Με αφορμή την αυτοκτονία τριών
συμπολιτών μας στη Θράκη αυτές τις ημέρες του Πάσχα, αλλά και μετά την
«πολιτική αυτοκτονία» του
Δημήτρη Χριστούλα, η κοινωνία στο σύνολό της θα έπρεπε να σταθεί στο μεγάλο πρόβλημα της μαζικής απόγνωσης, που τροφοδοτεί αδιέξοδες συμπεριφορές.
Κατανοούμε απόλυτα τη κροκοδείλια στάση της
μνημονιακής εξουσίας και των παραστεκάμενών της, κατανοούμε τον υπερβάλλοντα
ζήλο τους στην εφαρμογή του αξιώματος :
«Καλός συνταξιούχος είναι ο νεκρός συνταξιούχος». Γι αυτό και δεν επιχειρούμε να ανοίξουμε διάλογο με τους
παραγωγούς της θλίψης, των κοινωνικών αδιεξόδων, των ματαιώσεων και
κατεδαφίσεων ονείρων : Συνομιλητής μας
είναι ο λαός και η εργαζόμενη κοινωνία,
που πλήττεται και οδηγείται στην απελπισία.
Αυτός ο λαός και αυτή η κοινωνία έχουν ανάγκη από τη στήριξη των αντιμνημονιακών δυνάμεων, για το μετασχηματισμό των αρνητικών και
αυτοκαταστροφικών αισθημάτων σε θετική
δράση για την κοινωνική αλλαγή.
Με αφορμή τα στοιχεία που κατέγραψαν οι υπηρεσίες του Υπουργείου Προστασίας του
Πολίτη κατά την τελευταία τριετία και τα οποία
κατατέθηκαν στη Βουλή , θα θέλαμε να εκφράσουμε την επιφύλαξή μας όσον αφορά
τα στατιστικά μεγέθη των
αυτοκτονιών , που κορυφώθηκαν το
2010 (622 κρούσματα) έναντι 507 το 2009 και 598 το 2011 : και τούτο γιατί μέσα
σε συνθήκες υπονόμευσης της κοινωνικής έρευνας και δραματικής περιστολής της
δημόσιας χρηματοδότησης, η σε βάθος ανάλυση του φαινομένου του αυτοχειριασμού
είναι αναγκαστικά περιορισμένη.
Υπογραμμίζουμε κι εμείς την
άποψη κάποιων ειδικών, που κοινοποιήθηκε
στον τύπο και στο διαδίκτυο : Για το ότι
οι πραγματικές επιπτώσεις της κρίσης στην ψυχική και σωματική υγεία
είναι αδύνατο να καταγραφούν με ακριβή τρόπο, αφού οι πραγματικοί αριθμοί
τετελεσμένων αυτοκτονιών και αποπειρών είναι πολλαπλάσιοι των καταγεγραμμένων,
είτε γιατί πολλές από τις απόπειρες δεν φθάνουν στα νοσοκομεία ως τέτοια
περιστατικά, είτε γιατί αρκετά συμβάντα αυτοκτονιών συγκαλύπτονται υπό το φόβο
του κοινωνικού στίγματος που συνδέεται με την άρνηση της ορθόδοξης εκκλησίας να
θάψει τους αυτόχειρες.
Πιστεύουμε κι εμείς, όπως πολλοί συμπολίτες μας, ότι οι υπάρχουσες κοινωνικές
συλλογικότητες – ευρεία οικογένεια,
γειτονιά, χωριό, πολιτιστικές και επαγγελματικές ομάδες - δυσκολεύονται να ομολογήσουν ότι κάποια μέλη τους φτάνουν στο σημείο της αυτοκαταστροφής,
παρά τις όποιες «εσωτερικές» δομές αλληλεγγύης. Και βρίσκουμε απολύτως «φυσιολογικό», στις συνθήκες της μνημονιακής καταβαράθρωσης
όλων των προνοιακών και ερευνητικών μηχανισμών, η κοινωνία να χάνει το δρόμο της και να αγνοεί τη
πραγματική εξέλιξή της : Με αποτέλεσμα
η αδιαφάνεια να κυριαρχεί ακόμη και στα πιο ευδιάκριτα κοινωνικά τοπία,
όταν «παραδίπλα» κάποιοι κόπτονται για τη διαφάνεια φόρων, εισοδημάτων, παροχών,
στοχεύοντας στην ένταξη όλων των εισπρακτικών επιδόσεών τους στην υπηρεσία της εγκληματικής Τρόϊκας …