Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΓΚΙΑΠ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΕΡΗΛΙΚΕΣ

Ο Στρατηγός Γκιάπ στις 25.8.2011 έκλεισε τα 100 χρόνια – πράγμα εξαιρετικά ασυνήθιστο για ένα τέτοιο «κακοπαθημένο» άτομο, που είχε κάποτε αποκληθεί «Ναπολέων» της Νοτιοανατολικής Ασίας,  αν και δεν είχε υποστεί κάποιο Βατερλώ…Στις αρχές της δεκαετίας του 50 ο Γκιάπ συμμετείχε στον αντιαποικιακό αγώνα των Βιετναμέζων εναντίον των Γάλλων και στις επιχειρήσεις που είχαν ως αποτέλεσμα την τελική ήττα και παράδοσή των τελευταίων στο φρούριο Ντιέ-Μπιεν-Φού. Το μεγάλο όμως σουξέ του Γκιάπ ήταν ο πολύχρονος αγώνας εναντίον των Αμερικανών, που κατέληξε σε επιβλητική νίκη το 1973. Στο Infognomonpolitics    (  Βιετνάμ: Χρόνια Πολλά, Στρατηγέ Γκιάπ! )   διαβάζω ένα άρθρο του Pietro De Gennaro για τη νέα του ζωή του Βιετναμέζου στρατηγού , κοντά στον κήπο του και μακριά από τη «νομενκλατούρα» που κυβερνάει τη χώρα : Και αναρωτιέμαι, πως ένα κατεξοχήν μνησίκακο κράτος όπως το αμερικανικό, άφησε άθικτο ένα τέτοιο ζωντανό μνημείο αντιιμπεριαλιστικών αγώνων …..

Η «κατοστάρα» του στρατηγού με κάνει να σκέπτομαι διάφορους «μεγάλους» που μακροημέρευσαν επίσης, επιμένοντας στην κοινωνικοπολιτική τους δράση και απεκδυόμενοι το ρόλο του συμπαθούς γεροντάριου με τις αποκλειστικές εκκρίσεις νοσταλγίας …Ένα τέτοιος ήταν ο πιανίστας Αρθούρος Ρουμπινστάϊν , μαγικός ερμηνευτής του Φρειδερίκου Σοπέν, ο ειρηνιστής και φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσσελ , που μισήθηκε δεόντως από τους αντιδραστικούς της εποχής του για τους αγώνες εναντίον των εξοπλισμών, και ο ανθρωπολόγος Κλωντ Λεβι – Στρως - που έδωσε μια σχεδόν λογοτεχνική μαρτυρία των «Θλιβερών τροπικών» του μεσοπολέμου. Τέτοιος δικός μας «κατοστάρης» ήταν ο Ξενοφών Ζολώτας, καθηγητής μου στη Νομική Σχολή της Αθήνας και παραγωγικός μέχρις εσχάτων, που άφησε ίσως το πιο σημαντικό έργο στην οικολογική βιβλιογραφία – το «οικονομική μεγέθυνση και φθίνουσα κοινωνική ευημερία » - και τέτοιος εξακολουθεί να είναι ο λόγιος Εμμανουήλ Κριαράς , 106 ετών, σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες…

Οι υπερήλικες της εποχής μας είναι γενικώς άτομα που εκπέμπουν θάρρος στον κοινωνικό τους περίγυρο – ιδιαίτερα στους ανθρώπους μιας κάποιας ηλικίας : Απλά και μόνο δείχνοντας στους τελευταίους ότι η ζωή είναι ακόμη μεγαλύτερη και πλουσιότερη από αυτήν που έχουν ζήσει… Ταυτόχρονα όμως θέτουν ζητήματα όσον αφορά την σημασία και αξία της «πληθυσμιακής πυραμίδας», το κατά πόσο δηλαδή πρέπει να υπάρχει μια μεγάλη πληθυσμιακή βάση με σημαντική υπεροχή των νεανικών ηλικιών έναντι των πιο «ώριμων» - επομένως μια κατάσταση διαρκούς αύξησης του συνολικού πληθυσμού. Αν το ζητούμενο είναι μια κοινωνία παραγωγική, ικανή να πληρώνει συντάξεις και να υπερασπίζει τον εαυτό της, τότε το ίδιο αποτέλεσμα θα μπορούσε να παράγεται είτε με τη διάταξη της πληθυσμιακής πυραμίδας είτε με την μεγέθυνση της παραγωγικής ηλικίας, μέχρι τα 70 ή και τα 75. Οπότε οι «εσχατόγηροι» τύπου Γκιαπ θα μπορούσαν να παίζουν το ρόλο «Σταχανοβιτών» της ενεργού ζωής, καλώντας με το παράδειγμά τους τους νεώτερους πολίτες να είναι παραγωγικοί και δημιουργικοί….

Εάν τίθεται δίλημμα μεταξύ ενός αριθμητικά αυξανόμενου πληθυσμού και ενός σταθεροποιημένου αλλά πιο μακρόβιου πληθυσμού, τότε το πρόβλημα έγκειται σε δύο ζητήματα : Αφενός στο λεγόμενο «οικολογικό αποτύπωμα» των μεν και των δε, δηλαδή στις επιπτώσεις που έχουν στην βιόσφαιρα ως χρήστες φυσικών πόρων και ενέργειας. Και αφετέρου στη σχέση της παλιάς με τη νεοεισερχόμενη ζωή, στο κατά πόσο η νέα ζωή «χρησιμοποιείται» για τρέχοντες σκοπούς ή αντίθετα θεωρείται προϊόν αγάπης και παράγων μελλοντικής «ανα-καίνισης» της κοινωνίας . Με μια κουβέντα , στο κατά πόσο θέλουμε πολλά μωρά ή λίγα και καλόδεκτα, με υψηλό επίπεδο αγωγής και παιδείας….

Το ζήτημα αποκτά πρόσθετο ενδιαφέρον σε μια εποχή όπου η αριθμητική στασιμότητα διαφόρων λαών (π.χ Ρωσία, Δ.Ευρώπη) χρησιμοποιείται ως επιχείρημα για να υπάρξουν «πληθυσμιακές τσόντες» μεταναστευτικής προέλευσης . Εννοείται φυσικά υποαμειβόμενες και βολικές για τα νεοφιλελεύθερα κελεύσματα των «απελευθερωμένων αγορών…..