Γ. Παπαγιαννόπουλος : Τι είναι η Πατρίδα μου;

 Τι είναι η πατρίδα μας;

 Μην είν' οι κάμποι;

Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;

Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;

Οι παραπάνω στίχοι του Ιωάννη Πολέμη έμειναν στην νεοελληνική ιστορία σαν ένα ρητορικό ερώτημα, που κάποτε μάλιστα χλευάσθηκε  από τους επισπεύδοντες στη διαδικασία «ενσωμάτωσης»  της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι…Σήμερα που αυτή η «ενσωμάτωση» προσλαμβάνει τη μορφή μιας δυϊστικής και νεοαποικιακής σχέσης , με ολόκληρο τον ευρωπαϊκό νότο να προωθείται ή εξωθείται  στη δομή της ειδικής οικονομικής ζώνης,  πολλοί  ξυπνάνε από τον «εκσυγχρονιστικό λήθαργο» ανακαλύπτοντας ότι η Πατρίδα είναι πολλά και διάφορα, όχι όμως και η υποταγή στο ζυγό των μνημονίων…

Ο Γιώργος Παπαγιαννόπουλος αναφέρεται στο ζήτημα (εφημερίδα ΠΑΡΟΝ, 27.5.12)   , με ικανή δόση «Οδύσσειας» από το περιοδικό ΑΝΤΙΦΩΝΟ….. 

"Το ερώτημα έρχεται και επανέρχεται, με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά, όλες τις τελευταίες δυό-τρεις δεκαετίες της ευδαιμονίας και του πλαστικού χρήματος. Που συνοδεύτηκε από αμνησία ως προς το: «ποιος αλήθεια είμαι εγώ και που πάω». Με ευκολία αλλαξοπίστησαν πολλοί, προσχώρησαν αμαχητί στον «εκσυγχρονισμό», στον εθνομηδενισμό, στην εθελοδουλεία. Τελείως  αμέριμνοι. Μα να, μια και ως γνωστόν η «ιστορία κύκλους κάνει»,  απείρως πολλοί, τρώγοντας την κατραπακιά των δύο Μνημονίων, βρέθηκαν απορούντες, βρέθηκαν απροετοίμαστοι. Συνάμα, αναγκασμένοι να δώσουν νέα ερμηνεία. Κι΄ έτσι , μετά τις μούντζες και τις κατάρες, μετά την       συνωμοσιολογία, ήλθε η ώρα να επαν-ανακαλύψουμε λέξεις και έννοιες απαγορευμένες, υπόγειες διαδρομές που σε κρατήσαν και σε κρατάνε αιώνες ζωντανό, όσες φορές το πίστεψες. Επανέρχεται έτσι ξανά στο προσκήνιο η Ελλάδα και ο Ελληνισμός, η Πατρίδα. Σταμάτησε πρόσκαιρα και η συκοφαντία. Αμηχανία έπεσε πάνω από το στρατόπεδο των «εκσυγχρονιστών και εκείνου του τμήματος της αριστεράς που παραμένει αμετανόητα εθνο-μηδενιστικό. Γιατί το ερώτημα είναι Συντριπτικό: Μπορεί μια κολοβομένη, αποκομμένη από τις ρίζες της Χώρα, ένα αποκομμένο από την ιστορία του Έθνος, να επιβιώσει; Από πού θα αντλήσει δύναμη αν όχι από το πλούσιο παρελθόν του, αν δεν ξανα-ανακαλύψει το νήμα που συνδέει το χθες με το σήμερα, το αξιακό σύστημα που του μεταδόθηκε διαμορφούμενο και ανανεούμενο ανά τους αιώνες; Για να σμιλευθεί ξανά το χθες με το σήμερα, για να υπάρξει αύριο…..

Όσοι αρνούνται αυτή την πραγματικότητα , αποχωρούν οικιοθελώς από το Corpus ,δεν εγγράφονται στην Τιτάνια Προσπάθεια που γίνεται για την επιβίωση μας στον 21^ο αιώνα

. Διότι μπορεί να φτάσαμε  ως εδώ, πλην όμως οι Πνευματικές μας δυνάμεις έχουν λιγοστέψει, ο πνευματικός κόσμος οικουρεί.. Πριν περάσουμε στην ΑΚΙΝΗΣΙΑ ( προοίμιο  Θανάτου), πριν γίνουμε μουσειακό είδος [οι σύγχρονοι υπό εξαφάνισιν (νέο) Φοίνικες] οφείλουμε να αντιπαλέψουμε την σημερινή εικόνα.

-με επαν-ανακάλυψη της προγενέστερης πλούσιας παρακαταθήκης της Χώρας, του Λαού, του Έθνους.

-με Δημοκρατική Πανστρατιά ενάντια στην Επιβουλή, στην εξάρτηση και την υποτέλεια. Ενάντια στην εθελοδουλία, ενάντια στα δυο Μνημόνια και σε όσους ερημώνουν την χώρα.

Με τον πνεύμα της Βασιλικής Νευροκοπλή, όπως δηλώνεται στο περιοδικό «ΑΝΤΙΦΩΝΟ»:

  ..«εσύ είσαι ο Οδυσσέας που χρόνια  περιμένω να γυρίσει στην Ιθάκη. Εσύ είσαι κι η Ιθάκη μου. Ιθάκη χωρίς εσένα δεν είναι Ιθάκη. Οδυσσέας χωρίς Ιθάκη, δεν είναι Οδυσσέας. Περιμένω να επιστρέψεις στον τόπο που σε γέννησε και σ’ ανάθρεψε, στον τόπο που εξουσίασες και πόνεσες γι’ αυτόν. Να ενωθείς μαζί του και πάλι, να ταυτιστείς με την ουσία σου την πρώτη, για να ενωθούμε κι οι δυο μας ύστερα ξανά.

Ο πλανήτης και πλάνητας, δεν είναι άνθρωπος. Είναι στοιχειό. Στοίχιωσες Οδυσσέα μου και μαζί σου στοίχειωσε κι η Πατρίδα. Κι εγώ που σου έμεινα πιστή υφαίνοντας και ξηλώνοντας την ψυχή μου για σένα, φαντάζω τώρα γέρικο στοιχειό..

… Γέρασα αγάπη μου, κουράστηκα πολύ, μα σε μνηστήρα δεν υποτάχθηκα. Τις μέρες ύφαινα την υπομονή μου χειροποίητο υφαντό και ξήλωνα τις νύχτες τις επιθυμίες του σώματος. Καρφωμένη εδώ. Σ’ αυτόν τον τόπο τον πλασμένο από ποίηση και μνήμη, ιστορία πολύπαθη και σοφία αρχαία. Σ’ αυτόν τον τόπο, που όλα τούτα ήσουν εσύ, κι ό, τι κι αν γίνει πάλι εσύ θα είσαι.…..Διάβηκαν γρήγορα οι αιώνες Οδυσσέα μου, Ιθάκη μου, Πατρίδα μου αγαπημένη. Τι κι αν άλλαξαν τα ονόματά μας στο διάβα τους; Τι κι αν οι παλιοί θεοί μας γίναν ένας; Οι έλληνες έμειναν έλληνες και τα θηρία θηρία. Κι εσύ πλανήτης και πλάνητας επιστρέφεις»….

ΥΓ Οικονικής : Στη φωτογραφία, ένας Έλληνας που παραμένει αμετανόητα φιλέλληνας, Γιώργος Μουστάκης, κατά κόσμον Ζωρζ Μουστακί….