Αν κάποτε ήθελες να βολευτείς, έπρεπε οπωσδήποτε να είχες …μπάρμπα από την Κορώνη.
Αργότερα, αυτός ο προνομιακός συγγενής, πήγε πιο πέρα κι έγινε …θείος από την Αμερική.
Στην μεταπολεμική δεκαετία ονομάστηκε …βοήθεια Μάρσαλ. Στην μεταπολιτευτική εποχή του Ανδρέα και της ΕΟΚ, προέκυψαν τα «πακέτα Ντελόρ», μέχρι να γίνουν στα τελευταία χρόνια, τα Επιδοτούμενα Προγράμματα της Ε.Ε.
Με δυό λόγια, όλο και κάτι περίμενες ότι θα σου σκάσει από το εξωτερικό κι είχες την ελπίδα, ότι κουτσά στραβά θα βολευτείς.
Μέχρι που έφτασε η Χίμαιρα κρίση.
Τότε αποκαλύφτηκε, ότι η καλή αβάντα της τρόικα, δηλαδή τα δανεικά, δεν ήταν …αγύριστα. Το «δώρο» έγινε άδωρον. Μίασμα. Μα το χειρότερο, ότι αυτοί που τα δίνουν, είναι ολίγον τι «μαφιόζοι». Θες ο ένας ανήκει στην Goldman Sachs, θες ο άλλος είναι στην Trilateral, θες ο τρίτος είναι ανακατεμένος στις σκοτεινές διασυνδέσεις των Bilderberg. Πάντως όπως και να το κάνουμε, καθαρό ηθικό μητρώο δεν έχουν.
Κι αρχίζουν λοιπόν οι κόντρες. Αυτοί που μας «φροντίζουν» με τα λεφτά, φτιάξανε τους φίλους και τους εχθρούς. Γιατί ζητάνε ως κακοί πλούσιοι, να μας πιουν και με το παραπάνω το αίμα μας. Να τα πουλήσουμε όλα, να γίνουμε σκλάβοι τους και από πάνω, να κάτσουμε ήσυχα στη γωνία, σαν τα πληγωμένα σκυλιά, που σκούζουν από τον πόνο.
Μετά από το πρώτο σοκ, ήρθε η εκδίκηση των αδικημένων. Αυτοί που τόσα χρόνια πίστευαν ότι ζουν σε μια υπερταξική κοινωνία και πλούσιοι και φτωχοί είναι πλάι πλάι (όπως στο γήπεδο και στην καφετέρια), αντιλήφτηκαν ότι τελικά δεν είμαστε όλοι ίσοι.
«Να πληρώσουν αυτοί που έχουν»! «Δεν μπορεί το 99% να χρεώνεται για το 1%»! «Να βρουν τους καρχαρίες, τους μεγαλοφοροφυγάδες »!
Έτσι ο πλούσιος έγινε ξανά πλούσιος και ο εξαθλιωμένος κατάλαβε ότι τελικά είναι φτωχός. Αυτό που πριν 150 χρόνια έλεγε απλά ο Μαρξ: Για την πάλη των τάξεων. Μια κόντρα που μερικοί επιμελώς θέλησαν να την ξεχάσουν τις τελευταίες δεκαετίες (μέσα στο εξισορροπητικό κοινωνικό κράτος ) και που κάποιοι άλλοι, οι ηγέτες της κοινωνίας των 3/4 προπαγάνδιζαν δεόντως, ότι «η ευημερούσα Ελλάδα, περνάει στη σφαίρα των πλούσιων κρατών, γιατί μπορεί και δανείζεται, όπως κάνουν αναμεταξύ τους, μόνο οι εκατομμυριούχοι».
Και τώρα τι κάνουμε;
Ψάχνουμε να βρούμε αυτούς, που έχουν τα μπικικίνια, κρυμμένα στα βουνά της Ελβετίας.
Έτσι η κυβέρνηση βάλθηκε, να πάει εκεί, να τις πουν οι τραπεζίτες, ποιους ελληναράδες κρύβουν, για να φορολογηθούν τα διαφυγόντα κεφάλαιά τους στην Ελλάδα. Δηλαδή αυτό που έκανε η Γερμανία, οι ΗΠΑ, η Γαλλία και μερικές ακόμα χώρες, ψάχνοντας να επισημάνουν τις καταθέσεις των έξυπνων, στο Λουξεμβούργο, στην Αυστρία, στην Κύπρο, στην Μάλτα, στο Λιχτενστάιν, στους λεγόμενους φορολογικούς παραδείσους.
Όλη αυτή η ιστορία, έχει μια αλήθεια και πολύ θέατρο.
Δηλαδή ο καπιταλισμός, δημιούργησε συγκεκριμένους τραπεζικούς χώρους, τα λεγόμενα άβατα, για να μπορεί ο κεφαλαιούχος να έχει εκεί το κεφάλαιο-αρπακτικό του εφαλτήριο και να δημιουργεί όλο αυτό τον παγκόσμιο γόρδιο δεσμό, των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών.
Στις χώρες καταγωγής του κεφαλαίου, ξέμειναν μερικοί κεφαλαιοκράτες, που είτε η περιουσία τους είναι τρόπο τινά ακίνητη, είτε έχουν λόγους να διατηρούν ένα μεγάλο κεφάλαιο εντός της εθνικής τους επικράτειας, για εμπορικούς λόγους και για να δικαιολογείται η κάθε ξεχωριστή δραστηριότητά τους, προβάλλοντας την καθαρότητα των οικονομικών τους συναλλαγών. Αυτό το τελευταίο, έχει μεγάλη σημασία στην στήριξη του πολιτικού συστήματος που θέλουν να διατηρήσουν, για να συνεχιστεί με ηρεμία η όλη τους επιχειρηματικότητα, αλλά και για να εκμεταλλευτούν τα διάφορα προνόμια που καρπώνονται από τα διακρατικά επενδυτικά προγράμματα, που στηρίζονται κυρίως στην αποταμίευση των πολιτών και στην φορολογία. Φυσικά δεν σημαίνει, ότι ένας κεφαλαιοκράτης δεν μπορεί να έχει χρήματα στη χώρα του, αλλά και στην Ελβετία.
Επειδή λοιπόν έγινε φετίχ αυτή η ιστορία με την Ελβετία, βάλθηκε η γερμανική κυβέρνηση, δείχνοντας το καλό παράδειγμα, να πάει εκεί και να υπογράψει μια συμφωνία για να της κατατεθούν στοιχεία, που θα μπορούσαν να φορολογηθούν, επειδή οι αντίστοιχοι αριθμοί των καταθετών, έχουν γερμανική προέλευση.
Γύρω απ’ αυτόν τον εκβιασμό στην Ελβετία και στο Λιχτενστάιν, έχουν γίνει εξελιχθεί πολλές ιστορίες, που φυσικά μερικές έχουν βγει στην επιφάνεια, ενώ άλλες έχουν πνιγεί στη σιωπή και στο αίμα. Τα τελευταία χρόνια έγινε γνωστή η περιπέτεια ενός χάκερ, που είχε στα χέρια του τον μυστηριώδη δίσκο με τα τρανταχτά ονόματα, που μάλιστα πούλησε στη γερμανική κυβέρνηση έναντι 3,5 εκατομ. ευρώ. Τελικά από τα 7.500 ονόματα, την πλήρωσαν 999, που δημοσιοποιήθηκαν τα ονόματά τους και αφού πλήρωσαν το πρόστιμο, συνέχισαν να παραμένουν στους ελβετικούς λογαριασμούς.
Η Ελβετία λοιπόν έχει γίνει το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, από τον καιρό που ο Χίτλερ πήγε εκεί το χρυσό της Γερμανίας για να τον προστατεύσει. Το όψιμο τελευταίο ενδιαφέρον των κυβερνήσεων για τους εν Ελβετία καταθέτες, έχει σχέση με την ηθική διάσταση του θέματος, που προσπαθεί να επιβάλλει η Μέρκελ στην Ευρωζώνη.
Έτσι αποφασίστηκε ότι οι Γερμανοί παράνομοι καταθέτες στην Ελβετία αφού πληρώσουν ένα φόρο μεταξύ 19-34% (στα κέρδη που προσπόρισαν από τότε που άνοιξε η κατάθεση), μετά θα τύχουν φορολογικής αμνηστίας και θα διατηρήσουν τα χρήματά τους στην Ελβετία, φορολογούμενοι όπως στη Γερμανία 26,5% επί των ετησίων κερδών τους. Δηλαδή δεν θα έχουν κανένα λόγο να κρύβονται στην Ελβετία, αφού θα ισχύσει το ίδιο καθεστώς με την γενέθλια τους χώρα.
Στη Γερμανία τα κόμματα της αντιπολίτευσης διαμαρτυρήθηκαν έντονα, ότι μ’ αυτό τον τρόπο νομιμοποιείται η παρανομία και η τακτική αυτή όπως τόνισε ο Σβεν Γκίγκολντ των Πράσινων, ουσιαστικά δίνει τη δυνατότητα να δικαιολογηθεί το μαύρο χρήμα, που ουσιαστικά είναι ο κυριότερος λόγος που πάνε τα λεφτά στους φορολογικούς παραδείσους.
Δηλαδή δεν ισχύει στην περίπτωση αυτή η συμφωνία FACTA (Φόρος Εξισορρόπησης, σε Λογαριασμούς Αλλοδαπών), που υπογράφτηκε πέρυσι και θα ισχύσει από το 2013. Βάση αυτής, οι τράπεζες των φορολογικών παραδείσων, είναι υποχρεωμένες να πληρώνουν φόρο 30% στη χώρα του καταθέτη, στο σύνολο των κεφαλαίων που διαχειρίζονται (από την χώρα προέλευσης του κάτοχου λογαριασμού). Δηλαδή θα επιστρέφουν στις ΗΠΑ, μέσω της υψηλής φορολόγησης τα λεφτά που χάνουν οι αμερικανικές τράπεζες. Αλλιώς, αν κάνουν καμιά κουτσουκέλα, δεν θα λαμβάνονται υπ’ όψιν, θα νεκρώνονται τα χρήματα των πιστωτικών καρτών, που διακινούν (μέσω των φορολογικών παραδείσων), οι κάτοχοι των ύποπτων κεφαλαίων. Ακόμη σε περίπτωση μη συμμόρφωσης, θα κατάσχεται στη γενέθλια χώρα η ακίνητη περιουσία, ενώ θα φορολογούνται ακόμα και τα χρήματα που υποτίθεται έχουν διαφύγει σε ξένο κράτος.
Στις ΗΠΑ, ο αγώνας για να επισημανθεί το μαύρο χρήμα και οι κρυφές καταθέσεις στο εξωτερικό, έχει γίνει σημαία της πολιτικής τους τα τελευταία χρόνια.
Το 2008, μετά την πίεση της κοινής γνώμης (σχετικά με τις τραπεζικές ατασθαλίες και την κρίση που ξέσπασε), επισημάνθηκαν κρυφοί λογαριασμοί στην ελβετική τράπεζα UBS, που είχαν ανοιχτεί με τη συνεργασία τραπεζικών υπαλλήλων και δικηγορικών γραφείων. Η εν λόγω Τράπεζα αναγκάστηκε να πληρώσει το 2009 πρόστιμο 780 εκατ. ευρώ και να παραδώσει στις ΗΠΑ τη λίστα 4000 φοροφυγάδων. Το ίδιο γίνεται τώρα εις βάρος της Credit Suisse.
Το δίκτυο Wikileaks, έβγαλε στην επιφάνεια, μια σειρά έγγραφών, που είχαν σχέση με οικονομικές παράνομες συναλλαγές, στα νησιά Καϊμάν.
Στην Ευρώπη όμως είναι διαφορετικά. Η δικαιοσύνη δεν έχει τα εργαλεία να επιβάλλει αυτή την ριζοσπαστική ρύθμιση που αναπτύσσεται στις ΗΠΑ, γιατί οι ευρωπαϊκοί θεσμοί δεν έχουν τη δυνατότητα να λειτουργήσουν αποτελεσματικά και χάνονται οι πρωτοβουλίες μέσα σ’ ένα λαβύρινθο διεξόδων, που δίνει το σημερινό τραπεζικό καθεστώς, που (προς το παρών), δεν θέλουν ν’ αγγίξουν στην Ε.Ε.
Όπως σημειώνει ο Νίκολας Σάξον, συγγραφέας του βιβλίου «Treasure Island» και μέλος του Δικτύου της Φορολογικής Δικαιοσύνης, «το ελβετικό τραπεζικό σύστημα έχει πολλές εξόδους διαφυγής, που μοιάζουν με τις τρύπες στα τυριά της».
Η συμφωνία π.χ. που υπογράφει από τη Γερμανία και την Ελβετία, και θα ισχύσει από το 2013, αφορά φυσικά πρόσωπα και όχι τις επιχειρήσεις. Επίσης δεν βάζει ένα φραγμό, στις καταθέσεις της Ελβετίας, που μπορεί εύκολα, να φύγουν τώρα (που τους δίνεται ο χρόνος) και να πάνε στο αντίστοιχο branch της UBS στη Σιγκαπούρη. Για να μην γίνει αυτό, πρέπει να πιεστεί η Ελβετία από την Ε.Ε, να υπογραφεί ειδική σύμβαση και όχι το κάθε κράτος να λύνει μόνο του (ανάλογα την οικονομική και πολιτική δύναμη που έχει), τις σχέσεις του με το τραπεζικό σύστημα της Ελβετίας.
Κι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στο εξωτερικό, η αλλαγή της φορολογικής νομοθεσίας από τον κυβερνητικό συνασπισμό στην Γερμανία, απαλλάσσει τους πλούσιους από την υψηλή φορολόγηση και μειώνει τα έσοδα του κράτους κατά 6 περίπου δις ευρώ.
Η φορολογικός συντελεστής του 42% μειώνεται για τους εύπορους, μέσω των απαλλαγών που έχουν, ενώ αντίθετα οι Πράσινοι θέλουν να τον ανεβάσουν, για τους πλούσιους (πάνω των 500.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα), στο 45% και για μερικές περιπτώσεις να φορολογηθούν ακόμα και στα περιουσιακά τους στοιχεία.
Οι Πράσινοι θέλουν να κάνουν το φορολογικό σύστημα πιο απλό, πιο δίκαιο και οικολογικό. Μέσα στα πολλά λοιπόν που προτείνουν είναι και η μείωση του ΦΠΑ , βάζοντας το κατώτατο όριο στα τρόφιμα και στα προϊόντα ή τις υπηρεσίες εκείνες, που έχουν σχέση με την πολιτιστική κληρονομιά.
Ο «κοινωνικός πατριωτισμός».
Τον ακούσαμε πολλές φορές να τον επικαλείται ο Γιώργος Παπανδρέου, κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργικής του θητείας.
Δηλαδή το «όλοι μαζί και ο καθένας με τις δυνατότητες του, να συνεισφέρει στο κράτος».
Κι ενώ εδώ ακούγεται ως κοινότυπη διατύπωση, που δεν έχει αντίκρισμα, σ’ ευρωπαϊκές χώρες, που λειτουργεί το δημοκρατικό πολίτευμα (στη βάση παραδοσιακών αστικών αξιών) και η κοινωνική υποκρισία των πλούσιων, σερβίρεται με υποκλίσεις ραφηναρισμένης συμπεριφοράς (σε σχέση με το δικό μας, τον άξεστο, βολγκάρ αρχοντοχωριατισμό), πράγματι εμφανίστηκαν καμιά 50αριά υπερπλούσιοι να πουν, ότι δεχόμαστε ευχαρίστως να μας φορολογήσετε περισσότερο! Γιατί έτσι θα υπάρξει καλύτερη κοινωνική συνοχή και θα βοηθηθεί (και από τον δική μας συνεισφορά), ο κοινωνικός χαρακτήρας, του κράτους δικαίου!
Αντί λοιπόν της ευχής στον εθελοντικό πατριωτισμό, οι δικοί μας πλούσιοι κλαίγονται τώρα, για το αναγκαστικό κούρεμα.
Γιατί πράγματι, σ’ ένα κούρεμα στις Τράπεζες, την πληρώνουν κι εκείνοι οι μέτοχοι, που δεν έχουν μεγάλη οικονομική επιφάνεια, αλλά προπαντός ζημιώνονται οι οργανισμοί που πήγαν εκεί, γιατί κάποτε η κατάθεση των χρημάτων, ως επένδυση στις μετοχές της Τράπεζας, ήταν η καλύτερη μπίζνα. Όταν λοιπόν άρχισαν να πέφτουν οι ονομαστικές αξίες των μετοχών, εγκλωβίστηκαν στο σύστημα του χρηματιστηρίου και για να μην χάσουν περισσότερα, κράτησαν απεγνωσμένα τους τίτλους, μέχρι που τώρα, τους διπλώνουν στην μέση και μετά τους κόβουν, σύμφωνα με την ψαλιδιά του κουρέματος.
Είναι αστείο λοιπόν να βλέπεις τον Βαρδινογιάννη, το Λάτση, τον Μπόμπολα, τον Κωστόπουλο, τον Μυτιληναίο, τον Σάλα, την Εκκλησία της Ελλάδας, τους διάφορους εφοπλιστές κλπ. να βγαίνουν και να υποστηρίζουν μέσα από στημένα δημοσιεύματα, πόσο περιορίστηκε η περιουσία τους από την κρίση, όταν έβγαλαν δισεκατομμύρια με τις μπίζνες, που είχαν ανοίξει με το Δημόσιο.
Εκείνη η γενιά των παλιών πλουσίων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Εκείνοι οι ευπατρίδες, που έφτιαχναν νοσοκομεία, κτίρια, βιβλιοθήκες, που όσο κι αν λογίστηκαν από το εργατικό κίνημα ως «καρχαρίες» και από το κράτος ως ευεργέτες, ήταν μια άλλη πάστα ανθρώπων, που όταν τους συγκρίνουμε με τους σημερινούς κηφήνες, τόσο και περισσότερο εξοργίζουν τον κόσμο, που ψάχνει να βρει τα κρυμμένα λεφτά στην Ελβετία, ενώ τα φανερά είναι δίπλα μας.
Μιχάλης Μιχελής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου