Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος
δεν μπόρεσε να παραστεί στην εκδήλωση που έγινε στις 14.3.12 στην αίθουσα της
παλαιάς Βουλής, με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του Παναγιώτη Κρητικού «Προς
τους νέους»… Όμως έκανε κάτι καλύτερο κι από τη φυσική του παρουσία, ξεδιαλέγοντας
μια ιστορία από την περίοδο της άλωσης της Κωνσταντινούπολης το 1453 και
παρουσιάζοντάς την με το εξής σκεπτικό :
«Αυτό που δεν έχει γίνει
αντιληπτό από τους υποτελείς άρχοντες της Ελλάδας είναι ότι η παγκόσμια
αριστοκρατία του χρήματος δεν μας χρειάζεται τώρα ως αποικία, αλλά ως
καταστροφή, ως ευρωπαϊκή μαύρη τρύπα. Δεν κατάλαβε ότι χρειάζονται τον χώρο,
όχι τους ‘Ελληνες, κι ότι, από το «Η Ελλάδα στους ‘Ελληνες», το σύνθημα με το
οποίο ο Ανδρέας ξύπνησε την ελληνική περηφάνεια, πάμε τώρα, αν δεν κάνουμε
κάτι, στην «Ελλάδα χωρίς ‘Ελληνες», κατά την ενορατική έκφραση του μεγάλου μας
ποιητή Μίκη Θεοδωράκη. Οι Παπαδήμιοι, οι Σαμαράδες, οι Βενιζέλοι όφελος θα
είχαν να διαβάσουν την περιγραφή της συζήτησης ανάμεσα στον Μεγάλο Δούκα Λουκά
Νοταρά και τον Πορθητή της Πόλης, που αντιγράφει ο Κρητικός από το Χρονικό της «Αλωσης»
του Γεωργίου Φραντζή:
«Ο μεγάλος Δούκας Λουκάς Νοταράς παρουσιάστηκε μπροστά του, τον
προσκύνησε και του έδειξε τον τεράστιο θησαυρό που είχε κρυμμένο. Ο Σουλτάνος
και οι σύμβουλοί του θαύμασαν τους πολύτιμους λίθους, τα μαργαριτάρια και τα
υπόλοιπα πλούτη που άξιζαν σ’ ένα βασιλιά.
Ο Νοταράς είπε στον Σουλτάνο: «Όλα αυτά τα είχα φυλάξει για τη
μεγαλειότητά του και σου τα προσφέρω τώρα ως δώρο. Σε ικετεύω να δεχτείς τις παρακλήσεις
του ταπεινού δούλου σου.»
Με τα δώρα αυτά, ο Λουκάς Νοταράς είχε την ελπίδα ότι θα κέρδιζε την
ελευθερία τόσο του ίδιου όσο και της οικογένειάς του. Ο σουλτάνος, όμως,
απάντησε: «Απάνθρωπο σκυλί και πονηρέ μηχανορράφε, είχες τόσα πλούτη και όμως
δεν βοήθησες τον αυτοκράτορα, την πόλη και την πατρίδα σου. Και τώρα
προσπαθείς, με δόλο και πονηριές, που τις ξέρεις πολύ καλά από μικρός, να
ξεγελάσεις κι εμένα για να αποφύγεις αυτό που σου αξίζει;
Πες μου, άπιστε, ποιος μου χάρισε την Πόλη και τους θησαυρούς της;». «Ο Θεός», απάντησε ο Νοταράς. “Aφού λοιπόν μου τα χάρισε όλα αυτά ο Θεός και σας παρέδωσε όλους αιχμαλώτους στα χέρια μου, τι φλυαρίες είναι αυτές που λες πονηρέ; Γιατί δεν μου τα έστειλες πριν αρχίσω τον πόλεμο εναντίον σας ή πριν καταλάβω την Πόλη, ώστε να σου χρωστώ χάρη ή ανταμοιβή; Τώρα πια δεν μου τα χαρίζεις εσύ, αλλά ο Θεός.»
Την άλλη μέρα έδωσε εντολή να σκοτώσουν μπροστά του, πάνω στον Ξηρό
Λόφο τους γιούς του, που κάποτε ο Νοταράς είχε ζητήσει από τον αυτοκράτορα να
τους δώσει το αξίωμα του μεγάλου κοντόσταβλου και του μεγάλου λογοθέτη
αντίστοιχα. ‘Υστερα διέταξε να θανατώσουν και τον ίδιο, κάτι που έγινε αμέσως.
Αυτό λοιπόν ήταν το τέλος του Λουκά Νοταρά».
Το φρικτό τέλος του Νοταρά θα είναι και το τέλος όσων παρέδωσαν και
κατέστρεψαν το ελληνικό κράτος, ίσως όχι στις φυσικές του λεπτομέρειες,
οπωσδήποτε όμως στην ουσία του.
Όλη η αναφορά του
Κωνσταντακόπουλου στο βιβλίο http://konstantakopoulos.blogspot.com/