Η ήττα έχει κάποτε
«ρελατιβιστικό» χαρακτήρα, δηλαδή είναι
ήττα σε σχέση με κάποια επιδίωξη του ηττηθέντος. Από αυτή την άποψη είναι σαφές ότι ορισμένα άτομα του ΣΥΡΙΖΑικού χώρου αυτοεξαιρέθηκαν της ήττας,
έχοντας από καιρό βάλει ως κύρια επιδίωξή τους τη δημιουργία μιας ισχυρής αριστερής αντιπολίτευσης….
Εμείς όμως οι
υπόλοιποι, που συνταχθήκαμε με την ελπίδα ως τα μπούνια και αγωνιστήκαμε για μια νέα κυβέρνηση, προφανώς
θα πρέπει να πούμε την ήττα –ήττα, κατά πως λέμε τα σύκα-σύκα και τη
σκάφη-σκάφη…Όμως δεν θα παραλείψουμε να
πούμε ότι ήταν μια ήττα που ακολούθησε έναν ωραίο και έντιμο αγώνα, ενάντια σε
μια απίστευτη, πολλαπλή, πανάθλια ,
εγχώρια και αλλοδαπή υπονόμευση.
Οι αντίπαλοί
μας αξιοποίησαν στο έπακρο διάφορες απολυτοποιήσεις
και μυθοποιήσεις : Η ευρωζώνη= ζώνη
προνομιακής ανάπτυξης, το Μνημόνιο = κοινή μοίρα των τεμπέληδων του ευρωπαϊκού
νότου, ευρώ=το περιούσιο νόμισμα, δραχμή
=λάκκος των λεόντων, Ευρωπαϊκή Ένωση= η μοναδική ανιδιοτελής διακρατική συλλογικότητα που εγγυάται τον
παράδεισο … Ενώ από την άλλη πλευρά οι αντιευρωπαϊκές απλοϊκότητες του ΚΚΕ
προκαλούσαν μια επικίνδυνη σύγχυση, ο δικός μας «κριτικός ευρωπαϊσμός» είχε μικρά περιθώρια χρόνου και μικρές
επικοινωνιακές δυνατότητες για να προωθήσει μια συνετή αντιμετώπιση του διεθνούς περιβάλλοντος της χώρας, χωρίς κομφορμισμούς, αγκυλώσεις
και στερεότυπα…
Μαζί με τα
ισχυρά διεθνή οικονομικά συμφέροντα και τους εγχώριους ντελιβεράδες ή μικρόνοες,
στο εγχείρημα της αντιμετώπισης του ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε ρόλο και ένα βασικό πολιτικό στοιχείο, που θεωρείται ως αφέλεια στους χώρους της συμβατικής πολιτικής αλλά
είναι πάντα εν δράσει και αναγνωρίζεται από τον καθένα ….Το στοιχείο αυτό ήταν ο «φθόνος» :
Ο φθόνος απέναντι στην εκτόξευση
των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ, ο φθόνος απέναντι στη νεανικότητα του επικεφαλής και
στην ποιότητα του λόγου του, ο φθόνος μπροστά στη πιθανότητα της κυβερνητικής διαχείρισης
από
μη δόκιμα πρόσωπα …
Και τώρα τι
γίνεται ; Το εκκολαπτόμενο κυβερνητικό σχήμα ξεκινάει με ένα «πρελούδιο» πατριωτισμού και
ζητάει εθνική συστράτευση, ώστε να είναι πανέτοιμο, αφενός να πάρει στους Έλληνες πολίτες «μέτρα για σώβρακα» (που
έλεγαν κάποτε…) κι αφετέρου για να ρίξει
προκαταβολικά ένα μέρος από τις αυριανές ευθύνες στον ΣΥΡΙΖΑ – που προφανώς θα κρατήσει αποστάσεις από τους τοκογλύφους ….
Στη τρέχουσα
περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να δώσει τέλος στην άκομψη και ατελέσφορη πολιτική «εξευμενισμού» και προσεταιρισμού του
ΚΚΕ – λαμβανομένου υπόψη ότι το Κόμμα αυτό αποτελείται από ενήλικα άτομα, που διαθέτουν εγκέφαλο και μπορούν να
τον χρησιμοποιήσουν…. Με το ίδιο σκεπτικό, αρνούμενος να μπει στο «κυνηγητό
παραγόντων» αλλά με πρώτο στόχο την
ιδεολογική του ανακαίνιση, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει
να επιληφθεί της Οικολογίας : όχι γαρνίροντας τα προγράμματά του με πέντε
προτασούλες ή υιοθετώντας προγράμματα -δοκίμια δια μέσου των οποίων επιβάλλονται οι
προσωπικές απόψεις κάποιων χωρίς ευρύτερη
ζύμωση, αλλά συνδράμοντας τη προσπάθεια όσμωσης οικονομίας και περιβαλλοντισμού.
Όσον αφορά τους
Οικολόγους Πράσινους, αυτοί ήταν από τους πιο χαμένους: όχι τόσο γιατί ανάλωσαν το σχεδόν 3% των εκλογών της 6ης Μαϊου,
όσο διότι απέτυχαν παντελώς να δώσουν ένα στίγμα μαχόμενης Πολιτικής Οικολογίας
μέσα στο υπαρκτό πλαίσιο αγώνων .…. Τη στιγμή που ο παροξυσμός του οικονομισμού
κατελάμβανε τη δημόσια συζήτηση, αυτοί περιορίζονταν σε συμβατικές «πρασινάδες»,
επιμένοντας μέχρι τέλους στην κατά φαντασίαν υπέρβαση του
ζητήματος «μνημόνιο-αντιμνημόνιο»…Κι ακόμη κάνοντας – ως πράσινοι κνίτες - το
συχνό ατόπημα του αυτοπροσδιορισμού των ως «οικολόγων» νέτα-σκέτα,καπελώνοντας τους άλλους
οικολογούντες, στη ΔΗΜΑΡ, στον ΣΥΡΙΖΑ ή αλλού ….