ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ

Ο λόγος τους δεν έχει ούτε την κομψότητα ούτε την – μεταφυσική σχεδόν – αοριστία του λόγου ενός  ανθρώπου «των γραμμάτων και των τεχνών», του Κώστα του Καρυωτάκη , που αυτοχειριάστηκε το 1928  σε ένα σκηνικό  γκρίζο, καταθλιπτικό, πληκτικό , ελλειμματικό σε ερεθίσματα, αφήνοντας πίσω τους «Ιδανικούς αυτόχειρες» : 

………Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε

τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,

τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε

τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,

σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει

αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο

για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει…..

Οι μνημονιακοί  αυτόχειρες   αφήνουν απλά μηνύματα, από εκείνα που  δε «γυαλίζουν» πλην όμως δεν παύουν να είναι συγκλονιστικά μέσα στην απλότητά τους  :
«Αυτούς που μας έφεραν ως εδώ ποιος θα τους δικάσει; Χωρίς εργασία, χωρίς σύνταξη, χωρίς μέλλον για τα παιδιά μου(παιδιά μας). Ζητώ τα δύο κτήματα στο χωριό το οικόπεδο με την οικοδομή να πάνε στο Κράτος. Διότι τα παιδιά μου δεν έχουν χρήματα για φόρους και χαράτσια. Ο κύριος εισαγγελέας, ο δικηγορικός σύλλογος και τα ΜΜΕ να τα βοηθήσουν σε αυτό. Είναι μικρά και χωρίς πατέρα. Την ομορφότερη οικογένεια έχω, όμως με τα λάθη μου την κατέστρεψα. Όποιος μπορεί να τα βοηθήσει παρακαλώ»……..

Είναι ο λόγος ενός 56χρονου βιοπαλαιστή της Εύβοιας, που ξανοίχτηκε στη θάλασσα της  Ερέτριας με μια βάρκα (κοντά στο λεγόμενο «νησί των ονείρων» !)για να αυτοπυροβοληθεί και να αυτοκτονήσει - ή για την ακρίβεια να αυτοκτονηθεί...….

Αναρωτιέμαι : Θα ονειρευτεί  κανείς να εκδικηθεί το «αυτοκτόνημά» του;