Όσο κι αν
κάνουν κάποιοι από μας το μάγκα, νομίζω ότι δύσκολα μπορούμε να πολεμήσουμε τους γερμαναράδες, όμως αυτός δεν είναι λόγος για να μην τους καταγγέλλουμε αγρίως και ηπίως και
με οποιοδήποτε τρόπο σε οποιοδήποτε, ευρωπαϊκό ή άλλο φόρουμ, για όσα
πράττουν ή επικροτούν να πράττονται εναντίον μας…Και πριν απ’ όλα για την αποστολή
δικών τους Αστυνομικών μέσω του αεροδρομίου Ελευσίνας – επειδή πιθανώς σοκαρίστηκαν
από τις αντιδράσεις των δικών μας Αστυνομικών , που έδειξαν διάθεση
απομάκρυνσης από το ρόλο του πληρωμένου τροϊκανού μπράβου….
Μπορούμε όμως
να τους ζημιώσουμε και με άλλο τρόπο. Τον τρόπο αυτό έδειξαν πρόσφατα μια σειρά
από επιστημονικοί φορείς, που συσκέφθηκαν στα γραφεία του Δικηγορικού Συλλόγου
Αθηνών. Εκεί βρέθηκαν http://kafeneio-gr.blogspot.com/2012/02/blog-post_9428.html ο Πρόεδρος του Ιατρικού
Συλλόγου Αθηνών Γιώργος Πατούλης, ο
Πρόεδρος του ΤΕΕ Χρήστος Σπίρτζης και ο επι κεφαλης της συντονιστικής επιτροπής
της Ολομέλειας των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας, Γιάννης Αδαμόπουλος…
Οι
επιστημονικοί φορείς αποφάσισαν την «
πραγματοποίηση «μποϋκοτάζ» στα γερμανικά προϊόντα, ενέργεια στην οποία καλούν
να ανταποκριθεί επιπλέον το σύνολο των Ελλήνων πολιτών, ως ελάχιστη και
συμβολική ένδειξη διαμαρτυρίας στην έλλειψη αλληλεγγύης που ως Ευρωπαίοι
εταίροι θα αναμέναμε από τη Γερμανία….»
Η υπόθεση του μποϋκοτάζ των γερμανικών
προϊόντων έχει ηλικία σχεδόν δύο χρόνια, όπως φαίνεται σε σχετικό
δημοσίευμα του Ινστιτούτου Καταναλωτών (ΙΝΚΑ) στις 25.2.2010. Τότε το ΙΝΚΑ, παίρνοντας
ως αφορμή το εξώφυλλο του περιοδικού FOCUS και τον υπότιτλο για τους «Έλληνες κλέφτες», προωθούσε ένα
τιμωρητικό μποϋκοτάζ, δίνοντας ταυτόχρονα στοιχεία για την τέλεσή του : Δηλαδή τους αριθμούς με τους οποίους αρχίζουν
τα BAR CODE των γερμανικών προϊόντων, που είναι 40,41,
42, 43 και 44.
Το μποϋκοτάζ είναι μια μικρή αλλά πάντως τιμωρία, που θα μπορούσε να γίνει
ακόμη πιο αποτελεσματική με την πρόκριση των προϊόντων που έχουν BAR CODE 520, που είναι δηλαδή
ελληνικά ή έστω παρηγμένα επί ελληνικού εδάφους….
Όμως στην όλη υπόθεση υπάρχει κάτι
δυσοίωνο. Κάτι που σχετίζεται με μια από
τις «αδυναμίες» του ελληνικού πολιτικού συστήματος , δηλαδή τη «λογική των εγκαινίων» - τον εγκαινιασμό διαφόρων έργων με την σχετική είσπραξη κύρους
και προβολής, και στη συνέχεια την αδιαφορία
για την εξέλιξη και λειτουργία τους… Το ίδιο διαδραματίζεται σε ένα κάποιο
βαθμό στη τρέχουσα περίοδο, καθώς εγκαινιάζονται διάφορες καμπάνιες χωρίς να τυγχάνουν της απαραίτητης διαρκούς επιμέλειας.
Αναρωτιέμαι λόγου χάρη τι έγιναν οι «Καλλιτέχνες ενάντια στο μνημόνιο», που
έλαμψαν σε μια φάση με κινήσεις έμπρακτης αλλά όχι και βίαιης αποδοκιμασίας – όπως
αυτή του «ποέτα» Τηλέμαχου Χυτήρη…
Θέλω να πω, ότι μια καμπάνια όπως αυτή για
το μποϋκοτάζ των γερμανικών προϊόντων και την υποστήριξη των ελληνικών, δεν
μπορεί να αφήνεται απροστάτευτη και ορφανή, με συνέπεια να εκπίπτει από τη
προσοχή της κοινής γνώμης…Ότι χρειάζεται μια σταθερή υπόμνηση της
σημασίας της – όσο σταθερά επαναλαμβάνουμε κάποιες κινήσεις στη ζωή μας, π.χ τρώγοντας
ή πλένοντας το πρόσωπό μας κάθε ημέρα….