Προσφέρεται σε συσκευασία ιστορικής φυσιογνωμίας για επαρχιώτες που εκσπερματώνουν ακούγοντας π.χ «Παρίσι 68 » ή ο «κόκκινος Ντάνυ στα οδοφράγματα». Προσφέρεται ακόμη για κάποιους οικολογίζοντες που είναι ευπροσάρμοστοι στα κατά συνθήκην ψεύδη, για κομφορμιστές πάσης φύσεως και για όσους πάσχουν από ευρωφιλική παράκρουση - μια ασθένεια διακριτή από τον υγιή ευρωπαϊσμό όσο ο καταναλωτισμός είναι διακριτός από την κατανάλωση, ο σεξισμός από το σεξ, ο θεατρινισμός από την θεατρική τέχνη…
Αυτός ο τρομερός ήρωας που έπαιξε τη ζωή του κορώνα-γράμματα στις γνωστές οδομαχίες του Μάη του 68 με τους 3500 νεκρούς και τους 12000 τραυματίες, έχει , όπως και να το κάνουμε, σουξέ. Γι αυτό σπεύδουν να τον πάρουν στα σοβαρά οι ελαφρολαϊκοί διανοούμενοι, ακούγοντας και επανεκπέμποντας τις ασημαντότητές του. Κι αυτός , σαν τον Μίστερ Τσανς του Πήτερ Σέλλερς, λέει ό, τι λέει με τη βεβαιότητα ότι ουδείς θα του ζητήσει εξηγήσεις και ουδείς θα του ασκήσει κριτική….
Πριν μερικά χρόνια , το άτομο αυτό απλώς με νευρίαζε . Σήμερα όμως, σε μια ολέθρια κατάσταση γι αυτή τη χώρα, όταν προσπαθεί να πουλήσει τον σάπιο φιλελληνισμό του, με εξοργίζει.
Ασχολήθηκα με την κριτική των λεγομένων του από τότε που έπαιζε το ρόλο του πολιτικού υποστηρικτή των νατοϊκών βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας. Θα μπορούσα να ασχολούμαι μαζί του επάπειρο, όμως λέω να πω « ως εδώ και μη παρέκει» : Να αναγνωρίσω το δικαίωμα στην ηλιθιότητα των μεν και να καταπιώ την άνοδο της ασημαντότητας του δε.
Λοιπόν, «δεύτε λάβετε τελευταίαν κριτικήν» - εκτός αν αλλάξουν ριζικά τα πράγματα….
Η κριτική αφορά τα τέσσερα αγαπημένα θέματά του στα περί Ελλάδος – είναι οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες, το σοβιετικού τύπου υπερτροφικό δημόσιο, ο πλούτος που έχει διαφύγει στην Ελβετία, τα λεφτά που σπαταλάμε για να θρέψουμε την Ορθόδοξη εκκλησία - σύμφωνα με μια κατηγοριοποίηση του Σταύρου Θεοδωράκη.
Έχουμε πράγματι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες – θα συμφωνήσω μαζί του σε αυτή τη διαπίστωση, που είναι στατιστικώς ορατή. Έχουμε όμως αυτές τις δαπάνες κυρίως λόγω των ελληνοτουρκικών προβλημάτων αλλά και λόγω της ύπουλης γερμανογαλλικής στάσης, που μας προτιμά ως πελάτες παρά ως αυθωρεί και παραχρήμα προστατευτέα μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας, με αδιαπραγμάτευτα σύνορα. Αν κάποιοι θέλουν να υποστηρίξουν την μείωση των ελληνικών αμυντικών δαπανών, ας υποδείξουν και τον τρόπο, έστω και αν αυτός έγκειται στην αγορά φθηνών πολιορκητικών κριών ή στην αντικατάσταση του μεταμοντέρνου στρατού με πελταστές και σαρισοφόρους ! Θέλω να πω ότι μόνο μέσα σε αυτά τα πλαίσια – δηλαδή μέσα στα πλαίσια της προβληματισμού για το πως θα μπορέσουμε να έχουμε φθηνότερο αμυντικό μηχανισμό χωρίς υποβάθμιση της εθνικής ασφάλειας – πάσα συζήτηση είναι δεκτή. Έξω από αυτά τα πλαίσια , υπάρχει η ιδεολογική λαμογιά ή η ελαφρότητα των «Συνωμοσιολόγων» νέας εσοδείας : Λόγου χάρη αυτών που βλέπουν τις κινήσεις της Τουρκίας στην ΑΟΖ της Κύπρου, στο Αιγαίο, στη Θράκη κλπ. όχι ως διεκδίκηση «ζωτικού χώρου» από μια επεκτατική δύναμη , αλλά ως θεατρική κατάσταση, για να έχουν μπίζνες οι πολεμικές βιομηχανίες….
«Το σοβιετικού τύπου υπερτροφικό δημόσιο» συνιστά μια τυπική σαχλαμάρα του Κον Μπεντίτ, που απαιτεί αποφλοίωση…Όταν λοιπόν βγάλουμε τη φλούδα(«σοβιετικός τύπος») και ασχοληθούμε με το περιεχόμενο, επανερχόμαστε σε αυτό που το μυαλο(υδάκι) του παραγνωρίζει : Δηλαδή ότι ο Δημόσιος τομέας υπεραναπτύχθηκε με έξωθεν παρεμβάσεις, αυτοί δε που τον έκαναν υπερτροφικό αντί να ανακόψουν τη διόγκωσή του και να τον κάνουν παραγωγικό και αποτελεσματικό, έρχονται τώρα να τον διαλύσουν . Ότι τα συνθήματα για ιδιωτικοποίηση και η αναγωγή τους σε διακομματική πανάκεια, συνιστούν παραίτηση της πολιτικής εξουσίας από το δικαίωμα να ρυθμίζει τις συλλογικές υποθέσεις της κοινωνίας. Ότι η ιδιωτικοποίηση – ως πολιτικό αίτημα και ως πρακτική σε πολλές περιπτώσεις - συνιστά προδοσία της κοινωνίας από την πολιτική. Ότι η ποιότητα ζωής εξαρτάται από γενικές παραμέτρους – παιδεία, ασφάλεια, υγεία, καθαριότητα κλπ- που δεν μπορούν να διασφαλιστούν από το ιδιωτικό κεφάλαιο. Τέλος δε και σημαντικότερο : Ότι η πολιτική οικολογία δεν μπορεί να φλερτάρει την ιδιωτικοποίηση και τους επιτήδειους επιχειρηματίες , αλλά πρέπει να μάχεται για έναν άλλο ρόλο του Κράτους, φιλικό και ανοιχτό στην κοινωνία, υπό δημοκρατικό έλεγχο, εναρμονισμένο με τα αιτήματα ποιότητας ζωής.
Ο «πλούτος που έχει διαφύγει στην Ελβετία» είναι κλασική έκφραση της Παγκοσμιοποίησης, κλασική περίπτωση ελευθερίας στην κίνηση κεφαλαίων. Περί της οποίας ελευθερίας, όπως φυσικά και περί της αποχής του δημόσιου παράγοντα από επεμβάσεις στην αγορά, έχουν συνηγορήσει γενεές σοσιαλ-φιλελευθερο-αριστερο-δεξιών παραγόντων. Και τώρα που το δικαίωμα στην οπλοφορία έφερε φόνους, κάνουν και τον δυσαρεστημένο !
Η «διατροφή» που πληρώνει η χώρα στην Ορθόδοξη Εκκλησία (όπως λέει ο Σ.Θεοδωράκης) είναι μια θέση επιδεκτική ελέγχου. Συμφωνώ, να ελέγξουμε ποιος δίνει και πόσα, να κάνουμε τον ισολογισμό, να φορολογήσουμε την Εκκλησία αλλά χωρίς να αποσιωπήσουμε τις όποιες φιλανθρωπικές (αντι)παροχές της . Δεν γνωρίζω από πού ο Κον Μπεντίτ αντλεί τη σιγουριά του. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι οι υποστηρικτές της μνημονιακής δικτατορίας επιχειρούν συστηματικά να στοχοποιήσουν διάφορους κοινωνικούς χώρους, να στρέφουν τη προσοχή της κοινής γνώμης εδώ και κει, να υποκινούν τον φθόνο των μεν εναντίον των δε. Να αναζητούν εναγωνίως μικροεγκληματίες, για να καλύψουν το ολοκαύτωμα του ελληνικού και των άλλων λαών…
Υποψιάζομαι πάντως ότι η συγκεκριμένη παρέμβαση του Κον Μπεντίτ για την προώθηση της συμμαχίας Οικολόγων και Σοσιαλιστών (ποιοι είναι αυτοί;) εξυπηρετεί τελικά το καταρρέον ΠΑΣΟΚ και τους Τροϊκανούς . . Το σημερινό ΠΑΣΟΚ πασχίζει απεγνωσμένα να προσλάβει μια νέα φυσιογνωμία ενώ συνεχίζει το εγκληματικό του όργιο (ο μνημονιοφρενής δολοφόνος με το πριόνι…), γι αυτό μια συμμαχία με όσους φιλόδοξους του χώρου των Οικολόγων Πρασίνων – που μέχρι σήμερα «κόπτονται» εναντίον των συμμαχιών και υπέρ της καθαρότητας του χώρου – το βολεύει αφάνταστα. Κοντολογίς η Μαχόμενη Οικολογία έχει πολύ δουλειά, για να εξηγήσει την διπρόσωπη και ιδιοτελή στάση διαφόρων, ενώ η χώρα βαδίζει σταθερά προς το γκρεμό….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου