Από
αισθητική και πολιτική άποψη , δεν
υπάρχει τίποτε πιο
κακόγουστο από την οικολογία δι’ ανακοινώσεων….…
Γι αυτό κι εμείς συγκεντρωθήκαμε στα Προπύλαια χτες, 26 Απριλίου, 26η
επέτειο από το μεγαλύτερο «βιομηχανικό» ατύχημα του 20ου αιώνα, το
οποίο προκάλεσε καταστάσεις που θα «εισπραχθούν» από την ανθρωπότητα σε
ένα απίθανο βάθος χρόνου….Συγκεντρωθήκαμε όχι για να διατυπώσουμε «γενικές σκέψεις»
και να αρπαχτούμε από καμιά
επερωτησούλα στο Ευρωκοινοβούλιο, όχι για να «προτείνουμε» τούτο ή το άλλο , αλλά πρωτίστως για να κάνουμε απολογισμό δράσεων και για να υπογραμμίσουμε τη
σημασία μιας υπόθεσης που μέσα σε μια
συγκυρία όπως η σημερινή , φαίνεται ιδιαίτερα ανεπίκαιρη…
Είμασταν
λοιπόν εκεί στα Προπύλαια, η Όλγα η Αθανίτη, η Μαρία Σωτηροπούλου Αρβανίτη, ο
(άσπονδος ανταγωνιστής μου στη Β Αθηνών !) Πάνος Τριγάζης, ο Κώστας Φωτεινάκης,
ο Άκης Ασπρογέρακας, ο Νίκος ο Ζαχείλας , ο Μπάμπης ο Μπιλίνης , ο Χάρης ο Κωνσταντάτος και μερικές δεκάδες φίλοι – που οικολογίζονται
μεν, πλην όμως δεν έχουν το θράσος να αυτοπροσδιορίζονται ως αποκλειστικοί εν Ελλάδι εκπρόσωποι της οικολογίας…
Η Αθανίτη
αναφέρθηκε στη παρέμβαση του Αντιπυρηνικού Παρατηρητηρίου στο Svistov της Βουλγαρίας το καλοκαίρι του 2009, η Σωτηροπούλου –
Αρβανίτη στην «αειφορική» λειτουργία της οργάνωσης των γιατρών ενάντια
στη πυρηνική ρύπανση, ο Τριγάζης στην πρόταση μιας συνταγματικής θέσμισης που θα απαγορεύει
την πυρηνική ενέργεια, ο Κώστας Φωτεινάκης στη δράση της διεθνούς οργάνωσης των «Φίλων της
Φύσης» - δοθέντος ότι ο ίδιος είναι πρόεδρος του ελληνικού τμήματος…
Ειπώθηκαν
βέβαια πολλά ακόμη - για την υπόθεση της Φουκούσιμα, για τους «τέλειους»
μηχανισμούς αντιμετώπισης συμβάντων (κατά πως προβάλλονταν από το πυρηνικό
κατεστημένο…) που όμως απεδείχθησαν ατελείς, για τα πυρηνικά στη γειτονιά μας και
το νεοφαραωνικό πνεύμα ομάδων τινων της άρχουσας
τάξης…
Έχοντας
παρακολουθήσει αυτή την υπόθεση από το 1977, μέσα από τη δράση της «Αντιπυρηνικής
Πρωτοβουλίας» κατά της εγκατάστασης
αντιδραστήρα στην Κάρυστο, ήταν επόμενο να σώσω κάποιες αφίσες της εποχής
Τσερνομπίλ. Κι ακόμη μια ποιητική ατάκα
του Γιάννη Ράπτη :
«
καλύτερα μια φύση αντιπυρηνική – παρά 40 χρόνια κρυμμένοι υπό την γη»