ΕΥ-ΣΧΗΜΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Στην Ελλάδα για πολλά χρόνια φορέθηκε το είδος εκείνο των «γκρίζων» προοδευτικών δυνάμεων, που έπασχαν από αθεράπευτη  σοβαρότητα και καθωσπρεπεισμό, που θεωρούσαν το χιούμορ ως  εμπίπτον στην αρμοδιότητα της δεξιόστροφης κοινωνίας….Ευτυχώς, πέρασε κι αυτό, τα πράγματα πήραν άλλη τροπή, η ντιρεκτίβα «ένα γέλιο θα σας θάψει» έτυχε  ευρείας αποδοχής, οι  δε Λαζόπουλος και Πουλικάκος εισέπραξαν   καταξίωση από ευρύτερες κοινωνικές  δυνάμεις…

Στον Καναδά πάντως φαίνεται ότι το  πολιτικό χιούμορ  είναι  «φτασμένο»….Απόδειξη  η αντίδραση μιας κίνησης  φοιτητών, που διαμαρτύρονταν  για τις αυξήσεις στα δίδακτρα καθώς και για κάποιο νομοσχέδιο που περιορίζει το δικαίωμα στη διαδήλωση.Όταν λοιπόν  η αστυνομία του Μόντρεαλ τους ζήτησε  να  δώσουν σχεδιάγραμμα της πορείας τους, αυτοί  ανταποκρίθηκαν άμεσα…Και όπως ήταν επόμενο, η «συμπτωματική» ομοιότητα  του σχεδιαγράμματος με τη γνωστή  σεξιστική χειρονομία, έκανε τον γύρο των social media όλου του κόσμου…..

Aυτοκτονία, άνευ περαιτέρω σχολίων

 Το περιστατικό συνέβη  στην οδό Μπουμπουλίνας στο Γαλάτσι,  όταν ένας δικαστικός επιμελητής πήγε στο σπίτι  ηλικιωμένου άνδρα για να του επιδώσει  έξωση ( http://www.aegeantimes.gr/article.asp?id=51156&type=21&kata=0)

Όταν ο δικαστικός επιμελητής χτύπησε το κουδούνι ο άνδρας βγήκε στο μπαλκόνι και άρχισε να απειλεί πως θα πέσει…..

…….. Γείτονες και περαστικοί που άκουσαν τον άνδρα να φωνάζει προσπάθησαν να τον αποτρέψουν, ωστόσο εκείνος  είχε πάρει τις αποφάσεις του.
Μπροστά στα έντρομα μάτια όλων  έπεσε από το μπαλκόνι του τρίτου ορόφου στο δρόμο, βρίσκοντας ακαριαία το θάνατο.

ΥΓ. Εν όψει, αφίσα από άγνωστη πηγή του διαδικτύου....

Ο Αχιλλέας στην δεκαετή πολιορκία της Ρώμης

Νόμιζα ότι το αστειότερο όλων το είχε εκστομίσει ο Γιωργάκης Παπανδρέου, σε μια πολιτική εκδήλωση  που έκανε  στο  χώρο της Στερεάς Ελλάδας, επί εποχής Σημίτη…Τότε, σε μια αποστροφή του λόγου του, ο Γιωργάκης έκανε αναφορά στα κατορθώματα του Θεόδωρου Καραϊσκάκη, πράγμα που μετ’ ου πολύ επέφερε το σαρκασμό της Λιάνας Κανέλλη : « Ο Γ.Παπανδρέου παρέλειψε να αναφερθεί στον άλλο μεγάλο εθνικό ήρωα, τον Γεώργιο Κολοκοτρώνη….»

Τελικά όμως τα ρεκόρ υπάρχουν για να καταρρίπτονται, και το «αστειότερο όλων» μπορεί να ξεπερνιέται  από το «αστειοτερότερο» . Απόδειξη ο σχολιασμός της βουλευτίνας  της Νέας Δημοκρατίας κ. Ελίζας Βόζεμπεργκ  για μια πρόσφατη συνέντευξη του Giorgos :   «Ο Γιώργος ως τι δίνει συνέντευξη στο bloomberg; Ως Νέρωνας που επιχαίρει για τα αποκαΐδια της Τροίας;»

Η κ. Βόζεμπεργκ έπεσε διάνα, στο χώρο, στο χρόνο, στο πρόσωπο.... 

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ της νέας συγκυρίας : Προσηλυτισμός ή Προσεταιρισμός;

Οι εκλογές της 17^ης Ιουνίου έφεραν στις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ ένα μεγάλο  ποσοστό σε σχέση με το αφετηριακό  4,6% προ των εκλογών της 6ης Μαίου. Οι νεοεισερχόμενοι  στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ως συμπαθούντες, ως «αυτοστρατευμένοι»  ενεργοί πολίτες  ή ως απλοί ψηφοφόροι και αντιρρησίες των μνημονίων, επιβάλλουν οπωσδήποτε μια νέα ερμηνεία των νέων πολιτικών διαθέσεων και διαθεσιμοτήτων.  Και είναι φανερό ότι οι ερμηνείες «του ποδαριού» ή αυτές που υπηρετούν αγκυλώσεις και πολιτικές δυνάμεις αδρανείας,   δεν βοηθούν  στο να αναγνωρισθούν οι επί  μέρους  ταξικές και κοινωνικές ταυτότητες  των αυθόρμητων «συνιστωσών»,  που  συνέβαλαν στην εκλογική «επιτυχία» του 27% της 17^ης Ιουνίου… Και κάτι ακόμη πιο  σημαντικό : Οι πρόχειρες ερμηνείες ενός  εκλογικού αποτελέσματος  που προέκυψε μέσα  στη φούρια των μνημονιακών εκβιασμών και εστιάστηκε σ’ αυτούς, δεν επιτρέπουν την διάγνωση  κάποιων ευρύτερων    θέσεων και απόψεων που «ενδημούν» στο σώμα των νεοαποκτηθέντων  ψηφοφόρων.

Υπάρχουν  ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν μετά από έρευνα και διάλογο. Ερωτήματα  που η «υγιής» και δημοκρατική διατύπωσή τους βασίζεται σε μια  αμφίδρομη επικοινωνιακή διαδικασία «παλιού» και «νέου»  ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Το αντίθετο αυτής της τακτικής, δηλαδή η  διαδικασία ενός  απλοϊκού «προσηλυτισμού» στο παλιό προ της 6^ης Μαϊου μόρφωμα – το οποίο  βρέθηκε στη νέα κατάσταση αφού προηγουμένως γνώρισε κατά περιόδους   έντονες δημοσκοπικές «ανοδοκαθόδους» -   βάζει σε σοβαρή διακινδύνευση  τη νέα μάχη που αναπόφευκτα θα δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ  στις συνθήκες των επερχόμενων μνημονίων…

Το πρώτο και μάλλον αφελές ερώτημα αναφέρεται στο χαρακτήρα της ψήφου της 17^ης  Ιουνίου, στο κατά πόσο αυτή ήταν «ταξική» ή «αντιμνημονιακή». Υπάρχουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που υποστηρίζουν το πρώτο, σαν να είναι μόνιμοι κάτοικοι Αυστραλίας….Ο καθένας βεβαίως δικαιούται να λέει ό,τι  θέλει ,  υποχρεούται πάντως  να εξηγεί αν εκφράζει ευχή ή διαπίστωση…

Το δεύτερο ερώτημα αφορά τη ταξική και κοινωνική ταυτότητα των υποστηρικτών του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, και συγκεκριμένα το εάν και κατά πόσο , μαζί με τα  τμήματα της φτωχολογιάς της πόλης και του χωριού, συμπορεύονται και   τμήματα της «προοδευτικής» μεσαίας τάξης : Της τάξης  που ακόμη κι όταν δεν αντιμετωπίζει άμεσα «υπαρξιακά» προβλήματα, μπαίνει σε συναγερμό από τις έξωθεν απειλές, από την αποικιοποίηση της χώρας, την απειλή κατάσχεσης των ελληνικών περιουσιών,  την καταβύθιση της ποιότητας ζωής, την εξαχρείωση του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος. Ποια ήταν η συμβολή των «μικρομεσαίων» στην αντιμνημονιακή πάλη και ψήφο των εκλογών; Στην προκειμένη περίπτωση, ανεξαρτήτως μεγεθών και ποσοστών του μικρομεσαίου παράγοντα,  θα πρέπει να αποκλεισθεί η παραδοσιακή  παλαιοκομμουνιστική αντιμετώπιση  της μεσαίας τάξης ως τάξης «βοηθητικής» και «χειραγωγήσιμης». Η στάση αυτή  συνιστά ένα μεγάλο πολιτικό «αναχρονισμό», που πρέπει να υπερβεί με κάθε τρόπο το νέο πολιτικό μόρφωμα που θα δημιουργηθεί στη  θέση του παλιού ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ….

Εν οίκω Ηρακλείου Κρήτης…

Η συνάντηση «εν οίκω» , για άλλη μια χρονιά, «εν δήμω» Ηρακλείου Κρήτης  :  Ως  αυτοοργανωμένη γιορτή για την οικολογία, την αλληλεγγύη και την αυτάρκεια. Χωρίς μεσάζοντες και χορηγούς. Μέσα από εκδηλώσεις  όπως σεμινάρια, χειροτεχνίες,

προβολές, συζητήσεις, ψυχαγωγικές και εκπαιδευτικές

δραστηριότητες για παιδιά κάθε ηλικίας, καλή μουσική και

ευχάριστη παρέα , καλούνται όλοι να γνωρίσουν εαυτούς και αλλήλους υπό καθεστώς δημιουργικής αλληλεπίδρασης….

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29 ΙΟΥΝΙΟΥ

18:00 - 19:00: Το κίνημα του Slow Food: παρουσίαση - συζήτηση

(Αλεξάνδρα Μπιτζαράκη)

19:00 - 20:00: Μέθοδοι Αστικής Καλλιέργειας (Ομάδα “Ζιζάνια”)

20:00 - 20:45: Κινήματα για τα Δικαιώματα των Σπόρων -Τοπικών

Ποικιλιών, "Resilient Seeds" προβολή ντοκιμαντέρ (25')

(BiotechWatch.gr)

20:45 - 22:30: "Ο κόσμος σύμφωνα με τη Μονσάντο", προβολή

ντοκιμαντέρ (1.45')

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ

 

Μου αρέσει ιδιαίτερα ένα σημείο της ανοιχτής επιστολής του Γιάννη Χρυσοβέργη προς τους Οικολόγους Πράσινους –  που έχει  στοιχεία  «Ευαγγελικής παραβολής του Ασώτου», αλλά  με ποδοσφαιρικούς όρους.  Το παραθέτω αυτούσιο:

 Λίγες μόνο ημέρες πριν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου οι πάντες, θεωρούσαν δεδομένη την είσοδο των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ στα σαλόνια της Α' Εθνικής, για να μιλήσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους. Κι όχι μόνο, ενάντια σε κάθε πρόβλεψη, απέτυχαν, αλλά βρέθηκαν πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις να παίζουν σε τοπικό ερασιτεχνικό πρωτάθλημα, μαζί με την ΟΑΚΚΕ, το ΜΛ-ΚΚΕ και το Λεβέντη (α! και το «Χαρίζω οικόπεδα», και τον «Καποδίστρια»).

 Κατά τα άλλα, σημειώνω ό,τι και ο Χρυσοβέργης επισημαίνει, με δικά του λόγια :

-        Πως η ιδέα περί των «άλλων που έφταιξαν» είναι καθαρόαιμη ελληνική…

-        Πως η ερμηνευτική ιδέα περί ηγεμονικής συμπεριφοράς του ΣΥΡΙΖΑ έναντι των ΟΠ είναι αφελής, δοθέντος ότι τα κόμματα δεν είναι φιλανθρωπικές, αλλά ψηφοσυλλεκτικές οργανώσεις..

-        Ότι οι ΟΠ έπεσαν θύματα της δικής τους έπαρσης, που ήταν σαφώς αναντίστοιχη με το λιλιπούτειο πολιτικό τους έργο και (θα πρόσθετα εγώ…) με την ξενέρωτη, άνευ εμπνεύσεως παρουσία  τους στα πολιτικά Fora… 

Θέλω να πω, με αυτά και μ’ αυτά :  Ότι αν υπήρχε μια «δίκαιη αναλογία» μεταξύ της πολιτικής ενέργειας που καταβάλλει κάθε κόμμα  και της «είσπραξης» του σε ποσοστά ψήφων, τότε έναντι του  2,93%  των Οικολόγων Πρασίνων στις εκλογές της 6^ης Μαϊου ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να είχε πάρει γύρω στο 293%....

Όλη η επιστολή  Χρυσοβέργη

ΤΑ ΡΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗΣ ΤΟΥ ΡΙΟ….

Ορισμένα από τα ρήματα που χρησιμοποιούνται στην  καθημερινή ομιλία μου  αρέσουν ιδιαίτερα. Λόγου χάρη το ρήμα «τσακίζω» - το χρησιμοποιούμενο στον δημοκρατικό λόγο (ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ !) αλλά και στον γαστρονομικό (θα ΤΣΑΚΙΣΩ μια πίτσα, μια μακαρονάδα, κλπ)…

Ως κομιστής αυτού του βίτσιου, δεν ήταν δυνατό παρά να εντυπωσιασθώ από μια «ρηματολογική» παρατήρηση που έκανε ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας του WWF, Λάσσε Γκούσταβσον, σε μια φάση της πρόσφατης - και κατά γενική ομολογία  αποτυχημένης -  Συνδιάσκεψης του Ρίο :

«Το κείμενο προς διαπραγμάτευση είναι πλούσιο σε ρήματα όπως τα «υποστηρίζω», «παροτρύνω» και «προωθώ», αλλά φτωχό σε πιο δυναμικές και αποφασιστικές λέξεις όπως το «πρέπει» και το «θα γίνει». Χαρακτηριστική αναλογία είναι αυτή μεταξύ των λέξεων «υποστηρίζω» και «θα γίνει». Η πρώτη χρησιμοποιείται περίπου ενενήντα εννιά φορές, ενώ η δεύτερη μόλις πέντε».

Είναι πολύ ωραίο να ακούς νέους ανθρώπους να κατεβάζουν ιδέες , να συμπυκνώνουν νοήματα και να υπηρετούν εξίσου τη λιτότητα και τη σαφήνεια του λόγου. Είναι ωραίο να βλέπεις νέους  περιβαλλοντιστές να ξεπερνούν εκείνο το μουχλιασμένο, «τεχνικαλιστικό στυλάκι» (με 100 αναφορές στη τάδε και στη δείνα σύμβαση…) και να εξωτερικεύουν ένα κάποιο πάθος σε μια κάποια κατάσταση. Να λένε ό,τι  ο Λάσσε Γκούσταβσον για το Ρίο 2012 : «Δεν χρειαζόμαστε ένα κείμενο χωρίς νόημα. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα εγχειρίδιο που θα μας βοηθήσει να σώσουμε τον κόσμο»….

Και μια ακροτελεύτια παρατήρηση, αφού προηγουμένως ανακράξω «Ξυπνήστε Παίδες Ελλήνων» : Όσο κι αν φαίνεται σε κάποιους παρωχημένο, παλαιομοδίτικο,  τοποθετημένο στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, άσχετο με τη δυναμική της παγκοσμιοποίησης και της ελευθερίας των συναλλαγών,  αντίπαλο με τις ευρωπαϊκές «αξίες» , το  θέμα της νεοαποικιοκρατίας βρίσκεται στην κορυφαία θέση της διεθνούς πολιτικής ατζέντας…Το θέμα αυτό παρουσιάσθηκε εντός και εκτός της Συνδιάσκεψης του Ρίο, με ομιλίες και εκδηλώσεις, με τρόπο διδακτικό για όσους  θέλουν να οικοδομούν τη πολιτική τους σε πραγματικές διεθνείς  τάσεις, κι όχι φαντασιώσεις….  http://naturefriends-gr.blogspot.gr/search/label/Sustainable%20development

ΥΓ. Στη φωτογραφία εν όψει,  δυο νοήματα στη συσκευασία ενός πλακάτ : "Απορρίπτουμε την πράσινη οικονομία" και  "Απορρίπτουμε την οικονομία της πλεονεξίας"...   

Διάλογος (;) στο χώρο των Οικολόγων Πρασίνων

 

Αυτή η υπόθεση του ευρωβουλευτή των Οικολόγων Πρασίνων Νίκου  Χρυσόγελου,  που βρέθηκε στη δύσκολη θέση να διαψεύδει τη  φημολογία περί υπουργοποίησής του στο ΠΕΚΑ της κυβέρνησης Σαμαρά, μου θύμισε τα μαρτύρια που είχα τραβήξει κι εγώ κάποτε, όταν κάποια  φημολογία με έφερε ως μελλοντικό   Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών….

Ακούω ορισμένα πράγματα περί της κριτικής του Μ.Τρεμόπουλου για την κακή διαχείριση της πολιτικής δυναμικής των ΟΠ στον «δεύτερο γύρο», αλλά μάλλον δεν  πείθομαι  για το  ότι  ο χώρος αυτός μπήκε σε φρέσκες σκέψεις για το εκλογικό αποτέλεσμα…. Ο Νίκος, ως γνήσιος πράσινος τριτοδιεθνιστής, είναι από το DNA του προορισμένος να μεταφέρει τη γραμμή του κεντρικού διοικητικού μηχανισμού στην περιφέρεια. Όμως από την άλλη πλευρά, δεν άκουσα μια κάποια  κριτική αυτής της  εξαρτησιακής σχέσης…Αντίθετα πρόσεξα ότι ο Διάκος, σε μια διαδικτυακή εκπομπή στο κανάλι Focus παρουσία και του υποφαινόμενου , συνέχισε να αναπαράγει τη παλιότερη  άποψη  του χώρου «περί υπέρβασης» του διλήμματος  μνημόνιο-αντιμνημόνιο… 

Με τα πταίσματα όμως δεν αξίζει να ασχολούμαστε. Άκουσον- άκουσον τι είπαν - μετά τις εκλογές  - οι  Daniel * Cohn-Bendit και η Rebecca Harms, συμπρόεδροι της Ομάδας των Πρασίνων/EFA :

"Αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα έδωσε μιαν ανάσα στην Ελλάδα και στην Ευρωζώνη»!

Μάλιστα :  οι άνθρωποί μας  έσπευσαν να συμμετάσχουν στην ευφορία της  Ιεράς Συμμαχίας και να εναρμονιστούν με την ιδεολογική πατέντα των Μνημονίων, παίζοντας πλέον  στην «Υψηλή Πολιτική»και χωρίς να πουν κάτι  για την καταβύθιση των εκπροσώπων τους στην Ελλάδα. Ακούστε όμως και τα υπόλοιπα των δυο συμπροέδρων:  

«Μόλις σχηματιστεί η νέα ελληνική κυβέρνηση έχει την υποχρέωση, χωρίς να θέσει σε αμφισβήτηση τις βασικές αρχές του Μνημονίου με την Τρόϊκα ( ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΕΕ), να αναλάβει διαπραγματεύσεις με τους εταίρους της για την αναθεώρηση των όρων του Σχεδίου Σταθεροποίησης».

Αυτή είναι η ηγεσία των Πρασίνων της Ευρώπης, αυτή είναι η συνηγορία της με τις «βασικές αρχές του μνημονίου» + ολίγη βαζελίνη (=αναθεώρηση των όρων του Σχεδίου Σταθεροποίησης).Αυτή είναι ουσιαστικά η σύμπλευσή τους με τη μερκελιανή πρόταση  της «Ευρώπης δυο ταχυτήτων»,  που μεταφράζεται : Bye-bye Ευρώπη της σύγκλισης των οικονομιών, της ενίσχυσης των περιφερειών, της πολιτικής και οικονομικής συνοχής…

Είναι φανερό ότι στη χώρα μας δε μπορεί να υπάρξει Πολιτική Οικολογία, χωρίς ολική και αποφασιστική απεξάρτηση από τις δυνάμεις που συμπράττουν  με τη νέα αποικιοκρατία επί ευρωπαϊκού εδάφους. Ας το πάρουν χαμπάρι όλοι, ένθεν και ένθεν : Οι κύριοι σύντροφοι αφενός,  που επέμεναν προεκλογικά, σε διάφορα τηλεοπτικά  πάνελ,  να επιφυλάσσουν στους ΟΠ μια θέση στην ευρεία Αριστερά (τρώγοντας σφαλιάρες και προσβολάρες που εμένα τουλάχιστον δεν με στενοχώρησαν διόλου…). Και αφετέρου οι έντιμοι άνθρωποι,  που ψήφισαν ή υποστήριξαν τους ΟΠ – που πρέπει να αναζητήσουν σε νέα περιβάλλοντα εκείνο το λόγο  που  συζευγνύει οικονομία, οικολογία, ποιότητα ζωής, δομική αλλαγή της κοινωνίας…

 
* ΥΓ. Αγαπητή  κυρία  : Επιτρέψτε  μου να αποκαλώ τον αγαπημένο σας Ντανύ ως Ντανιέλ…. Είστε πολύ γέροι για ν’ αλλάξετε κι οι δυο – αυτός το όνομα, κι εσείς  τα μυαλά σας…..

Συμπαθητικός, αλλά μάλλον παραπλανητικός οίκτος……..

Ο κύριος Franz Josef Wagner της γερμανικής εφημερίδας Bild δηλώνει υποστηρικτής της Εθνικής Ελλάδος στον αυριανό αγώνα με την Εθνική Γερμανίας.   «….η δική μου καρδιά -αν και Γερμανός- χτυπά για τους Έλληνες»,  γράφει ο κύριος Wagner…

http://ksipnistere.blogspot.gr/2012/06/blog-post_8726.html 

 « Για τους Έλληνες με τα άδεια πορτοφόλια, που δεν έχουν χρήματα να πιουν ένα ποτήρι κρασί, δεν έχουν χρήματα για ένα πακετάκι τσιγάρα, δεν έχουν χρήματα να πάνε στον οδοντίατρο ή να πληρώσουν το ενοίκιό τους. Και η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο να κερδίσεις όσους δεν έχουν τίποτα να χάσουν -γιατί το μόνο που έχουν πια, είναι μερικά άγονα βουνά, μερικές ξερές ελιές και αδέσποτες γάτες»….

Αντιπαρέρχομαι βεβαίως την  άποψη του κ Wagner  για τα (τρομερά) βουνά μας, για τις (καταπληκτικές) ελιές μας και τις όμορφες αδέσποτες γάτες μας, για να επισημάνω ότι ο κατά τα άλλα συμπαθητικός οίκτος του είναι  μάλλον παραπλανητικός:  Η Ελλάδα έχει πολύ περισσότερα να χάσει -  επίγεια και υπόγεια -   κι αυτά ακριβώς  ορέγεται η μεταμοντέρνα αποικιοκρατία. Γι αυτά ακριβώς επέβαλε και ένα ελληνικό πολιτικό προσωπικό, με εμμονή στα  μνημονιακά ιδεολογήματα της «εξυγίανσης»  ή του ευρώ και της ΕΕ ως"επίγειου παράδεισου". Γι αυτά

ακριβώςστήριξε και στηρίζει έναν ιδιοτελή  «Λεγκαλισμό» στους κύκλους των αρχουσών παραγόντων ,  και ιδιαίτερα των αριστερών τοιούτων…  

Κατά τα άλλα , οφείλω να ομολογήσω ότι η ιδέα ενός καψουρέματος  της γερμανικής ποδοσφαιρικής πλέμπας δεν μου είναι  αντιπαθής  : Αντίθετα εύχομαι ολόψυχα να την πατήσουν, αν και  όσο σκέπτομαι τις δικές μας παπάρες που θα ακολουθήσουν και  τις γαλανόλευκες σημαίες που θα ανεμίζουν, με πιάνουν τα διαόλια μου : Γιατί έχω τη βεβαιότητα ότι πολλοί από τους «πατριώτες» αυτής της κατηγορίας  θα πρέπει να ανήκουν σ’ εκείνους που  πρόσφατα έκαναν τη γνωστή «πατριωτική» επιλογή….. 

Μ.Μιχελής : Για την Παραγουάη, ρε γαμώτο !

Μια που παρα-ασχοληθήκαμε με αυτή τη  μαζοχιστική χώρα που ονομάζεται Ελλάδα, καιρός για κάποιες αναφορές στους «έξω από δω»... Ο Μιχάλης Μιχελής καταπιάνεται με την κατάσταση στην  Παραγουάη, που δείχνει, μεταξύ πολλών άλλων, τα αδιέξοδα της εμμονής σε μια τυπική νομιμότητα -  σαν   κάποιων «δικών μας»,  «καλή ώρα», που έχουν αγκυλωθεί στη νομιμότητα του Μνημονίου…   

Τούτες  τις μέρες, στην μακρινή Παραγουάη, διαδραματίστηκε μια τραγωδία.

Ακτήμονες, κατέλαβαν ένα μέρος μιας φάρμας, που ανήκε σε μεγαλοκτηματία. Το κίνημα των "camperos" («οι σκηνίτες»), όπως έχει ονομαστεί (από τις σκηνές που κουβαλούν για να μένουν), έχει απλωθεί στην Παραγουάη κι έχει πάρει την μορφή μαζικού κινήματος. Μάλιστα διεκδικούν πλέον και ως κόμμα «Liga Nacional de Camperos” (LNC), την αξιοπρεπή κοινοβουλευτική τους παρουσία.

Οι εν λόγω περιπλανώμενοι εργάτες γης, που μεταναστεύουν από τόπο σε τόπο, για να δουλέψουν σε εποχικές εργασίες ή να καλλιεργήσουν σε μονιμότερη βάση προϊόντα, που ενισχύουν το ανταλλακτικό τους εμπόριο (fair trade), είναι τα «δακτυλοδεικτούμενα μιάσματα» από τους γαιοκτήμονες.  Οι ισχυροί παράγοντες της γεωργικής ιδιοκτησίας  της Παραγουάης, συνήθως έλκουν την καταγωγή τους από την Βραζιλία, αλλά και την Γερμανία, μια και η Παραγουάη είναι ένας τόπος , που προτιμήθηκε από τους  Τεύτονες, για να μεταναστεύσουν εκεί μαζικά (από τον 19^ο αιώνα).  Μάλιστα μετά την φυγή πολλών ναζιστών από τη Γερμανία, η παραγουάνικη φασιστική κοινότητα, έφτασε στο σημείο, να επιβάλλει πρόεδρο του κράτους, τον γερμανικής καταγωγής  Αλφρέντο Στρέσνερ, που κυβέρνησε δικτατορικά από το 1954 έως 1989.

Οι «camperos» λοιπόν, με την αντικομφορμιστική τους συμπεριφορά (κάτι ανάλογο σαν τους δικούς μας «Ρομά»), θεωρούνται από την άρχουσα τάξη ως «malandros» (δηλαδή εγκληματίες), που αρέσκονται σε κοινωνικές ταραχές, γιατί  δεν σέβονται τους νόμους. Όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, χαρακτηρίζονται αντικοινωνικά στοιχεία, που πρέπει να εκδιωχθούν πάση θυσία, γιατί δεν έχουν σεβασμό στην ιδιωτική ιδιοκτησία κι ούτε αποδέχονται να πληρώνουν φόρους (που τους θεωρούν σύμφωνα με την άποψή τους, ως ένα μέσο πίεσης, για να τους εκτοπίζουν από μια περιοχή). Σημειωτέον, ότι όπου εγκαθίστανται για εργασία οι εν λόγω σκηνίτες (εργάτες γης), τους επιβάλλονται πρόστιμα ως καταπατητές και τους χρεώνουν ένα υψηλό αντίτιμο (για την προσωρινή παραμονή τους), που ισούται με την τιμή ενός οργανωμένου κάμπινγκ. Δηλαδή οι «camperos», καλούνται να πληρώσουν ημερησίως 10 δολάρια ανά άτομο, που ουσιαστικά είναι ένα τεράστιο ποσό γι αυτούς. (Κάθε φαμίλια πληρώνει ως μ.ο περίπου 60 δολ. την ημέρα). Όταν λοιπόν βγάζουν περίπου 30 δολάρια την ημέρα, με την εργασία 3-4 ατόμων, είναι αδύνατον να πληρωθούν τα ποσά της διαμονής, μιας οικογένειας (συνήθως 5-6 ατόμων).

Οι εργασίες που κάνουν, είναι κυρίως στη συγκομιδή της σόγιας και στην εκμετάλλευση φυτειών, της " Έρμπα Ματέ", που είναι διαδεδομένη στην Παραγουάη.  (Στη εν λόγω χώρα, στις απέραντες εκτάσεις της, καλλιεργείται η σόγια, σε ποσοστό 60% της γεωργικής της παραγωγής).

Η κατεστημένη «νομιμότητα» στις μεγάλες εκτάσεις των γαιοκτημόνων, έρχεται από το παρελθόν, όταν αυθαίρετα αυτά τα κτήματα, παραχωρήθηκαν αφειδώς στους Ευρωπαίους αποικιστές  και στους στρατιωτικούς, τον καιρό που κυβερνούσε ο δικτάτωρ Στρέσνερ. Οι αυτόχθονες λοιπόν αμφισβητούν το συγκεκριμένο ιδιοκτησιακό καθεστώς και ζητούν να γίνει αναθεώρηση και αναδιανομή  των εδαφών, με βάση τα σημερινά δεδομένα στην Παραγουάη. Ας σημειωθεί, ότι αναλογικά με την έκταση της Παραγουάης (τρεισήμισι φορές μεγαλύτερη της Ελλάδας) και τον πληθυσμό της (ο μισός της Ελλάδας), έχει στη λατινική Αμερική, τον μεγαλύτερο αριθμό γαιοκτημόνων (το 5% του πληθυσμού, κατέχει το 40% της χώρας). Αυτοί λοιπόν η κάστα των μεγαλοϊδιοκτητών, μαζί με τους υπόλοιπους κατόχους γης, συγκεντρώνουν ένα 70%, των έφορων εδαφών της χώρας. Όμως κι οι ακτήμονες είναι πάρα πολύ (το 45% του πληθυσμού). Χωρίς να έχουν δικό τους τόπο, είναι εκτοπισμένοι ιθαγενείς (Γκουαρανί), που τους ξερίζωσαν με τη βία από τα εδάφη τους πριν 50 χρόνια (για να δοθούν δώρο στους γαιοκτήμονες), τριγυρνούν σαν τα στοιχειά στη χώρα, αναζητώντας δουλειά και καλοσύνη, για να βολευτεί κι αυτών, με το λιγοστό μεροκάματο, η πονεμένη ζωή τους. Δεν είναι επαναστάτες από ιδεολογία, δεν κρεμάνε στο εικονοστάσι τους τον Τσε Γκεβάρα, δεν ξέρουν από τακτικές του αντάρτικου. Είναι βαθιά θρησκευόμενοι και την οργή τους την σβήνουν στην Παναγία, που θα βοηθήσει τους αδύναμους , όπως πιστεύουν. Γι αυτό και ψήφισαν στην πλειοψηφία τους,  το πνεύμα της «αλλαγής», γιατί έτσι ήλπιζαν, πριν από τέσσερα χρόνια.  

Η αγροτική μεταρρύθμιση που εξαγγέλθηκε από τον προοδευτικό πρόεδρο Φερνάντο Λούγκο (πρώην καθολικό ιερωμένο), με την εκλογή του (από ένα συνασπισμό αριστερών και λαϊκών κινημάτων) το 2008, δεν έχει προχωρήσει, γιατί σεβόμενος τις δικαστικές αποφάσεις (που ουσιαστικά δικαιώνουν τους γαιοκτήμονες), δείχνει ατολμία, να προχωρήσει η κυβέρνηση του σε ριζοσπαστικότερες λύσεις.

Οικολογική συσπείρωση, στο νέο πολιτικό σκηνικό….

Η συζήτηση έχει ήδη ξεκινήσει και αποδίδει καρπούς. Έστω κι αν διεξάγεται με παλιούς όρους :  Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εδώ, δυνατός όσο ποτέ άλλοτε, διαχειριστής μιας πρωτοφανούς πολιτικής πίστωσης, με «δανεικά» όπως είπαμε http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2012/06/blog-post_2730.html που προφανώς θέλει να τα κάνει «αγύριστα». Και απέναντί του είναι οι δυνάμεις των περιβαλλοντικών κινημάτων, που προφανώς ενδιαφέρονται να δράσουν σε ένα νέο πλαίσιο με νέους, ευνοϊκότερους  όρους . Διαβάζω σε ένα κείμενο της Μυρτώς Μπολότα:

«…. όσοι βρεθήκαμε και βρισκόμαστε τόσο στην θεματική (ομάδα περιβάλλοντος του ΣΥΡΙΖΑ) όσο και σε κοινές πρωτοβουλίες, πρέπει και μπορούμε να συμβάλλουμε ως ομάδα δράσης, διεκδίκησης, διαμόρφωσης θέσεων και προτάσεων, υλοποίησης πρακτικών και επικοινωνίας με τα περιβαλλοντικά κινήματα».

Σωστή η άποψη, χωρίς αμφιβολία. Μόνο που υπάρχει και η σωστότερη : Δηλαδή η πρόσκληση για μια  επαναπροσέγγιση και αξιολόγηση θέσεων, εντός και εκτός του στενά περιβαλλοντικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ.

Μόνο που έχει τρομερή ιδεολογική σημασία η διερεύνηση της έννοιας «οικολογικοποίηση της παραγωγής» - που πέρασε και μέσα σε μια προεκλογική ατάκα του Αλέξη Τσίπρα -  όπως επίσης η αποσαφήνιση της έννοιας «Οικολογικοποίηση της κατανάλωσης» , την οποία αρκετοί ενδεχομένως  εξέλαβαν ως κατανάλωση αλανιάρικων κοτόπουλων και ψωμιού ολικής άλεσης,  παραγνωρίζοντας το ευρύτερο νόημά της όσον αφορά τη  χρήση του αστικού  χώρου, των μεταφορικών μέσων, της υπαίθρου, κλπ.

Το σωστό να λέγεται, αλλά και το σωστότερο επίσης : Ότι η Πολιτική Οικολογία, ως σύνθεση και υπέρβαση των περιβαλλοντικών κινημάτων,  δεν είναι  απλά και μόνο ένα «οικόπεδο» στα πλαίσια ενός ευρύτερου χώρου, αλλά και  ένας τρόπος θέασης των πραγμάτων, ένα «πρίσμα». Και σαν τέτοιο θα μπορούσε να προκαλεί επανεξετάσεις και αναθεωρήσεις, ιδιαίτερα σε μια εποχή κυριαρχίας των λογιστών, όπως η σημερινή. Μέσα στο ρεύμα του μαχόμενου λαού και της μαχόμενης διανόησης, χωρίς τους σνομπισμούς και τις ανίερες  συμμαχίες που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν στην περίπτωση των Οικολόγων Πρασίνων, η Πολιτική Οικολογία θα μπορούσε να κρατήσει όρθια θέματα όπως η « Ολιστική Οικονομολογία» (versus οικονομισμός) ή η «Οικολογική λιτότητα» (versus ισοπεδωτική και δολοφονική λιτότητα των Μνημονίων…).Η Πολιτική Οικολογία θα μπορούσε να εισηγηθεί ποιοτικές μετατροπές  των παραγωγικών δυνάμεων και αντίστοιχες δομές παραγωγικών σχέσεων, διαμορφώνοντας  έναν κανονικό οδικό χάρτη προς το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.  

 Αυτά επί του παρόντος. Να μην χάσουμε πάντως τη συνάντηση που προτείνει η Μυρτώ - την Παρασκευή 22 Ιουνίου, στις 6.00 μ.μ., στο αυτοδιαχειριζόμενο «κηπάκι της Τσαμαδού» (οικόπεδο διαμορφωμένο σε χώρο πρασίνου απέναντι από το Στέκι Μεταναστών, Τσαμαδού 13, Εξαρχεια)…

Λ. Αξελός : Η κατά Αντόνιο Γκράμσι ανάγκη της ηθικής νομιμοποίησης

  

Θεοί μέν γάρ μελλόντων, ἄνθρωποι  δέ γιγνομένων, σοφοί δέ προσιόντων αἰσθάνονται. 

Φίλοστρατος

Η νίκη των υπό την ευρεία έννοια αντιμνημονιακών δυνάμεων στις 6 Μαΐου 2012, σφραγισμένη από την σαφή άνοδο της μαχόμενης Αριστεράς, διαμόρφωσε ένα νέο θετικό πλαίσιο στον «καθόλου συσχετισμό δυνάμεων», ανακόπτοντας, όχι όμως ανατρέποντας, το καθεστώς της «διαχρονικής ήττας» που έχουν υποστεί σε όλη την σφαίρα του δημόσιου και ιδιωτικού βίου οι λαϊκές δυνάμεις και κατ’ επέκτασιν και η κοινωνική Αριστερά.

Αντιμετωπίζοντας ρεαλιστικά το ενδεχόμενο οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς να βρεθούν στην κυβέρνηση, η έγνοια μου επικεντρώθηκε στο κατά πόσον η υπαρκτή σημερινή Αριστερά μπορεί να αναδειχθεί όχι απλώς σε πρώτη, αλλά σε ηγεμονική/ηγεμονεύουσα δύναμη.

Γι’ αυτό το κομβικής σημασίας ζήτημα πολλά έχουν γραφτεί και ακουστεί. Αποφεύγοντας τα διανοητικά «πέρα-δώθε», θέλω να σταθώ σε κάποιες επισημάνσεις του Αντόνιο Γκράμσι, που δεκαετίες με προβληματίζουν και που η παρούσα συγκυρία αναδεικνύει με τρόπο δραματικό.

Αξιωματικά και χωρίς αξιώσεις τεκμηρίωσης, λοιπόν, θα σταθώ σε αυτό που είναι και που θα αποτελέσει – κατά την γνώμη μου – κεντρικό στρατηγικό μας πρόβλημα.

Ο Γκράμσι, ως γνωστόν, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού του βίου έγκλειστος. Σε αυτό το μακρύ ταξίδι του μέσα στις φασιστικές φυλακές, είχε μια μοναδική πολυτέλεια· τον χρόνο να στοχαστεί και να επαναστοχαστεί πάνω στα ερωτήματα που έθετε η ήττα της καθόλου Αριστεράς από τον φασισμό και να συνειδητοποιήσει τα όρια ενός coup d’état ακόμα κι όταν αυτό έχει αριστερή νομιμοποίηση.

Ήταν αυτό που βαθύτατα τον προβλημάτισε και που τον οδήγησε ύστερα από βασανιστικές διανοητικές διαδρομές να θέσει ένα κεντρικό ζήτημα που δεν το έθεσε κανένας άλλος μάχιμος κομμουνιστής ηγέτης με τους ίδιους όρους και την ίδια καθαρότητα. Ο Γκράμσι, με τον ιδιότυπο δικό του τρόπο έκανε σαφές ότι οι μητροπολιτικές κοινωνίες, ως κατεξοχήν πολύπλοκες δεν μπορούν να ανατραπούν με «απλή έφοδο στην εξουσία». Μας δίδαξε δηλαδή ότι δεν μπορείς να κάνεις μίαν υπέρβαση του υπάρχοντος εάν τυχόν δεν συνειδητοποιήσεις πόσο πολύπλοκο είναι. Εάν δεν συνειδητοποιήσεις πόσο τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά, πόσο πανούργος, πόσο επιτήδειος και πάνοπλος είναι ο αντίπαλος. Ως εκ τούτου, η απλή έφοδος στα Χειμερινά Ανάκτορα, αν και μπορεί να γίνει, είναι ανεπαρκής.

Δεν είναι στραβός ο γιαλός

Ήττα και ξερό ψωμί….

Η ήττα έχει κάποτε  «ρελατιβιστικό» χαρακτήρα, δηλαδή είναι ήττα σε σχέση με κάποια επιδίωξη του ηττηθέντος. Από αυτή την άποψη  είναι σαφές ότι ορισμένα άτομα  του ΣΥΡΙΖΑικού χώρου αυτοεξαιρέθηκαν της ήττας, έχοντας από καιρό  βάλει  ως κύρια επιδίωξή τους  τη δημιουργία  μιας ισχυρής  αριστερής αντιπολίτευσης….

Εμείς όμως οι υπόλοιποι, που συνταχθήκαμε με την ελπίδα ως τα μπούνια και  αγωνιστήκαμε για μια νέα κυβέρνηση, προφανώς θα πρέπει να πούμε την ήττα –ήττα, κατά πως λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη…Όμως δεν  θα  παραλείψουμε   να πούμε ότι ήταν μια ήττα που ακολούθησε έναν ωραίο και έντιμο αγώνα, ενάντια σε μια  απίστευτη, πολλαπλή, πανάθλια , εγχώρια και αλλοδαπή υπονόμευση.

Οι αντίπαλοί  μας  αξιοποίησαν στο έπακρο διάφορες απολυτοποιήσεις και μυθοποιήσεις :  Η ευρωζώνη= ζώνη προνομιακής ανάπτυξης, το Μνημόνιο = κοινή μοίρα των τεμπέληδων του ευρωπαϊκού νότου,  ευρώ=το περιούσιο νόμισμα, δραχμή =λάκκος των λεόντων, Ευρωπαϊκή Ένωση= η μοναδική ανιδιοτελής  διακρατική συλλογικότητα που εγγυάται τον παράδεισο … Ενώ από την άλλη πλευρά οι αντιευρωπαϊκές απλοϊκότητες του ΚΚΕ προκαλούσαν μια επικίνδυνη σύγχυση, ο δικός μας «κριτικός ευρωπαϊσμός» είχε  μικρά περιθώρια χρόνου και μικρές επικοινωνιακές δυνατότητες για να προωθήσει μια συνετή  αντιμετώπιση του διεθνούς περιβάλλοντος  της χώρας, χωρίς κομφορμισμούς, αγκυλώσεις και στερεότυπα…

Μαζί με τα ισχυρά διεθνή οικονομικά συμφέροντα και τους εγχώριους ντελιβεράδες ή μικρόνοες, στο εγχείρημα της  αντιμετώπισης  του ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε ρόλο  και ένα βασικό πολιτικό στοιχείο,  που θεωρείται ως αφέλεια  στους χώρους της συμβατικής πολιτικής αλλά είναι πάντα εν δράσει και αναγνωρίζεται από τον καθένα ….Το στοιχείο αυτό  ήταν  ο  «φθόνος» :  Ο  φθόνος απέναντι στην εκτόξευση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ, ο φθόνος απέναντι στη νεανικότητα του επικεφαλής και στην ποιότητα του λόγου του, ο φθόνος μπροστά στη πιθανότητα της κυβερνητικής διαχείρισης   από μη δόκιμα πρόσωπα …

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια

 Σε αυτό το στίχο του Ανδρέα Εμπειρίκου παρέπεμπε  ο  χθεσινοβραδινός λόγος του Αλέξη Τσίπρα στην Ομόνοια :  Λόγος μεστός από νοήματα, πρόκληση και πρόσκληση  στον μεγάλο  αλλά μέχρι στιγμής ακάλυπτο ή παραγκωνισμένο  χώρο   του πατριωτισμού   και της  ευρείας, κοινωνικής Αριστεράς. Χώρο που στέκεται   σε κριτική εγρήγορση και ορθώνεται πλέον   μπροστά στην επέλαση της μαύρης  προπαγάνδας – αλλά και της  «μαυρειδερής» :   Δηλονότι αυτής που αρπάζεται από το  «κάτι» και το  «κάποτε», το ενδεχομένως μεγάλο αλλά πάντως λιλιπούτειο σε σχέση με την απειλούμενη μπανανιοποίηση της χώρας, για να επιληφθεί  της τιμωρίας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ….   

Ενώ  οι «συνιστώσες» του ΔΝΤ, των γερμανικών Financial Times, της Ντόρας Μπακογιάννη, του Τζήμερου, των Καραμανλικών,των νεοδημοκρατών ακροδεξιάς εσοδείας,   των Ευρωπαίων  φροντιστών  της γερμανικής τάξης πραγμάτων, των οικολογούντων υπό την  επιτροπεία του Κον Μπεντίτ , συγκλίνουν στην προώθηση της  βλακώδους  «σωτηριο-λογίας»  που εξυπηρετεί το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο,   ενώ παρουσιάζεται ως  ante portas η  μεταστροφή    της Τρόϊκας  συναρτήσει και  των διαπραγματευτικών ικανοτήτων του κ. Σαμαρά(!),  οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ-EKM εγκαλούνται για την όποια  διαφορετικότητα εξωτερίκευσαν ή εξωτερικεύουν …

Σε όλα αυτά απαντάμε :   Εδώ και τώρα η μάχη, εδώ και τώρα  το όχι  στα μνημόνια ! Για να πάρουν τα όνειρα των αγανακτισμένων εκδίκηση !    Για επιβίωση και  εθνική  αξιοπρέπεια !  

Από το ΛΑΟΣ έρχεται και στη κορφή Αειφόρος Ανάπτυξη….

Στη σημερινή  Ναυτεμπορική http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2194041 κοινοποιείται η μετακίνηση του κ. Γιώργου Κωνσταντινόπουλου, υποψήφιου του  ΛΑΟΣ  στις εκλογές της  6^ης  Μαϊου, στη Νέα Δημοκρατία….

Είπε ο κ. Κωνσταντινόπουλος σε δήλωσή του :

«Στις δύσκολες στιγμές που περνά η Πατρίδα μας, η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και το ευρώ , είναι εθνική υπόθεση. Αυτή την προοπτική υπηρετεί η Νέα Δημοκρατία και γι αυτό ανταποκρίνομαι στο κάλεσμα του Αντώνη Σαμαρά για ένα ισχυρό Ευρωπαϊκό Πατριωτικό Μέτωπο. Μόνο έτσι θα διασφαλίσουμε την έξοδο από την κρίση και την αειφόρο ανάπτυξη με σεβασμό στην οικολογία».

Δύο ενστάσεις σε όλα αυτά : Είναι σεβαστό  το δικαίωμα του καθενός να αλλάζει άποψη έστω και τη τελευταία στιγμή, όμως  πρέπει να μην μπερδεύει τους άλλους που εμπλέκονται στο πολιτικό παιχνίδι. Στη προκειμένη περίπτωση , είναι απολύτως χρήσιμη η    ντιρεκτίβα που ίσχυε παλαιόθεν  για την περίπτωση της γυναίκας του Καίσαρα  : Να μην είναι μόνο τίμια, αλλά και να φαίνεται !  Γι αυτό  στη περίπτωση ενός μετακινούμενου, δεν αρκεί το να  είναι  έντιμα μετακινούμενος και έντιμα πεισμένος για την «άλλη» άποψη, αλλά πρέπει και να το δείχνει στη πολιτική πιάτσα. Όμως  αυτό προφανώς δεν μπορεί να το δείξει ο κάθε κ. Κωνσταντινόπουλος, όταν επικρέμαται η υποψία της υπόγειας συναλλαγής , που δεν μπορεί ούτε να αποδειχθεί αλλά ούτε και να διαψευστεί, μέσα στο συγκεκριμένο πολιτικό μικροπεριβάλλον των ελάχιστων ωρών ως την κάλπη….

Η δεύτερη ένσταση στα λεγόμενα του κ. Κωνσταντινόπουλου, γνωστού  και ως ζωόφιλου,  αφορά  τα λεγόμενά του περί αειφόρας ανάπτυξης…Αυτός ο συνειρμός  Σαμαράς + έξοδος από την κρίση   + αειφόρος  ανάπτυξη (με οικολογία παρακαλώ !) είναι ό,τι πιο αχταρματζίδικο  κυκλοφόρησε τη τελευταία εβδομάδα !  Η χρήση  της αειφόρας ανάπτυξης για να διανθιστεί μια   αμφιλεγόμενη  πολιτική συμπεριφορά,  δεν κάνει καλό ούτε  στην πολύπαθη έννοια αλλά ούτε και στη πειστικότητα της  ιδεολογικής μεταστροφής  του λεγάμενου…   

Οι πνιγμένοι πιάνονται από τα μαλλιά τους, δηλαδή από τρίχες…..

Διαισθάνονται τον εκλογικό πνιγμό τους, αδυνατούν να εξηγήσουν τις απίθανες μεταστροφές  του Προέδρου τους, επιχειρούν συστηματικά να κάνουν το «μαύρο» μνημόνιο ημίλευκο και  στη συνέχεια λευκό, επιστρατεύουν την ομοιοπαθητική  για να μπορέσουν στη μετά τη 17 Ιουνίου εποχή να συνταγογραφήσουν  τη παραπέρα καταβύθιση μισθών, συντάξεων, προνοιακών απολαυών, οσωνδήποτε  δικαιωμάτων άφησαν στην ελληνική κοινωνία. Η αγωνία τους είναι μεγάλη, γιατί  έρχεται το πολιτικό τους  τέλος και  η αποκάλυψη του  εγκληματικού χατζηαβατισμού στον οποίο πρωτοστάτησαν. Κορυφαίος όλων ο Σαμαράς, μέγας  αρχικολοτούμπας, παθιασμένος να γίνει Πρωθυπουργός αλλά κάθε άλλο παρά ικανός να συλλάβει την αβάσταχτη ελαφρότητα μιας στοχοθεσίας όπως η δική του  :  Που συνδέεται απλά   με ένα πολιτικό «φαίνεσθαι» -   αλλά ούτε κατά διάνοια με τη παραγωγή πολιτικού έργου. Αν η ιστορία πάει κατά τη δική του ευχή, αυτός θα μείνει σε μια θλιβερή υποσημείωσή της, ως ο επικεφαλής  της  πορείας που οδήγησε τη χώρα σε μπανανοποίηση, στο πρώτο προτεκτοράτο επί ευρωπαϊκού εδάφους…

Αλλά η ιστορία «δε θα τους κάτσει», κι αυτό  εντείνει την  αγωνία  τους και προκαλεί  διαρκείς εκκρίσεις ψευδολογίας και μαύρης προπαγάνδας …. Προς το σκοπό αυτό αξιοποιούν το οτιδήποτε : Αξιοποιούν τη περίπτωση Ιφικράτη  Αμυρά,  παρά  την αποδεδειγμένη αποστασιοποίησή του από το ΔΗΚΚΙ και το ΣΥΡΙΖΑ. Αποσιωπώντας ότι στη περίοδο των πλατειών και των αγανακτισμένων,  δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, από όλους τους πολιτικούς χώρους, Δεξιοί και Αριστεροί και οτιδήποτε, προφορικά και γραπτά και ηλεκτρονικά,  ανοιχτά και ξάστερα και ανεπιφύλακτα,  ζητούσαν την άσκηση βίας εναντίον των βιαστών του ελληνικού λαού.

Και τώρα αξιοποιούν την περίπτωση του Νίκου Χανιά, υποψήφιου του ΣΥΡΙΖΑ στην Κορινθία στις εκλογές της 6^ης Μαϊου,  ο οποίος χρειάστηκε όλο  το χρόνο μέχρι 6 ημέρες πριν από τις εκλογές, για να καταλάβει τι τρέχει και  να απευθυνθεί   στο κόμμα του λέγοντας : «Είναι αισχρό και ανέντιμο, εκμεταλλευόμενοι την δίκαιη οργή της κοινωνίας, να τζογάρετε το μέλλον μας, ποντάροντας στην ανύπαρκτη πιθανότητα ότι οι δανειστές μας μπλοφάρουν, χωρίς να προτείνετε κάτι για την αντίθετη περίπτωση, όταν μάλιστα γνωρίζετε ότι οι μαξιμαλιστικές και σουρεαλιστικές θέσεις σας δεν ακουμπάνε καν στην πραγματικότητα»….

Η συμπεριφορά του Νίκου Χανιά είναι στη χειρότερη περίπτωση «περίεργη» και ερευνητέα, ενώ στη καλύτερη περίπτωση είναι δηλωτική επιπολαιότητας και ελαφρότητας.  Κι όμως, από αυτή τη πάνω-κάτω συμπεριφορά,  αρπάζεται η μαύρη προπαγάνδα των μνημονιακών, θυμίζοντας τον «κώνωπα επί κέρατος βοός» – σύμφωνα με τον Αισώπειο μύθο :  Προσπαθώντας  να επηρεάσουν τη κοινή γνώμη με ασημαντότητες, που ούτε καν συγκρίνονται  με τα δικά τους ατοπήματα και εγκλήματα…..  

Κριτική υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, από την «ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ»

Η σημερινή δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ  και για την ακρίβεια ο υπερ-εξαπλασιασμός  της – από το 4,6% στο 30τόσο %, σύμφωνα με διάφορες  δημοσκοπήσεις -  είναι αποτέλεσμα μιας τεράστιας κοινωνικής «πίστωσης» από πολίτες ευρείας προέλευσης και ποικίλων απόψεων ,    πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚικών, Νεοδημοκρατικών, ΚΚΕ και βάλε.  Το κατά πόσο  θα επιτύχει ο χώρος της ευρείας Αριστεράς  με επίκεντρο τον ΣΥΡΙΖΑ, να μετατρέψει αυτά τα πολιτικά «δανεικά» σε «αγύριστα», εντάσσοντας τη νέα δυναμική σε ένα χώρο οικείο,  γόνιμο  σε αναζητήσεις  και ικανό για αναθεωρήσεις και αναβαθμίσεις, αποτελεί ένα μεγάλο πολιτικό στοίχημα. Και το  στοίχημα αυτό μπορεί να κερδηθεί, εάν και εφόσον ο χώρος «δουλέψει» χωρίς αβανγκαρντισμό και επετηρίδες. Εάν εμπεδώσει  έναν  πραγματικά ισότιμο  δημοκρατικό διάλογο,  με αμφίπλευρες ανταλλαγές ιδεών και εμπειριών, όχι μόνο διδάσκοντας αλλά και διδασκόμενος….

Η κοινωνική αριστερά που στοιχίζεται σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ,   η κοινωνική δυναμική που καταγγέλλει τη νεοαποικιοκρατία των Μνημονίων και της κινεζοποίησης, συνιστά μια πρωτοφανή πολιτική μετατόπιση. Όμως πρωτοφανής  είναι και η μετατόπιση ανθρώπων του πολιτικού ακτιβισμού, που διαθέτουν συστηματικά διαμορφωμένη άποψη , που είναι  πολιτικά στελέχη..  Τέτοια  περίπτωση είναι η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, γνωστή συνιστώσα του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ (ΜΑΑ), που διαφοροποίησε  πρόσφατα τη θέση της και αποφάσισε να υποστηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ στη μεγάλη μάχη των εκλογών της 17 Ιουνίου.  

Χωρίς φρου-φρου και πολιτικές μεγαλοστομίες, σημειώνει η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ :

«Ο ΣΥΡΙΖΑ και η δυνατότητα αριστερής αντιμνημονιακής κυβέρνησης συναντιέται με μια πανίσχυρη λαϊκή απαίτηση να μπει πάτος στο βαρέλι, που φωνάζει δεν πάει άλλο, που αναζητά ελπίδα. Είναι ίσως θολή, συχνά σε σύγχυση ή σε αμηχανία, διαθέτει όμως ανυποχώρητο πείσμα και αγανάκτηση…... 

…….Τραπεζίτες, επιχειρηματικοί κύκλοι, εκδοτικά συγκροτήματα, οι βασικές πολιτικές δυνάμεις του επίσημου πολιτικού συστήματος και κυρίως οι πραγματικοί κυβερνήτες μας, οι δανειστές και οι χώρες του ευρωπαϊκού κέντρου έχουν ενωθεί στον αγώνα να μην βγει μια αριστερή αντιμνημονιακή κυβέρνηση στην Ελλάδα, που θα δημιουργήσει προβλήματα στην απρόσκοπτη συνέχεια των μνημονιακών πολιτικών και πιθανά και ανεξέλεγκτες, γι’ αυτούς, ανατροπές…..»

Όλο το κείμενο 

http://enosy.blogspot.gr/2012/06/17.html#more