Δε συνηθίζω να εγκωμιάζω την ιδιωτική
επιχειρηματικότητα, ως χρόνιος υποστηρικτής της συλλογικής, κοινωνικής ή δημόσιας επιχειρηματικότητας. Όμως αυτή τη
φορά η περίπτωση των ελληνικών αυτοκινήτων «Πόνυ» αξίζει μια εξαίρεση. Τα
συγκεκριμένα αυτοκίνητα προβλέπεται να αρχίσουν να παράγονται από το
2014, να είναι δυο τύπων και να είναι
τόσο φτηνά, ώστε να προσφέρονται για
«κατανάλωση» σε χώρες καθόλου διάσημες για το υψηλό ΑΕΠ τους….Κρατώντας τη
διαρκή «οικολογική» επιφύλαξη έναντι των
ακριβών ή φτηνών ΙΧ – το ότι δηλαδή δεν
πρέπει να υπερέχουν των μαζικών
μεταφορών και των ήπιων μορφών
«αυτό-κίνησης» (ποδηλασία, πεζοπορία,μοτοσυκλέτα) στις περιοχές υψηλής
πληθυσμιακής πυκνότητας - μπορούμε να
πούμε : η επανεμφάνιση των πόνυ δηλώνει
ως ένα βαθμό την ικανότητα των περιφερειακών χωρών να αναπτύξουν τις γηγενείς
παραγωγικές δυνάμεις, παρά την εκσυγχρονιστική «βαβουρολογία» (της πάει πολύ να
την προβιβάσουμε σε «θεωρητικολογία»…)
περί του ότι οι χώρες της καπιταλιστικής περιφέρειας είναι
ικανές μόνο για την προσφορά τουριστικών
υπηρεσιών και ορισμένων πρώτων υλών, στα πλαίσια ενός παγιωμένου διεθνούς καταμερισμού έργων….
Αντιγράφω λοιπον από το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ τη
δήλωση του κ.Πέτρου Τζανέτου Κοντογούρη , προέδρου του Δ.Σ της εταιρείας NAMCO, που έχει βάλει μπροστά την υπόθεση των αυτοκινήτων «πόνυ»:
«Η
Ελλάδα, ισχυρίζονται ορισμένοι καθηγητάδες και πάρα πολλοί μανδαρίνοι, δεν
είναι σε θέση να παράγει αυτοκίνητα αλλά ούτε ποδήλατα. Όμως η General Motors,
πού ήταν σε θέση να παράγει χιλιάδες οχήματα, πτώχευσε και εισέπραξε 70 δις
δολάρια από τους φορολογούμενους των ΗΠΑ. Το ίδιο συνέβη με σχεδόν όλες τις
«μεγάλες» αυτοκινητοβιομηχανίες, που πλέον ξεπουλούν όσο - όσο τα μεγαλόπνοα
εργοστάσια που είχαν κατασκευάσει. Άποψή μου είναι πως η χώρα μας, δεν μπορεί
να επιβιώνει μόνο από τη ναυτιλία και τον τουρισμό. Η Ελλάδα μπορεί να ζήσει
αιώνια από τα δημιουργικά μυαλά και τη δραστηριότητα όλων των κλάδων όλων των
Ελλήνων και ιδιαίτερα των ταλαντούχων νέων της. Αυτό προσπαθούμε και εμείς στη
NAMCO, στηρίζοντας κάθε νέα καινοτομία και τεχνολογία, κάνοντας πράξη και τη
λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη» με τα χαμηλής ρύπανσης οχήματα «PONY» αλλά και με
τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα πόλης».
Από όλα αυτά του κ. Κοντογούρη, κρατάω την έμμεση αμφισβήτηση των «οικονομιών
κλίμακας», που υποτίθεται ότι πετύχαιναν οι μεγάλες βιομηχανικές μονάδες . Το
μικρό μέγεθος δεν είναι γενικά ανταγωνιστικό, όμως και το μεγάλο μέγεθος συχνά δεν αντιστοιχεί στο οικονομικό optimum, που μπορεί να
έχει επιτυχία….