Από ένα κείμενο του Ken Belson (« το κόστος λειτουργίας του κλιματισμού» http://cityroom.blogs.nytimes.com/2008/08/15/the-cost-of-running-the-air-conditioner/)που προώθησε η Κατερίνα Τσακμακίδου προς δημοσίευση στον δικτυακό τόπο PEEGEP, , μαθαίνουμε κάποια πράγματα για την «ενεργειακή υπευθυνότητα» του Δήμου της Νέας Υόρκης.
Εκεί λοιπόν, στις αρχές Ιουλίου του 2011, το Δημοτικό Συμβούλιο πέρασε με συντριπτική πλειοψηφία νομοθεσία για την επιβολή προστίμων στις επιχειρήσεις που διαχέουν κλιματιζόμενο αέρα στο δρόμο μέσω ανοικτών θυρών του καταστήματος τους. Για την πρώτη παράβαση θα δίνεται προειδοποίηση, αλλά τη δεύτερη φορά θα επιβάλλεται πρόστιμο 200 δολλαρίων, τη τρίτη 400 και πάει λέγοντας…..
Μάλιστα σε μια προσπάθεια να πείσει τους πελάτες της για τον περιορισμό της σπάταλης στη χρήση της ηλεκτρικής ενέργειας, η Con Edison, ενεργειακή επιχείρηση του Δήμου, παρήγαγε ένα φυλλάδιο [pdf] για να υπενθυμίσει πόσα οι επιχειρήσεις δαπανούν , όταν αφήνουν την πόρτα τους μισάνοιχτη…..
Αυτά όσον αφορά την ενεργειακή σπατάλη από την ανορθολογική χρήση του κλιματιστικού μέσου…Αλλά και αυτή καθεαυτή η χρήση του συγκεκριμένου μέσου, με τον καλύτερο και ορθολογικότερο τρόπο, έχει σημαντικές επιπτώσεις στη ζωή . Πριν απ’ όλα, οι άνθρωποι «εθίζονται» σε μια τεχνητή θερμοκρασία που αποκλίνει από αυτήν του περιβάλλοντος, και μ’ αυτό τον τρόπο αποδυναμώνουν διάφορους μηχανισμούς προσαρμογής και άμυνας του οργανισμού. Ο κλιματισμός στους χώρους εργασίας έχει σημασία για την ποιότητα ζωής και την παραγωγικότητα των εργαζομένων, όμως η σταθερή τάση επέκτασής του σε ιδιωτικούς και κοινωνικούς χώρους δημιουργεί μια πραγματική θερμοκοιτίδα και «κακομαθαίνει» τους χρήστες…. Οι ιδιωτικοί κλιματισμοί καταργούν την ανοικτότητα του ιδιωτικού χώρου ακριβώς την εποχή που αυτή χρειάζεται περισσότερο, επιβαρύνουν τους ατομικούς λογαριασμούς ηλεκτρισμού, επιβαρύνουν θερμικά το μικροκλίμα των πόλεων, αυξάνουν το πραγματικό κόστος ζωής. Σε αντίθεση με την παραδοσιακή χρήση «ήπιων» κλιματιστικών μέσων (σκίαση, συστηματικός αερισμός, μετακίνηση δραστηριοτήτων κλπ) η κατανάλωση «σκληρών» κλιματιστικών μέσων αυξάνει το ΑΕΠ και τα κέρδη των εταιρειών κλιματισμού, όμως συνεισφέρει λίγο στην ποιότητα ζωής…
Σε όλους αυτούς τους λόγους θα μπορούσε να προστεθεί και ένας ακόμη, μάλλον καλλιτεχνικός :
Ο κλιματισμός υπονομεύει την αίσθηση του καλοκαιριού και μικραίνει την υποκειμενική διάρκειά του. Κάνει τον ερχομό του Φθινοπώρου να μην είναι τόσο επιθυμητός όσο ήταν κάποτε, όταν τα πρωτοβρόχια χαιρετίζονταν με αγαλλίαση από τους ανθρώπους…Όταν ο Ελύτης έλεγε «Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι»…. Σήμερα το καλοκαίρι, σαν χρόνος αυθόρμητης αναζήτησης της φυσικής δροσιάς και του πράσινου, έχει μικρύνει τόσο ώστε η «εκτέλεσή» του να περιττεύει.
Δεν θέλω να τα βάλω με τον κλιματισμό γενικά, ιδιαίτερα μάλιστα αφού έχω ζήσει τους δολοφονικούς καύσωνες του 1987 και 1988 - τότε που ο πρώτος από τους δύο κατέληξε στο θάνατο 2500 ανθρώπων - συνήθως ηλικιωμένων, συνήθως κλεισμένων στα διαμερίσματά τους, συνήθως ανήμπορων να ζητήσουν βοήθεια. Πολλοί από αυτούς ανακαλύφθηκαν από τη δυσοσμία του θανάτου, ενώ τα γραφεία τελετών εκείνου του δραματικού Ιουλίου χρειάστηκε να κρατήσουν πτώματα σε ψυγεία για να οργανώσουν κατάλληλα την κήδευσή τους… Τον επόμενο Ιούλιο ο καύσωνας ξαναχτύπησε, όμως η κοινωνία ήταν πιο προετοιμασμένη , τα θύματα από θερμοπληξία ήταν λιγότερα, ενώ είχε αρχίσει να οργανώνεται η μετάβαση στην εποχή του αστικού conditioning. Παρ’ όλα αυτά και τότε εκδηλώθηκαν κάτι απίθανες φάσεις, μια από τις οποίες «έσωσα» κι εγώ σε ένα κείμενό μου («Κλιματίζομαι, άρα υπάρχω») στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ (1.7.2007) :
«… δεν πρόκειται να ξεχάσω ένα επεισόδιο που έγινε στον Αηγιάννη το Ρέντη και πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων . Ήταν ένα από τα καυτά βράδια του Ιουλίου του 1988, σε μια ημιβιομηχανική - ημιαστική περιοχή, με τα ασυνάρτητα κτίρια και τα διάσπαρτα σκουπίδια , με την απωθητική και πνιγηρή κυριαρχία της άπνοιας, υποθέτω με την νευρασθένεια προ των ψυχικών πυλών των κατοίκων…..Το βράδυ εκείνο τα αδέσποτα σκυλιά της περιοχής , ρημαγμένα κι αυτά από το καθεστώς της παραλυτικής ζέστης και αγνοώντας τις αστυνομικές διατάξεις περί ωρών κοινής ησυχίας(!), επέμεναν να γαβγίζουν και να διαταράσσουν ακόμη περισσότερο τη διαταραγμένη ζωή των πέριξ μεροκαματιάρηδων . Τότε κάποιος από αυτούς βγήκε στη ταράτσα του σπιτιού του με ένα κυνηγετικό όπλο και άρχισε να πυροβολεί στον αέρα, προς γνώση και συμμόρφωση(!) των φωνασκούντων ζώων, ξεσηκώνοντας περιοίκους και αστυνομία. Υποθέτω ότι κάποιος εισαγγελέας επιλήφθηκε αυτής της σκηνής που εμπεριείχε τόση και τέτοια απόγνωση, που θα μπορούσε κάλλιστα να εμπνεύσει έναν Παζολίνι ή ένα Βούλγαρη....…»
Αυτά συνέβαιναν τότε. Σήμερα, καλύτερος κλιματισμός είναι ο συλλογικός κλιματισμός, που γίνεται με τη συστηματική διαχείριση όλων των επιφανειών της πόλης - επίγειων, υπέργειων(ταράτσες), πλευρικών. Κι ακόμη με τη διαχείριση των δομημένων όγκων, με τις σωστές αποστάσεις των κτιρίων, σε τρόπο ώστε να διασφαλίζεται ο αερισμός του αστικού χώρου. Αυτό φυσικά δεν αποκλείει την ανάγκη ορισμένων «τεχνητά» κλιματιζόμενων νησίδων για ειδικές περιπτώσεις ατόμων – εργαζομένων, ασθενών , υπέργηρων κλπ. – αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι διαφορετικό από την (προ Μνημονίου τουλάχιστον) τάση : Δηλαδή της τοποθέτησης κλιματιστικών ακόμη και σε σκυλόσπιτα…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου