“Car free days” – ημέρες χωρίς αυτοκίνητα – ήταν οι «ημέρες» που αφιερώνονταν στον αγώνα για τον περιορισμό της χρήσης του ΙΧ, για τον εξανθρωπισμό των συγκοινωνιών, για την ενίσχυση των μέσων μαζικής μεταφοράς, για την διευκόλυνση των πεζών - ως ατόμων με ειδικές ανάγκες μέσα στο χάλι των ελληνικών πόλεων… Ο θεσμός είχε τις απαρχές του στη θεωρητική κριτική που άσκησαν πολεοδόμοι και οικολογούντες – όπως π.χ. ο Αντρέ Γκορτζ στο περίφημο δοκίμιο του «Η ιδεολογία του ΙΧ»(δεκαετία του 70) - και ξεκίνησε αρκετά ριζοσπαστικά, τουλάχιστον από το 1987, αν βασιστώ στη δική μου μνήμη. Προοδευτικά όμως μετεξελίχθηκε και «εξημερώθηκε» - από «Ημέρα χωρίς αυτοκίνητο» έγινε «Πόλη χωρίς αυτοκίνητο», επειδή δε και αυτό ενοχλούσε την ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία, ξεχειλώθηκε δεόντως : Αφενός υπέστη μια χρονική διεύρυνση, δηλαδή έγινε εβδομαδιαίος και σαν τέτοιος μετουσιώθηκε σε «σειρά συζητήσεων» μάλλον παρά σε ακτιβίστικο γεγονός, και αφετέρου πήρε το χαρακτήρα της «Εβδομάδας Ευρωπαϊκής Κινητικότητας» έτσι ώστε να μην δίνει αφορμή σε κανένα δημόσιο παράγοντα (υπουργό, δήμαρχο κλπ) να εμφανίζεται με ποδήλατο στην οδό Πανεπιστημίου στις 22 Σεπτεμβρίου εκάστου έτους….
Η μνημονιακή επιδρομή εναντίον της χώρας μας ήταν επόμενο να αποδυναμώσει την προβληματική για τα ζητήματα ποιότητας ζωής και τον δημόσιο χώρο. Η ύφεση έφερε τον παραγκωνισμό των κινημάτων επέμβασης στο αστικό περιβάλλον με στόχο τον εξανθρωπισμό του – όμως πολύ περισσότερο κι από την ύφεση, η ανασφάλεια για το μέλλον παρεμπόδισε τις κοινωνικές δυνάμεις να αξιοποιήσουν τα μαθήματα της σημερινής, «υπαρκτής αποανάπτυξης», στον κυκλοφοριακό τομέα : Η μείωση της κυκλοφορίας ΙΧ, η μείωση των αγορών νέων οχημάτων, η μικρότερη κατανάλωση βενζίνης ως αποτέλεσμα της πιο ορθολογικής συμπεριφοράς των ΙΧήδων, η μείωση των ατυχημάτων, η αύξηση της ποδηλατοκίνησης – ορατή δια γυμνού οφθαλμού στον αθηναϊκό χώρο – η αύξηση των χρήσης των μέσων μαζικής μεταφοράς κλπ., όλα αυτά θα μπορούσαν να σκιαγραφήσουν ένα άλλο μοντέλο για τις ελληνικές πόλεις, με συνέπεια το «υποχρεωτικό» να γίνει «εθελοντικό» και η «παράπλευρη απώλεια» (συρρίκνωση χρήσης ΙΧ) λόγω κρίσης , να αναγνωρισθεί ως «παράπλευρη ωφέλεια»….
Σήμερα όμως η ανασφάλεια δεν αφήνει πεδίο για «στοχαστικές προσαρμογές», ιδιαίτερα μάλιστα για την αξιολόγηση κακών και συμβατικών «σημάνσεων» - όπως οι όροι «βιώσιμες μετακινήσεις», «βιώσιμη κινητικότητα» - για τους οποίους αναφέρθηκα πρόπερσι σε μια ανάρτηση με τίτλο «Βιώσιμη ή υγιής κινητικότητα;»
http://www.blogger.com/post-edit.g?blogID=1092777808395896683&postID=5588780504919598309
Με την επιφύλαξη λοιπόν «παντός θεωρητικού δικαιώματος», καταχωρώ αυτούσια την άποψη των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ για την ημέρα ή εβδομάδα χωρίς αυτοκίνητο αλλά με οικολογίζουσα ευρωφλυαρία, που κι αυτή πέφτει άδοξα στο ελληνικό γήπεδο, εν μέσω οικονομικής κρίσης…
«Βουβά και σαστισμένα "γιορτάζεται" φέτος στη χώρα μας η Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας. Χαρακτηριστικό είναι πως η 22α Σεπτεμβρίου, παραδοσιακή "Ημέρα χωρίς ΙΧ", φέτος στην Αττική θα είναι Ημέρα χωρίς Μαζικές Συγκοινωνίες...
Μπορεί η πρωτοφανής οικονομική κρίση να έχει οδηγήσει σε μείωση της χρήσης του ΙΧ, αυτό όμως κάθε άλλο παρά σημαίνει πως οι ελληνικές πόλεις κάνουν ουσιαστικά βήματα προς βιώσιμες αστικές μετακινήσεις.
Πέρα από το καταστροφικό κλείσιμο σιδηροδρομικών γραμμών σε ολόκληρες Περιφέρειες της χώρας, οι ήπιες μετακινήσεις πέφτουν κι αυτές θύματα της κρίσης και των περικοπών:
Έτοιμες επεκτάσεις του μετρό στην Αθήνα δεν δίδονται στην κυκλοφορία, αυξήσεις στα εισιτήρια αποθαρρύνουν τη χρήση των ΜΜΜ από ακόμα περισσότερους συμπολίτες μας, η κατασκευή ποδηλατοδρόμων έχει παγώσει, τα πεζοδρόμια παραμένουν σε απαράδεκτη κατάσταση ή καταλαμβάνονται από οχήματα και άλλες χρήσεις.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι τονίζουμε πως για διέξοδο από την κρίση χρειαζόμαστε επενδύσεις σε μια βιώσιμη στροφή της οικονομίας, θεμελιώδες κομμάτι των οποίων είναι η ενίσχυση των φιλικών στο περιβάλλον μορφών μετακίνησης. Οι πολίτες έχουν δικαίωμα στις εναλλακτικές λύσεις, ιδιαίτερα τώρα που το ΙΧ δεν είναι πια η εύκολη «λύση».
Ακόμα όμως και σε ένα καθεστώς ασφυξίας των δημόσιων επενδύσεων, υπάρχει πλήθος μέτρων χαμηλού κόστους που μπορεί να λάβει η Πολιτεία και η Αυτοδιοίκηση, όπως:
• Μείωση του κόστους για τις μηνιαίες και ετήσιες κάρτες απεριορίστων διαδρομών
• Μηδενική ανοχή στην αντικοινωνική στάθμευση και στις καταλήψεις πεζοδρομίων
• Κατάλληλες θέσεις στάθμευσης για ποδήλατα έξω από τους σταθμούς των μέσων σταθερής τροχιάς
• Στήριξη πρωτοβουλιών συνεπιβατισμού (car sharing - car pooling)
• Υλοποίηση συστημάτων κοινόχρηστων ποδηλάτων, δωρεάν ή με συμβολικό ενοίκιο.
• Διαπλάτυνση πεζοδρομίων, ιδιαίτερα στις διασταυρώσεις
• Δημιουργία, σε περιοχές κατοικίας, ζωνών μέγιστης ταχύτητας 30χλμ/ώρα με προτεραιότητα πεζών και ποδηλατών και με επαρκή επιτήρηση »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου