Η αφίσα δεν
έδινε μασημένη τροφή στον παρατηρητή,
αλλά του έδειχνε το δρόμο για να καταλάβει ότι αφού ο Νταλάρας συμμετέχει γενικώς
σε κάθε συναυλία(!), το νέο βρισκόταν στο ότι σε αυτή τη συγκεκριμένη ΔΕΝ
συμμετείχε….
Ο Πανούσης άνοιξε
ένα μεγάλο και διαχρονικό μέτωπο με τον Νταλάρα, με ατάκες που ήταν ιδιαίτερα
διασκεδαστικές για το κοινό αλλά
ιδιαίτερα περιπετειώδεις για τον ίδιο. Και τούτο γιατί ο αντίπαλός του προσέφυγε στα δικαστήρια όπου επέτυχε – ύστερα
από αγώνες – ένα μορατόριουμ ακόμη και σε αυτή την αναφορά του ονόματός του ! Μετά
από αυτή την απόφαση, ο Πανούσης με ένα ευφυές by pass προσέφυγε στον όρο «ο ακατανόμαστος»,
για να μπορεί να συνεχίσει τη σάτιρα
κατά του αντιπάλου του….
Το επίθετο («η
ακατανόμαστη») σταδιοδρόμησε και στο σκωπτικό λόγο κάποιων που ήθελαν να αναφερθούν
στην ΠΓΔΜ, όμως αυτή δεν ήταν η μόνη συνεισφορά του Πανούση στην «καλλιέργεια της
κουλτούρας» (!!!!!), που έλεγε σε μια παλιά γελοιογραφία του ο Γιάννης Ιωάννου…
Ο Τζίμης μας έβαλε σε σκέψεις γενικά για την ελευθερία της καλλιτεχνικής
έκφρασης, σε μια εποχή που δεν έλειψαν οι προθέσεις παραπομπής καλλιτεχνικών και φιλολογικών
αντεγκλήσεων στα δικαστήρια. Υπενθυμίζω
εδώ τα επεισόδια Βέλτσου εναντίον κριτικών της ποίησής του και Ασωνίτη εναντίον
Παντελή Μπουκάλα…
Την ίδια
περίοδο που ο Πανούσης έκανε εχθρούς με τον κριτικό και σατιρικό του λόγο , ο
Νταλάρας (με την σχετικά καλή φωνή του)
επιδιδόταν σε μια ευρέως φάσματος επιχείρηση για την προώθηση της
δημοσιότητάς του. Ο ένας,
μαχόμενος καλλιτέχνης και φαρσέρ υψηλού επιπέδου, σερνόταν στα δικαστήρια από
την εποχή των «Μουσικών Ταξιαρχιών» , το 1980. Ο άλλος έτρεχε από συναυλίας εις συναυλίαν με όλο το «προοδευτικό συνάφι» στο πλευρό του,
απτόητος από τους επικριτές της φαταούλικης και επικοινωνιοκεντρικής παρουσίας
του στο δημόσιο χώρο, που ευσχήμως ή
ασχήμως (όπως ο Χάρυ Κλυν) του υπεδείκνυαν : «ΔΕ ΜΑΣ ΑΦΟΔΕΥΕΙΣ ΡΕ ΝΤΑΛΑΡΑ !»
Ο Πανούσης
κράτησε optimum αποστάσεις : Από την υπερβολική
στράτευση, που μετατρέπει τον καλλιτέχνη
σε πολιτικό παράγοντα και του στερεί την
ελευθεριότητα της έμπνευσής του…Από την κουλτουριάρικη
απώθηση της συγκυρίας και των προβλημάτων της , λόγω της υποτιθέμενης ενασχόλησης με «μεγάλα και υψιπετή»
θέματα.
Τη στιγμή που το προοδευτηλήκι του Νταλάρα εκδιπλωνόταν
χωρίς να παράγει εχθρούς και να θίγει τα κακώς κείμενα, ο Πανούσης έβγαινε στο
κλαρί κάνοντας αντίπαλους
το ΚΚΕ, την Εκκλησία ή διάφορα άτομα
στερούμενα φαντασίας. Ο
πρώτος αναδεικνυόταν σε «Πρεσβευτή Καλής Θελήσεως» της ΟΥΝΕΣΚΟ, ο δεύτερος συνέχιζε να σουτάρει σε
πολιτικές και κοινωνικές αλάνες. Και δεν ήταν καθόλου παράδοξο ότι σε
σχέση με τις κροκοδείλιες αποψούλες του πρώτου, ο δεύτερος είχε να πει πράγματα
για τα μνημόνια και τις κοινωνικές αντιστάσεις.
Για τον
Πανούση έγραφα στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ της 11.12.2006 :
«…….
Αυτός, ο «πρεσβευτής
κακής θελήσεως» θα λέγαμε, για να
τον ξεχωρίσουμε από το διαχρονικό θέμα του σαρκασμού του.... Με τα
αντισυμβατικά και Μοντυπαϊθονικά του ευρήματα και την γελωτοθεραπεία εναντίον
πάσης γελοιότητος, μάχεται κι αυτός - όπως
παλιότερα ο Εμπειρίκος - για την «απελευθέρωσιν του
έρωτα». Απτόητος όσο και στο πρώτο του ξεκίνημα, με τις «Μουσικές Ταξιαρχίες»
- τότε που αξιοποιούσε τη συνηγορία του Μάνου Χατζηδάκι για να αθωωθεί από
κάποιο επαρχιακό δικαστήριο, όπου τον τραβολογούσαν. Πραγματικά αγωνιστής
καλλιτέχνης, ακατανόητος στους δημοσιοσχετίστες και ελισσόμενους της νέας
εποχής, αναρριπίζει το πνεύμα της ελευθερίας μέσα από τις στάχτες των
συμβιβασμών και τακτικισμών. Τους γράφει όλους δεόντως, περίπου όπως η
Ελευθερία του Ντελακρουά - που πρόσφατα εξώσθηκε από τουρκικό σχολικό βιβλίο
από τους Νεάντερνταλ της γείτονος χώρας: Αυτή που ορθώνει το γυμνό της
στήθος, σαν μνημείο ζεύξης της σωματικής με την όλη ελευθερία...»
Σήμερα , το «δις γιαουρτώνειν» τον Νταλάρα-
μία στη Νίκαια και μια στο Ίλιο - εκφράζει την απόρριψη της καθεστωτικής και
"διαπλεκόμενης" τέχνης, ανεξάρτητα από τις όποιες επιδόσεις της σε φωνητικά ή
άλλα πεδία….Της τέχνης που το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει είναι το να κάνει ΜΟΚΟ, και να μπει
σε σκέψεις για τη κατάσταση που βιώνουμε….
|
|