Destroy Αthens, 2007-2012

 Σε πολλούς δικτυακούς τόπους η συζήτηση για τις νέες καταστροφές στην Αθήνα  κατά τη διάρκεια της μεγάλης αντιμνημονιακής διαδήλωσης της  12^ης Φεβρουαρίου,   δεν έχει κοπάσει . Προβληματισμοί για το κατά πόσο αυτές οι καταστροφές είναι  παράπλευρες απώλειες των αγώνων ενάντια στη μνημονιακή δικτατορία  ή προϊόντα μιας «ανεκτικότητας» και τελικά  προβοκάτσιας   με στόχο τη συκοφάντηση του λαϊκού κινήματος, εξακολουθούν να διατυπώνονται. Όμως η  υπόθεση των καταστροφών και βανδαλισμών θα προσεγγιζόταν  πιο βαθιά και διεξοδικά, αν συσχετιζόταν με δυο γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος.  

Το ένα από αυτά είναι  η έκθεση “Destroy Athens” ( «Καταστρέψτε την Αθήνα») στα πλαίσια της πρώτης αθηναϊκής Μπιενάλε το 2007. Το δεύτερο είναι  οι βανδαλισμοί τον Δεκέμβριο του 2008 με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Όσον αφορά την Έκθεση, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι αυτή «καλλιτεχνική αδεία»   στόχευε στην υπέρβαση της τρέχουσας αθηναϊκής ταυτότητας, αν δεν υπήρχε μια δηλωμένη  διάθεση  στο κείμενο των επιμελητών για τον κατάλογο της έκθεσης :

« …….(Η έκθεση Destroy Athens) Δεν θέλει καν να εκφράσει μια άποψη για το τι είναι σημαντικό, καίριο, παρεμβατικό ή νέο, δεν θέλει να επιχειρηματολογήσει υπέρ μιας πρακτικής ή κατά μιας άλλης, δεν θέλει να προβλέψει πού πηγαίνουν τα πράγματα τώρα ή πού θα βρίσκονται αύριο»…..

Αυτό το μεταμοντέρνο σχετικιστικό πνεύμα,  με άφθονες συνηγορίες υπέρ της ελευθεριότητας και της ζωντάνιας της πόλης – ουσιαστικά όμως με παραβίαση ανοιχτών θυρών, δεδομένου ότι ουδείς εμφανίζεται ως αρνητής αυτών των ποιοτήτων – εκφραζόταν σε μια συνέντευξη στο «Έθνος» και από τον ιδεολογικό συντελεστή της Έκθεσης, πολεοδόμο  Δημήτρη Φιλιππίδη.

 Το «Destroy Athens» δεν ήθελε να πάει πουθενά τη πόλη, αυτοσυστηνόμενο  ως καλλιτεχνική φλυαρία τρεχαγυρευοπουλικών προθέσεων, όμως η ετικέτα του("Καταστρέψτε") σήμαινε κάτι σημαντικό – σε ένα αστικό χώρο δοκιμασμένο  από διαλυτικά φαινόμενα, με ουσιαστική  απώλεια του αθηναϊκού κέντρου, με χουλιγκανισμό και ασχημολαγνεία : Σήμαινε ένα παράγγελμα ανευθυνότητας , συμβιβασμού με τη  δυσλειτουργία  και δυσμορφία εν ονόματι της "ζωντάνιας", εμβαπτισμένο μέσα σε διαλύματα «προοδευτικότητας» και   «αποδοχής του διαφορετικού» .

Το δεύτερο στοιχείο που πρέπει να αξιολογηθεί  ως προδρομική κατάσταση   των γεγονότων της 12ης Φεβρουαρίου,  είναι οι βανδαλισμοί του Δεκεμβρίου 2008 . Είναι φανερό ότι αν υπήρχε στις ημέρες μας μια ισοδύναμη ευαισθησία με αυτήν που υποτίθεται ότι εκφράστηκε στη περίπτωση Αλέξη Γρηγορόπουλου, τότε οι αυτοκτονημένοι και όλα τα θύματα του Μνημονίου θα ενέπνεαν   την πυρπόληση και το βανδαλισμό όλης της Στερεάς Ελλάδας  ! Ευτυχώς, οι ευαισθησίες κάποιων συρρικνώθηκαν (!), όμως το πνεύμα της εκδικητικής καταστροφής και των πολιτικών  αντιποίνων συνέχισε την  πορεία του , εισπράττοντας μάλιστα την ιδεολογική επιδοκιμασία ορισμένων επώνυμων και τον προβιβασμό του σε "εξέγερση".....

Η «Μήδεια» του Ευριπίδη σκοτώνει τα παιδιά της για να εκδικηθεί την εγκατάλειψή της από το σύζυγο ….Η σύγχρονη «Μήδεια» μπορεί να μην έχει παιδιά για να σκοτώσει – βολεύεται και με ένα εμπρησμό νεοκλασικού κτιρίου. Μπορεί να μην έχει σύζυγο αλλά βιαστή, μπορεί να μην έχει υποστεί εγκατάλειψη αλλά ζεύξη υπό τον ζυγό του καθεστώτος. Ουσία της είναι  η εκδίκηση.

Είναι μια τυφλή δύναμη, που διεγείρεται από την αίσθηση της αποξένωσης, που με τη σειρά της διεγείρεται από την  αθλιότητα της  εξουσίας. Όλοι οι αντίπαλοί της ,  είτε θέλουν να την καταστείλουν είτε να την θεραπεύσουν, ό,τι και να κάνουν  στην τρέχουσα περίοδο, θα την έχουν απέναντί τους. Μάταιες ελπίδες ας μη καταδεχτούν….