Πρόσφατα πάντως ο Γερμανός υπουργός
Οικονομίας και Πρόεδρος των Φιλελευθέρων
Φίλιπ Ρέσλερ δήλωσε ότι το ενδεχόμενο
εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη «δεν
τρομάζει όπως παλιότερα» - προφανώς
θεωρώντας αυτή την έξοδο ως μη αιτία
θανάτου…. Από την άλλη όμως πλευρά ένας επίσης φιλελεύθερος, ο βουλευτής Γιώργος
Χατζημαρκάκης ( δες σχετικά http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2012/07/blog-post_4277.html
) επέμεινε στην αντίθετη άποψη,
δηλώνοντας σε συνέντευξή του στη Ντώϋτσε Βέλλε :
«Η
πίεση στην Ελλάδα αυξάνεται κατά τέτοιο τρόπο, που στο τέλος θα οδηγηθούμε
αναγκαστικά στη διάλυση της ευρωζώνης. Οι εξελίξεις δεν θα περιοριστούν στην
έξοδο της Ελλάδας. Αν μια χώρα εγκαταλείψει την ευρωζώνη θα ακολουθήσουν και
άλλες. Οι κατάσταση στην Ισπανία γίνεται ολοένα και δυσκολότερη. Όμοια είναι η
κατάσταση στην Ιταλία. Όλοι εκείνοι που αυξάνουν την πίεση στην Ελλάδα
σπρώχνουν τη Γερμανία σε μια διχασμένη ευρωζώνη και οδηγούν σε δύσκολη θέση
εκείνους που ζουν από τις εξαγωγές. Όπως όλα δείχνουν θα αποκτήσουμε ένα σκληρό
και ένα μαλακό νόμισμα. Θα μπορούσαμε να αποφύγουμε αυτά που γίνονταν σήμερα,
αλλά δεν το πράξαμε».
Μετά την Ευρωζώνη το χάος ; Όχι βέβαια !
Η πιθανή αποδόμηση της ευρωζώνης μπορεί να κάνει σαφές ότι ένας μηχανισμός
διαχείρισης των διεθνών σχέσεων – όπως ένα κοινό νόμισμα – δεν μπορεί να
λειτουργήσει αποτελεσματικά, στο βαθμό
που δεν συνδέεται με κάποιες «παρεμβατικές» λειτουργίες στα πλαίσια της αντίστοιχης
αγοράς. Και επειδή τέτοιες παρεμβατικές λειτουργίες μπορεί να ασκήσει μια ομάδα κρατών ή μια θεσμισμένη πολιτική
εξουσία, αποδεικνύεται περίτρανα ότι : Όσο και αν ο νεοφιλελευθερισμός εξορκίζει και ξαναεξορκίζει
το κράτος, ως ένα βαθμό το έχει απόλυτη ανάγκη…