Άκουσα τη Ντόρα
Μπακογιάννη στη σημερινή ομιλία της στη
Βουλή για την υπόθεση του πρώην αεροδρομίου στο Ελληνικό και εντυπωσιάσθηκα από
δυο θέσεις της : Η
πρώτη αφορούσε την συνηγορία της με μια ομάδα ανθρώπων με ειδικές ανάγκες, που είχαν
εγκατασταθεί νομίμως σε έκταση
περίπου 300 στρεμμάτων στη περίμετρο του χώρου του παλιού αεροδρομίου, και των οποίων την εσπευσμένη εκδίωξη προώθησαν
κάποιοι - μισάνθρωποι
γραφειοκράτες με DNA μπασκίνα παλαιάς εποχής, λέω εγώ – χωρίς να υπάρχει άμεσος
λόγος για την έξωσή τους… Η δεύτερη θέση της Μπακογιάννη αφορούσε την υπογράμμιση του κόστους διαμόρφωσης και λειτουργίας ενός μονολειτουργικού «μητροπολιτικού πάρκου»
στη περιοχή, που προωθούν διάφοροι «πλειοδότες οικολογίας» σε συνεργασία με τον
αειφόρο τοπικισμό των κοντινών Δήμων :
Το οποίο κόστος είναι αφενός τεράστιο
και αφετέρου συνιστά μια (επίσης)τεράστια
μετακίνηση πόρων και υποδομών, εις βάρος των υποβαθμισμένων δυτικών περιοχών
του λεκανοπεδίου και υπέρ των σχετικά ευκατάστατων νοτιοανατολικών περιοχών…
Ανάλογα αλλά
πληρέστερα μίλησε από το βήμα της Βουλής και ο Γρηγόρης Ψαριανός της ΔΗΜΑΡ. Ο Ψαριανός
έκανε επανειλημένα αναφορές στη «Χωροταξική Δημοκρατία» που πρέπει να διέπει τις
επεμβάσεις στον μείζονα αστικό χώρο, έδωσε κάποια ενδεικτικά μεγέθη για τις διαστάσεις
πρασίνου που πρέπει να καλύπτει τη περιοχή(της
τάξεως των 1000 -2000 στρεμμάτων) κι ακόμη τόνισε την ανάγκη μιας τέτοιας αξιοποίησης
του Ελληνικού, που θα αποδίδει αντισταθμιστικά οφέλη υπέρ των υποβαθμισμένων αστικών περιοχών. Τελευταίο και
σημαντικότερο όλων : Ο Γρηγόρης Ψαριανός
έθεσε το ζήτημα της υπεραξίας που θα εισπράξουν οι όμορες προς το παλιό
αεροδρόμιο περιοχές, σε μια ακτίνα 800 μέτρων κατά την εκτίμησή του, και ζήτησε τη δέουσα φορολόγησή τους ….
Έχοντας για
περισσότερο από δέκα χρόνια αναπτύξει τη θέση της «χωρο-ταξικής» Δημοκρατίας
από τις στήλες της Οικοτοπίας, του Οικολογείν, του παρόντος ιστότοπου, της ΕΠΟΧΗΣ,
της ΑΥΓΗΣ, του ΤΗΛΕΦΩΣ, κλπ., ήταν επόμενο να αισθανθώ βαθιά ικανοποίηση από τις
θέσεις των δυο Βουλευτών (1)και (2). Εξ άλλου στο εξωφρενικό κόστος της διαμόρφωσης
και λειτουργίας ενός αχανούς μητροπολιτικού πάρκου
5-6 χιλιάδων στρεμμάτων, είχα πρόσφατα
αναφερθεί σε μια ομιλία μου για το Τατόϊ (Παρνασσός, 11.2.2012).
Και κάτι τελευταίο
για την υπόθεση : Η υπόμνηση της άποψης
του αείμνηστου Μιχάλη Παπαγιαννάκη επί του θέματος του Ελληνικού, από
τον Γρηγόρη Ψαριανό, μου θύμισε μια παλιά συγκέντρωση του 2003 στο Δημαρχείο της Αργυρούπολης,
παρουσία δημοτικών παραγόντων και πλήθους κόσμου. Εκεί ο Παπαγιαννάκης
υποσχέθηκε να συμβάλει στην «σωστή αξιοποίηση του χώρου», όμως στη συνέχεια, σε
μια συζήτηση μεταξύ μας, του μίλησα για
την ανάγκη μιας υπερτοπικής διαχείρισης του χώρου με βάση τις ανάγκες των
κατοίκων όλου του λεκανοπεδίου. Μάλιστα του ανέφερα και τη θετική επίπτωση που
θα είχε η μεταφορά ορισμένων «ήπιων» χρήσεων στον χώρο του παλιού αεροδρομίου –
όπως λόγου χάρη της Γυμναστικής Ακαδημίας Δάφνης…
Η «χωροταξική
δημοκρατία» δεν είναι βέβαια καμιά τρομερή θεωρητική σύλληψη που διασφαλίζει
μια θέση στο Πάνθεον των σοφών….. Όμως στο στόμα των πολιτικών έχει μεγάλη
σημασία και μπορεί να λειτουργεί ως εργαλείο - αφενός παρέμβασης και αφετέρου αποκρυπτογράφησης
της ιδιοτέλειας κάποιων, που κρύβονται
υπό τον μανδύα του πρασινίσματος των πάντων ….
(1)
Δες σχετικά και δεξιά στήλη, σχόλιο περί της συναυλίας Θοδωράκη στις 16.9.11
: «Να σωθεί το πρώην αεροδρόμιο, όχι για
να γίνει πάρκο των «ευκατάστατων» των γύρω περιοχών αλλά χώρος
πολυλειτουργικός, δημόσιος, χρηστικός για όλους τους κατοίκους του Αθηναϊκού
λεκανοπεδίου. Με αυτό το σκεπτικό λέω κι εγώ να πάω στη συναυλία του Θοδωράκη»
(2)
« Το
«Ελληνικό» πρέπει να γίνει Ελληνικό, να υπηρετήσει τον ευρύτερο αττικό χώρο και
την ευρύτερη κοινωνία. Πρέπει να υποδεχτεί πολλαπλές ήπιες χρήσεις, να
δημιουργήσει εστίες πολιτισμού μέσα σε ένα φιλικό περίγυρο, να συνθέσει το
πράσινο με τις κοινωνικές υπηρεσίες» http://oikonikipragmatikotita.blogspot.com/2011/06/blog-post_06.html
ΥΓ. Εν όψει, έργο του Δημήτρη Μοράρου ("Κυκλάμινα")