Η γκαντεμιά των «Οικολόγων Πρασίνων» που
βρέθηκαν εκτός Βουλής για ένα 0,07%, εξόργισε πολλούς από αυτούς και τους οδήγησε
σε κρίσεις ιδιαίτερα απαξιωτικές για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι άνθρωποί μας υποτίμησαν δραματικά
τη σημασία της είσπραξης ενός αριθμού ψήφων (2,93%)πραγματικά τεράστιου σε
σχέση με τη δραστηριότητα που κατέβαλαν και την ακτινοβολία που είχαν, ενώ ουδόλως
αναρωτήθηκαν για τη βαθύτερη σχέση τους με τη βίαιη «αποανάπτυξη», που επιβλήθηκε στην ελληνική κοινωνία όχι για
λόγους εξυγίανσης και μελλοντικής ανόρθωσης, αλλά για τον τελικό πλειστηριασμό της
από το μεγάλο χρηματιστικό κεφάλαιο….
Η πολιτική οικολογία , ως
προβληματική και δυναμική για τη ποιότητα ζωής, για μια νέα ζεύξη παραγωγικών
δυνάμεων και παραγωγικών σχέσεων και σε βάθος χρόνου σαν μια δυναμική δομικής
και σοσιαλιστικής αλλαγής , θα είναι προφανώς
παρούσα στο άμεσο και απώτερο μέλλον, ανεξάρτητα από τις επιθυμίες των όποιων
Οικολόγων Πρασίνων…Όμως θα πρέπει να γίνεται απολύτως σαφές ότι οι επιθέσεις εναντίον
της πολιτικής εστίας που υπό τις παρούσες συνθήκες φιλοξενεί τον ριζοσπαστικό
οικολογισμό – τουτέστιν ΣΥΡΙΖΑ – παρεμποδίζουν ΚΑΙ τις πρακτικές συστράτευσης
δυνάμεων για αυτονόητες κοινωνικές επιδιώξεις αλλά ΚΑΙ το νηφάλιο διάλογο που
απαιτείται για την προγραμματική ανακαίνιση αμφοτέρων των μερών…Όταν λόγου χάρη
διαβάζει κανείς σε ένα από τα μπλογκ του χώρου των ΟΠ ως ρεζουμέ πρόσφατης ανάλυσης ότι «Σύμπραξη με το ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει πλέον άνευ όρων
ένταξη στο κόμμα της μαφιοκρατίας και της παραοικονομίας, στο «κόμμα της
δραχμής», αυτό που προσλαμβάνει
είναι ένα αβυσσαλέο μίσος και ταυτόχρονα μια προσπάθεια τορπιλισμού των όποιων συμπράξεων, προεκλογικού ή
μακροπρόθεσμου χαρακτήρα.
Να υποθέσω ότι όλα αυτά υποκρύπτουν μια
έλλειψη πολιτικής αυτοπεποίθησης ; Ότι κάποιοι φοβούνται μήπως χαλάσουν με τις πολιτικές
παλιοπαρέες και χάσουν την ιδεολογική ταυτότητά τους; Δυσκολεύομαι να ισχυριστώ κάτι
τέτοιο, όσο και αν μεγάλο μέρος των ΟΠ είναι οικολόγοι νέας εσοδείας…Το πιο
ενδιαφέρον πάντως θα ήταν μια τελική και απολύτως ξεκάθαρη απόφανσή
τους για τα μνημόνια – που θα τους έβαζε στο κύριο πολιτικό «ντέρμπυ» της 17ης
Ιουνίου και θα δικαιολογούσε την όποια κατεβασιά τους : αυτόνομη ή σε συνεργασία με το (μαφιόζο)
Τσίπρα, τον Κουβέλη ή τον Μάνο……