Το «Μανιφέστο του Μνημονίου» και ο Ανδρουλάκης….

Το είπαν «Μανιφέστο του Μνημονίου» αλλά μάλλον ευτέλισαν την έννοια του Μανιφέστου… Οι τρεις υπουργοί (Άννα Διαμαντοπούλου,Ανδρέας Λοβέρδος, Γιάννης Ραγκούσης) ενσωμάτωσαν σε ένα κείμενο την παρωχημένη και ά-τοπη ηθικολογία τους , πατώντας σε τρεις βασικές θεωρήσεις : Στην «παλαιοπασοκική» θεώρηση του συντεχνιασμού, στην έννοια της διάχυτης ανομίας, στην διάγνωση της απάθειας της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας…

Όλα αυτά , ακόμη και στον όποιο βαθμό αντιστοιχούν στην πραγματικότητα, αποτελούν ιδεολογικές δευτεράντζες . Η ιδεολογική χρήση του «συντεχνιασμού» γίνεται κυρίως για την κατασυκοφάντηση των συνδικαλιστικών αγώνων στην ολότητά τους, η «διάχυτη ανομία» δεν έχει την παραμικρή ερμηνευτική αξία δεδομένου ότι συνιστά επιφαινόμενο , η απάθεια της κοινωνικής πλειοψηφίας ως αίτιο και ταυτόχρονα αιτιατό απαιτεί αντιμετώπιση σοβαρή κι όχι ψιλοστοχασμούς όπως αυτούς του κειμένου.

Οι άνθρωποι που άμεσα ή έμμεσα, πριν μερικά χρόνια ή ΠΡΟΣΦΑΤΑ, εδώ και τώρα, επιδίδονται στην καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, επιχειρούν να βγούν λάδι και να επιρρίψουν ευθύνες σε αυτούς ακριβώς που καταστρέφουν….. Η θρασύτητά τους είναι απέραντη και απύθμενη : Μιλούν για «ανομία» αυτοί που παραβίασαν ασύστολα το Σύνταγμα και τους νόμους, αυτοί που κατεξευτέλισαν την ΔΟΜΙΚΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ της μη αναδρομικότητας των νόμων. Μιλούν για συντεχνίες αυτοί που συνομολόγησαν με τους ξένους δυνάστες την Συντεχνία του νεοφιλελεύθερου εγκλήματος. Αναφέρονται στην απάθεια της κοινωνικής πλειοψηφίας αυτοί που έκαναν και κάνουν τα πάντα για να στείλουν τον κόσμο στο σπίτι του, που καλούν τον καθένα να ακολουθήσει το δρόμο της παθητικής προσαρμογής, που διαβάλλουν όλους μπροστά σε όλους και υποκινούν τον κοινωνικό φθόνο ή/και κανιβαλισμό…

Σε αντίθεση με τις ασημαντότητες του κειμένου των τριών, βρήκα συζητήσιμο ένα κείμενο του Δημήτρη Ανδρουλάκη (Γράμμα σε σκεπτόμενο πατριώτη )

που δημοσιεύθηκε στον προσωπικό δικτυακό του τόπο.

Το «γράμμα» του Ανδρουλάκη επιχειρεί να δικαιολογήσει εαυτόν και αλλήλους και συνιστά μια προσπάθεια πολύ πιο ευφυούς απολογητικής, σε σχέση με την επιθετική παιδαριωδία των τριών. Το κείμενο του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ βάζει τις ευρωπαϊκές δυσλειτουργίες σε πρώτο πλάνο, αποφεύγοντας έτσι την αυτομαστιγωτική – ηθικοπλαστική χροιά του κυβερνητικού λόγου.

« Τα θεμελιώδη στοιχεία της σημερινής κρίσης της ευρωζώνης υπήρχαν από την αρχή στον ατελή γενετικό κώδικα του κοινού νομίσματος», σημειώνει ο Ανδρουλάκης.

Και υποστηρίζει ότι

«Οι ηγετικοί κύκλοι της ευρωζώνης μετατρέπουν την Ελλάδα σε αποδιοπομπαίο τράγο για να κρύψουν κάτω από το μικρό και τρύπιο ελληνικό χαλί τα συστημικά αίτια της κρίσης, τη συνυπευθυνότητά τους στη δημιουργία της φούσκας του δημοσίου χρέους στην Ελλάδα ή του ιδιωτικού σε άλλες χώρες, τη λάθος διάγνωση, τη λάθος πρόβλεψη, τον «λάθος χάρτη», τον λάθος χρόνο στη διαχείριση της κρίσης χρέους που άφησε ανοχύρωτη την ευρωζώνη στα διαδοχικά κύματα των κερδοσκοπικών επιθέσεων».

Γράφει ο Ανδρουλάκης : «Η δογματική Λουθηρανική σκέψη των Γερμανών, με την κοντόφθαλμη δημοσιονομική της προσέγγιση, παραβλέπει υποκριτικά ότι χώρες με καλύτερη δημοσιονομική υγεία από της Γερμανίας ρίχτηκαν στη δίνη της κρίσης χρέους. Προβάλλει το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας αλλά ρίχνει στη σκιά το ισοδύναμο, συμπληρωματικό, με σχέση συγκοινωνούντων δοχείων, έλλειμμά της στο εμπορικό ισοζύγιο και στο γενικότερο ισοζύγιο πληρωμών».

Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ διαπιστώνει ότι «Το παράδοξο είναι ότι ακόμα και ο μοναδικός διαθέσιμος μηχανισμός οδυνηρής προσαρμογής της οικονομίας, η λεγόμενη «εσωτερική υποτίμηση», μέσα από το μηχανισμό μισθών – τιμών, λειτουργεί ασύμμετρα, άνισα, αργά σε αντίθεση με τα γρήγορα αποτελέσματα που προσδοκά η «τρόικα» με βάση παλαιότερες εμπειρίες χωρών κυρίως της Λατινικής Αμερικής ή άλλων χωρών εκτός νομισματικής ένωσης. Το εμπορικό ισοζύγιο δεν κλείνει…….. Η σκληρή λιτότητα δε φαίνεται να επιλύει το ζήτημα της ανταγωνιστικότητας».

Ο Ανδρουλάκης επισημαίνει την απουσία στιβαρής ευρωπαϊκής ηγεσίας – χωρίς φυσικά να ενσκύπτει στους λόγους που κάνουν την υπαρκτή ηγεσία «ελαφριά», αδύναμη, οπορτουνιστική, και οι οποίοι λόγοι αναφέρονται ΠΡΟΦΑΝΩΣ στη νεοφιλελεύθερη ψύχωση που έχει μετατρέψει τη πολιτική εξουσία σε υπηρετικό προσωπικό των αγορών….Και για να ολοκληρώσει τη σκιαγράφηση του «κλοιού» που έχει δημιουργηθεί γύρω από τη χώρα, υποστηρίζει κι αυτός με τη σειρά του ότι «στο σημερινό κόσμο εν μέσω κρίσης η χώρα μας δεν μπορεί να βρει εναλλακτική πηγή δανεισμού».




Μια Ελλάδα έξω «από τις συντεταγμένες ευρωπαϊκές διαδικασίες διαχείρισης της κρίσης» είναι σε φάση αυτοκαταστροφής, υποστηρίζει ο Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ , που φαίνεται να μην έχει ακούσει οποιεσδήποτε προτάσεις αναπροσανατολισμού της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής…Φυσικά ευαγγελίζεται (κι αυτός)μιαν άλλη κυβέρνηση με λιγότερο ή καθόλου Παπανδρέου και αναγορεύει την τέλεση εκλογών σε ατόπημα ανάλογο με αυτό του Ελευθέριου Βενιζέλου, που έκανε εκλογές τον Νοέμβριο του 1920, μεσούσης της μικρασιατικής εκστρατείας….

Εν τέλει ο Δημήτρης Ανδρουλάκης φιλοδοξεί να μας βάλει σε σκέψεις με ένα κρητικό «μότο» (Όλο τον κόσμο να ρωτάς, τη γνώμη σου ακολούθα) – αλλά είναι αμφίβολο το κατά πόσο αυτός έχει ρωτήσει έστω και λίγο απο τον κόσμο που ετοιμάζεται να εξεγερθεί ενάντια στη τυραννία, στην οποία έχει βάλει κι αυτός το λιθαράκι του…