ΤΟ ΑΠΟΕΛ, ΤΟ 520, Ο «ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ» ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗΣ

 Πιάνω στο στόμα μου το ποδοσφαιρικό σωματείο της Κύπρου ΑΠΟΕΛ μέσα σε συνθήκες μιας φοβερής τραγωδίας, με νεκρούς και καταστροφές, όμως ο λόγος δεν είναι ασήμαντος και ο σκοπός δεν είναι άσχετος με την αλληλεγγύη που πρέπει να έχουμε – Ελλαδίτες και Κύπριοι….Αναφέρομαι στο ΑΠΟΕΛ για να θυμίσω τη πρόσφατη – και τόσο φιλότιμη - καμπάνια του ιστορικού κυπριακού σωματείου,  για την ενίσχυση των ελλαδικών προϊόντων και υπηρεσιών…Ακόμη κι εκεί που μιλάει η συγκεκριμένη καμπάνια  για τα φιλοδωρήματα των Κυπρίων προς τους Ελλαδίτες, εγώ τουλάχιστον βρίσκω ότι έχει καρδιά, λαϊκή γενναιοδωρία, περίσσευμα ψυχής….

Ο επανελληνισμός της ζήτησης  και  η υποστήριξη της εγχώριας παραγωγής, συνιστούν αναμφισβήτητα μια  μικρή πολιτικοποίηση της καταναλωτικής πράξης. Συνιστούν μια μικρή «αναστροφή» από την «ξενομανία» δεκαετιών, από την εποχή που η Μάρω Κοντού έπαιζε την ψευτοϊταλίδα στο έργο «Μια Ιταλίδα στη Κυψέλη» έως την πρόσφατη σνομπ κατανάλωση του κάθε φλούφλη και της κάθε φλούφλισας, που εκστασιάζονται  από το κασέρι Βουργουνδίας και το ρούμι των Καναρίων Νήσων….Χρειάζεται να υποστηρίξουμε τα προϊόντα με το 520 , χρειάζεται να αυξήσουμε τη ζήτηση των εγχώρια παραγόμενων υπηρεσιών, να σταθούμε στους εγχώριους τουριστικούς προορισμούς. Από την άποψη αυτή είναι σαφώς αξιέπαινη η οργάνωση «Κίνημα πολιτών - Καταναλώνουμε ότι παράγουμε» (www.protimoellinika.gr), που  προσέγγισε μεγάλες αθηναϊκές αλλά και περιφερειακές αλυσίδες σουπερμάρκετ και άλλες εταιρίες, με στόχο να τοποθετήσουν αφίσες και να τυπώσουν στις πλαστικές σακούλες τους το σύνθημα της καμπάνιας «ντύνομαι, τρώω, κάνω τουρισμό ελληνικά» (ΒΗΜΑ, 10.7.2011 και   http://rc-cafe.blogspot.com/2011/07/520.html#ixzz1Rm5LKzVf 

Η οργάνωση, που έχει σαν πρόεδρο τον πρώην Δήμαρχο Αθηναίων  Δημήτρη Μπέη, στοχεύει στη προώθηση του «ελληνικού πρωινού» από τους επιχειρηματίες του τουρισμού, στην θέση των  "continental" και "english breakfast" , πράγμα που διασυνδέει  την εγχώρια παραγωγή με τον τουρισμό ενώ ταυτόχρονα «εξοικειώνει» τον ξένο επισκέπτη με την ελληνική πραγματικότητα και γευσιγνωσία.

Η επανεκκίνηση της παραγωγικής μηχανής της χώρας  και η «νεκρανάστασή» της  από τον κατατρεγμό εγχώριων και ξένων συμφερόντων, δεν απαντά φυσικά στο μείζον πρόβλημα της συρρικνούμενης ευρωπαϊκής και διεθνούς αγοράς, λόγω των νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας. Υπενθυμίζω εδώ την έκθεση της Διεύθυνσης Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων του ΟΗΕ, που δημοσιεύθηκε προ δεκαημέρου στο ΒΗΜΑ και αναφερόταν  συγκεκριμένα στα μέτρα λιτότητας, που 
«όχι μόνο απειλούν την απασχόληση στο δημόσιο τομέα και τις κοινωνικές δαπάνες, αλλά καθιστούν την πορεία ανάκαμψης από την κρίση πιο αβέβαιη και εύθραυστη».
Χωρίς να είναι πανάκεια,  η ανάκτηση του παραγωγικού δυναμικού της ελληνικής οικονομίας, στο βαθμό που είναι εφικτό, «κερδίζει χρόνο» για τη χώρα ενώ ταυτόχρονα βάζει σε σκέψεις τους ιδιοτελείς διαχειριστές της παρούσας κρίσης : Όρα περίπτωση Γερμανίας, που πρόσφατα διαπίστωσε μια σημαντική κάμψη της κατανάλωσης γερμανικών προϊόντων από τη χώρα μας, της τάξεως του 15%...
Τελευταίο, και καθόλου ασήμαντο : Στην «Καθημερινή» της 10.7.2011 διαβάζω μια άλλη αναφορά στην απεμπόληση της γηγενούς παραγωγής, περί της οποίας όλοι – περισσότερο ή λιγότερο – παίρνουμε χαμπάρι, αλλά συνήθως δεν έχουμε τις γνώσεις για να κρίνουμε, με αποτέλεσμα να σιωπούμε….Γράφει ο Τάσος Μπίρης, ομότιμος καθηγητής ΕΜΠ («Αρχιτεκτονικής βάσανα»):
«Και ας διαλαλούμε όλοι την τάχα βαθιά έγνοια μας για την « Αρχιτεκτονική ως τέχνη». Στην πράξη, είναι φανερό ότι δεν θεωρούμε πια ως τέτοια, την αρχιτεκτονική των «γηγενών»  αρχιτεκτόνων, αλλά μόνο εκείνη των διεθνών Αρχιτεκτονικών Οίκων που τελευταία προσκαλούμε να μας εκπαιδεύσουν με τις υποδειγματικές (πανάκριβες) προτάσεις τους. Ώστε κατ΄αναλογίαν προς αυτές να ανταποκριθούν και οι «γηγενείς» ομότεχνοί τους στις υψηλές απαιτήσεις των καιρών και του τόπου, εν μέσω οικονομικής κρίσεως……»
Να ένα άλλο ζητούμενο – γηγενής τέχνη, αρχιτεκτονική ζυμωμένη με τον κοινωνικό και γεωγραφικό της περίγυρο, σχεδιασμοί οικονομικοί αλλά καθόλου «φτηνοί». Θα έλεγα, μια οικονομία που πλαισιώνει την τέχνη, όχι βάζοντας τα δυο της πόδια σε ένα παπούτσι, αλλά επιβάλλοντάς της λιτότητα και εκφραστικότητα……