Θαλασσοπούλια στο Αιγαίο

Θυμάμαι κάποτε, ήμουν στο Πήλιο σε ένα εξοχικό «σπιτάκι» - από εκείνα τα παλιά οικήματα της υπαίθρου που θα μπορούσαν να θεωρηθούν μετεξέλιξη του σπιτιού της κοκκινοσκουφίτσας : Εννοώ τα οικήματα-μινιατούρες, τα παντελώς άσχετα με τα σημερινά ανακτορικά μεγέθη των εξοχικών(+ δυο γκαράζ, + γκαζόν +πρόβλεψη για τα παιδιά και πανωσήκωμα σε ετοιμότητα κλπ) , που ήταν μόλις διακριτά στον πράσινο περίγυρό τους, με ένα σημαντικό βαθμό «οικολογικότητας» - αν λάβω υπόψη έναν ορισμό του αρχιτέκτονα Μιχάλη Βιδάλη περί του «οικολογικού σπιτιού» : Το οποίο είναι αυτό που λόγω του βαθμού της προσαρμογής του στο περιβάλλον, γίνεται αόρατο….…

Καθόμουν λοιπόν σε ένα τέτοιο σπιτάκι, κοντά στο σούρουπο, υφιστάμενος την επίθεση πολλών και διαφόρων εντόμων, που ευνοούντο από το υγρό σκηνικό της περιοχής αλλά ήταν παντελώς άγνωστα στα ξηροθερμικά νοτιοελλαδίτικα κλίματα και σε μένα τον ίδιο…Και κάποια στιγμή, μη αντέχοντας τις επιδρομές και τα τσιμπήματα, μου βγήκε τελείως αυθόρμητα η αυτοσαρκαστική απόφανση : Γ@ΜΩ ΤΗ ΒΙΟΠΟΙΚΙΛΟΤΗΤΑ !

Εν τάξει, συνήλθα γρήγορα, ανακαλώντας στο νου μου διάφορα γνωμικά εναντίον του «υπερμεγέθους» και του υπερβολικού – π.χ. «παν το πολύ τη φύσει πολέμιον» (εννοώντας τη δική μου φύση, προφανώς…), «το πολύ το κάπα-κάπα κάνει το λαό μ@λ@κ@», και άλλα ανάλογα….Όμως αυτή η ιστορία περί του υπέρμετρου και του υπερμεγέθους, εντυπώθηκε στο μυαλό μου και ήρθε πρόσφατα στην επιφάνεια της συνείδησής μου, με αφορμή την υπόθεση της προστασίας των θαλασσοπουλιών των ελληνικών θαλασσών από την Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία και τον Όμιλο Attica Group.

Δεν ξέρω τι γίνεται με την περίπτωση, μέχρι πρότινος νόμιζα ότι τα θαλασσοπούλια ήταν τόσα πολλά ώστε δεν έχρηζαν προστασίας. Υπέθετα μάλιστα ότι αυτά, όπως και τα δελφίνια, θα είχαν κάποια ανταγωνιστική σχέση με τους ψαράδες, λόγω των κοινών αλιευτικών δραστηριοτήτων… Εγώ προσωπικά τα αντιμετώπιζα ως αισθητικά μορφώματα, με υποδειγματική αεροδυναμική ικανότητα, ιδιαίτερα όταν πετούσαν παράλληλα με τα καράβια και όταν εκδήλωναν τις ακροβατικές ικανότητές τους κάνοντας πλονζόν - που θα τα ζήλευε και ο καλύτερος τερματοφύλακας - προκειμένου να αρπάξουν κομμάτια τροφής που τους εκσφενδόνιζαν οι επιβάτες… Ως μη-ψαράς, ως φανατικός εστέτ του θαλασσινού ταξιδιού, δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο παρά να ανακράξω υπέρ της βιοποικιλότητας. Βεβαίως, με ελαφράν δόση οικο-οπορτουνισμού…...

Ό,τι μαθαίνει κανείς καλό είναι. Η Ορνιθολογική φροντίζει να μας μάθει ότι θαλασσοπούλια δεν είναι μόνο οι γλάροι, πολλοί από τους οποίους βγάζουν τα προς το ζην σε θλιβερούς χερσαίους σκουπιδότοπους και θεωρητικά πρέπει να είναι εχθρικοί με πολλές από τις οικολογικές θέσεις περί διαχείρισης αποβλήτων…. Λέει η Ορνιθολογική σε ανακοίνωσή της : «Ταξιδεύοντας στο αρχιπέλαγος μαζί με τα θαλασσοπούλια, οι επιβάτες των πλοίων του Ομίλου θα έχουν την ευκαιρία να παρατηρήσουν τα πελαγικά θαλασσοπούλια του Αιγαίου (Αρτέμηδες, Μύχους και -με αρκετή τύχη!- Υδροβάτες) και πλησιάζοντας προς τον παράκτιο χώρο Αιγαιόγλαρους, Ασημόγλαρους και Θαλασσοκόρακες. Χρησιμοποιώντας το φυλλάδιο παρατήρησης θαλασσοπουλιών που είναι διαθέσιμο στη ρεσεψιόν του πλοίου, οι επιβάτες θα μπορούν να αναγνωρίσουν τα θαλασσοπούλια, αλλά και να συμβάλλουν οι ίδιοι στην καταγραφή του πληθυσμού τους στην Ελλάδα συμπληρώνοντας και αφήνοντας την ειδική φόρμα καταγραφής στη ρεσεψιόν του πλοίου ή καταχωρώντας τις παρατηρήσεις τους στην ιστοσελίδα:  www.ornithologiki.gr/seabirds »

Ωραία ακούγεται αυτή η ιδέα της καταγραφής, αν και σε βάζει στη περιέργεια να ρωτήσεις με ποιο τρόπο και ποια επιστημονική μέθοδο μπορούν να αρθρωθούν επί μέρους παρατηρήσεις για την παραγωγή ενός τέτοιου συμπεράσματος. Αλλά ας μη μπλέκουμε με πολλή κουλτούρα. Η περίσταση δεν το σηκώνει…