Ανιψιός
μου έλληνας παντρεύτηκε ρωσίδα κι απόκτησαν κοριτσάκι διπλής υπηκοότητας, που
νωρίς παρουσίασε κάποια προβλήματα υγείας, νοσηλεύτηκε με χρήση ιδιωτικής
ασφάλισης σε μεγάλο ιδιωτικό θεραπευτήριο, χωρίς να αποφύγουν ούτε τα πρόσθετα
έξοδα, ούτε την ταλαιπωρία.
Πρώτη τους επίσκεψη στη Ρωσία σε
μικρή πόλη (650.000 κάτοικοι) ΒΑ 13 ώρες με το τρένο από Μόσχα και η μικρή
αρρώστησε. Έκπληξη πρώτη. Μέσα σε μια ώρα είχαν στα χέρια το βιβλιάριο ΙΚΑ του
παιδιού, αφού η μάνα -αν και δεν εργάζεται εκεί- όπως όλοι οι ρώσοι έχει πλήρη
κάλυψη υγείας! Έκπληξη δεύτερη. Ήλθε αμέσως και δωρεάν ο παιδίατρος στο σπίτι,
εξέτασε το παιδί και κρίνοντας την κατάσταση σοβαρή, το παρέπεμψε στο
νοσοκομείο Παίδων. Επειδή σε κάθε 100.000 πληθυσμού αναλογεί ένα νοσοκομείο
Παίδων το παιδί νοσηλεύτηκε σε μονόκλινο όπου υπήρχε ένα κρεβάτι και για τη
μάνα, ενώ οι επισκέπτες παρέμεναν αυστηρά μακριά από τους χώρους νοσηλείας.
Έγιναν εντελώς δωρεάν όλες οι εξετάσεις, χωρίς αναμονή και ταλαιπωρία, ορίστηκε
αγωγή και μόλις έγινε καλύτερα χορηγούσαν άδεια εξόδου την ημέρα και επέστρεφαν
μόνο για τη νυχτερινή νοσηλεία. Βέβαια εκεί οι άνθρωποι δεν
φαίνεται να εκτιμούν ιδιαίτερα την κατανάλωση προτιμούν τα ντόπια ποτά από την
κόκα κόλα δε συχνάζουν σε καφετέριες, προτιμούν τα πάρκα, που υπάρχουν σε κάθε
γειτονιά και τα πικ νικ για μπάνιο στις όχθες του Βόλγα.
Επειδή
στην Ελλάδα έχουμε την τάση να θεωρούμε τους ρώσους κάτι από μουζίκο έως
μαφιόζο κι επειδή υπερεκτιμούμε το δυτικό μας τρόπο ζωής, ας ξανασκεφθούμε τι
ξεπουλήσαμε για τον καταναλωτικό μας παράδεισο.
Προφανώς
η Ρωσία είναι μια γιγάντια χώρα με πόρους και δυνατότητες, που φαίνεται ότι
διατήρησε κάποια θετικά στοιχεία από το αποτυχημένο κουμουνιστικό της πείραμα.
Εμείς πιστοί στο καπιταλιστικό μοντέλο εμπορευματοποιούμε πλήρως το -έστω
στρεβλό και διεφθαρμένο- σύστημα Υγείας μας στα πρότυπα των ΗΠΑ τι ειρωνεία!!
την ώρα που οι ίδιες οι ΗΠΑ το διευρύνουν για την περίθαλψη και των
ασθενέστερων.
Κι
ενώ στην Ελλάδα θεωρούσαμε αυτονόητη την περίθαλψη ΟΛΩΝ τώρα υπάρχουν άνθρωποι,
που ζητούν να πετάξουμε στο δρόμο (από το νοσοκομειακό ράντζο) τους μετανάστες
ή τους άπορους.
Έχοντας
διανύσει μια πορεία 40 και πλέον χρόνια σαν γιατρός, και μάλιστα της γενιάς των
πρώτων αγώνων της ΕΙΝΑΠ μετά τη δικτατορία, μετά από πρόσφατη προσωπική
εμπειρία σε εξωτερικά ιατρεία μεγάλου νοσοκομείου, νιώθω βαθειά απογοήτευση,
επειδή παρά τους αγώνες και την τεχνολογική πρόοδο, η κατάσταση σήμερα στις
εφημερίες είναι πολύ χειρότερη από αυτή, που πρωτογνώρισα σα φοιτήτρια στα
εξωτερικά ιατρεία του ίδιου νοσοκομείου. Θα περισωθεί τίποτε από τη λαίλαπα των
μέτρων λιτότητας; Δεν αρκούν πια οι ανθρωπιστικού τύπου κινήσεις, όσο
καλοπροαίρετα και αν συγκροτούνται. Δυστυχώς για την αποκατάσταση της υγείας
δεν αρκούν πλέον τα στοιχειώδη και μεις διαλύουμε το σκελετό του οικοδομήματος.
Είναι
ιατρικό καθήκον μας σύμφωνα με τα Ιπποκρατικά ιδεώδη να επισημάνουμε το
συντελούμενο έγκλημα. Και ας ελπίσουμε ότι και στην Υγεία τίποτε δεν πάει
χαμένο από την ανθρώπινη προσπάθεια.
·
Η Μαρία Σωτηροπούλου Αρβανίτη είναι γιατρός