απειλών
ένθεν κακείθεν για προβολή βέτο, να εκπονήσει έναν ευρωπαϊκό προϋπολογισμό
είναι ενδεικτικά της πολιτικής και πολιτισμικής κρίσης που μαστίζει την
Ευρώπαϊκή Ένωση και η οποία επιδεινώνει και επιδεινώνεται από την οικονομική
κρίση.
Ακριβώς επειδή ουδείς ήταν διατεθειμένος να αναγνωρίσει τη σοβαρότητα και
την πολυπλοκότητα της κρίσης, η
παραδοχή από μέρους του Γιώργου Παπανδρέου του ρόλου του αποδιοπομπαίου τράγου
για την Ελλάδα υπήρξε εγκληματικό λάθος.
Όμως για τους ίδιους ακριβώς λόγους, η εδραιωμένη πεποίθηση στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ότι αρκεί μια σοβαρή
διαπραγμάτευση - πράγμα που όντως δεν υπήρξε στα τελευταία τρία χρόνια - από
μέρους της ελληνικής κυβέρνησης για να αλλάξει πορεία η Ευρώπη είναι αισιόδοξη
στα όρια της πολιτικής αφέλειας. Κι οι λόγοι είναι πολλοί.
Πρώτον διότι απαραίτητη προϋπόθεση για να συμβεί κάτι τέτοιο
είναι όλοι οι εταίροι να θεωρούν δεδομένο πως δεν υπάρχει ζωή έξω από
την ΕΕ. Όμως η συμπεριφορά πολλών ηγετών δείχνει ότι αυτή η προϋπόθεση δεν
ισχύει. Είτε γιατί πράγματι κάνουν δεύτερες σκέψεις για την μετά ΕΕ εποχή, είτε
γιατί θέλουν να χαϊδέψουν τα αυτιά μιας ολοένα πιο ευρωφοβικής κοινής γνώμης.
Δεύτερον διότι, ακόμα και αν δεχθούμε ότι το σύνολο των Ευρωπαίων ηγετών
είναι διατεθειμένοι να συζητήσουν σοβαρά για μια ευρωπαϊκή λύση στην κρίση
χρέους, είναι σαφές ότι προϋπόθεση της όποιας Ευρωπαϊκής λύσης, είναι περισσότερη
Ευρώπη σε όλα τα επίπεδα. Κάτι που, σε όλη την ΕΕ, μόνο του Ευρωπαϊκό
Πράσινο Κόμμα υποστηρίζει. Αντιθέτως η σχετική πρόταση του Κόμματος της
Ευρωπαϊκής Αριστεράς, όπως διατυπώθηκε μετά την πρόσφατη σύνοδο του κόμματος,
είναι ασαφής ως προς το θεσμικό πλαίσιο που προτείνει
και δείχνει ότι η Ευρωπαϊκή Αριστερά δεν έχει ακόμα κατασταλάξει επ' αυτού.
Με βάση όλα τα παραπάνω η ηγεσία
του ΣΥΡΙΖΑ, δεδομένου ότι σε ένα όχι μακρινό μέλλον πιθανότατα θα κληθεί να
ασκήσει διακυβέρνηση είτε αυτοδύναμα είτε με κάποιους συμμάχους, οφείλει, πέρα
από το σχεδιασμό διαπραγματευτικής στρατηγικής και τακτικής με τους εταίρους,
να ετοιμάσει και σχέδια Β και Γ, για την περίπτωση που η διαπραγμάτευση
οδηγείται σε αδιέξοδο.
Όλα αυτά φυσικά εφ' όσον, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί στην κυβέρνηση, υπάρχει
ακόμα ΕΕ και η Ελλάδα είναι ακόμα μέλος της, αμφότερα καθόλου σίγουρα.
Γιάννης Χρυσοβέργης