Πολλοί επιμένουν να κάνουν συσχετίσεις ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ του Οκτωβρίου του 1981
με τον ΣΥΡΙΖΑ του Ιουνίου του 2012. Πρόκειται για συσχετίσεις της πλάκας, από
τη στιγμή που συγκρίνουν τον μαξιμαλιστικό και υπερφίαλο λόγο του ΠΑΣΟΚ εκείνης της εποχής («Σοσιαλισμός
στις 18» κλπ), με τον απολύτως γειωμένο, ουσιαστικά αμυντικό και
σταθεροποιητικό, λόγο του σημερινού
ΣΥΡΙΖΑ.
Υποθέτω ότι πολλοί παρακαλούν να ακούσουν από το στόμα του Αλέξη
Τσίπρα κάτι που να ηχεί σαν δημαγωγία , όμως οι εμφανίσεις του Προέδρου του
ΣΥΡΙΖΑ διαψεύδουν αμείλικτα τις προσδοκίες τους για ένα κραυγαλέο πολιτικό
οφσάϊτ… Παραδείγματος χάρη οι δηλώσεις του Τσίπρα κατά την προχθεσινή επίσκεψή του στην
ερημωμένη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη
Περάματος – την «προσομοιώνουσα» τις συνθήκες που θα διαμορφωθούν στην ολότητα της χώρας, εάν
κυριαρχήσει η μνημονιακή δικτατορία :
"Ξέρουμε ότι αυτή την κατάσταση της ερήμωσης δεν
μπορείς να την ανατρέψεις από τη μια μέρα στην άλλη. Δεν σας λέμε ότι έχουμε το
μαγικό ραβδί για να μετατρέψουμε μια νεκρή ζώνη σε έναν τόπο παραδείσου. Έχουμε
όμως σχέδιο και κυρίως έχουμε την αποφασιστικότητα να συγκρουστούμε με τα
μεγάλα συμφέροντα. Γιατί δική μας έγνοια είναι να δημιουργηθούν συνθήκες και
προϋποθέσεις ώστε να παραχθεί πλούτος σ' αυτή τη χώρα"
Πολλοί επισείουν τον κίνδυνο της «μετανάστευσης»
του μεγάλου κεφαλαίου από τη χώρα, εάν
και εφόσον οι επιβαρύνσεις που υποστεί από μια κυβέρνηση της Αριστεράς είναι
υπερβολικές. Ο κίνδυνος είναι βέβαια υπαρκτός, εξ ου και η ανάγκη της διαπραγμάτευσης
αυτών των επιβαρύνσεων είναι απολύτως
απαραίτητη : Ο αντιμνημονιακός, αντινεοφιλελεύθερος
αγώνας «σε μια και μόνο χώρα», είναι στην εποχή μας πολύ πιο δύσκολος από ό,τι
ήταν παλιά ο αγώνας «για σοσιαλισμό σε μια χώρα» … Όμως το βήμα πρέπει να γίνει, όπου και στο
βαθμό που είναι εφικτό, παρακάμπτοντας τον ευρω-χατζηαβατισμό του υποτελούς δικομματισμού και αγνοώντας διάφορους «εκτιμητές» τέτοιων εγχειρημάτων που – από δω το πάνε, από κει το πάνε - και τελικά τα φορτώνουν με τόσες δυσκολίες για
να τα κηρύξουν από χέρι ατελέσφορα και για
να πάνε οι ίδιοι στο σπιτάκι τους….
Και κάτι τελευταίο, για κάποιους οψίμως Παπαρηγίσαντες
που τα βάζουν με τη μεσαία τάξη …Καλό θα
ήταν να καταλάβουν ότι η μεσαία τάξη , με τις όποιες αντιφάσεις και παρασιτεύσεις
της στο σώμα της κοινωνίας, παραμένει ο σκληρός δίσκος του εθνικού σχηματισμού και
το
πλαίσιο μέσα στο οποίο διαμορφώνονται ιδέες πατριωτικές, ανθρωπιστικές , δημοκρατικές και χειραφετητικές . Αυτή η μεσαία τάξη, και συγκεκριμένα το τμήμα
της
που αγανακτισμένο προσεγγίζει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πιστώνει με την πολιτική του ενέργεια,
μπορεί να συμπαραταχθεί με τις δυνάμεις της
κοινωνικής αλλαγής για ένα βαθύτερο μετασχηματισμό της ελληνικής και ευρωπαϊκής
κοινωνίας.
Αυτά, καθ’ υπέρβαση του καβαφικού γνωμικού : «Για Λακεδαιμονίους θα μιλάμε τώρα»….