Η 15η ΙΟΥΝΙΟΥ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΕΙΣΜΟΣ

Ο Παππούς του ΓΑΠ ήταν τουλάχιστον ρήτορας, που συνήθιζε να διανθίζει τις προεκλογικές ή πολιτικές συγκεντρώσεις με διάφορα ευρήματα. Λόγου χάρη έλεγε κάποτε : «Αυτό δεν είναι συγκέντρωση, είναι σεισμός. Και οι παράνομοι θα καταρρεύσουν…» Τα γνωμικά του είχαν επίσης ενδιαφέρον , όπως εκείνο το περίφημο «οι αριθμοί ευημερούν», με το οποίο αντέκρουε όσους υποστήριζαν ότι ευημερεί η ίδια η χώρα και οι άνθρωποί της…..

Δεν ξέρουμε αν οι παράνομοι θα καταρρεύσουν με τον σεισμό της 15^ης Ιουνίου και τους μετασεισμούς που θα ακολουθήσουν. Το σίγουρο πάντως είναι ότι ζούνε το τελευταίο τους καλοκαίρι στην κυβέρνηση. Και το ακόμη σιγουρότερο είναι ότι επί των ημερών τους ούτε καν οι αριθμοί ευημερούν, ενώ η δυστυχία και η «ανέχεια» έχουν πάρει ασύλληπτο βάθος και πλάτος. Δεν είναι μόνο η πρωτοφανής ύφεση που έχουν προκαλέσει, η καταβύθιση των πωλήσεων, της βιομηχανίας, της οικοδομής. Είναι ακόμη η συρρίκνωση όλων των προβληματισμών ποιότητας ζωής και πολιτισμού και η καθήλωση μιας ολόκληρης κοινωνίας στη «λογιστική» – για να παραφράσω μια κουβέντα που είπε ο Πρύτανης του ΑΠΘ Γιάννης Μυλόπουλος, στην τελετή της αναγόρευσης του Ντίνου Χριστιανόπουλου σε επίτιμο διδάκτορα. Και μαζί με όλα αυτά είναι ο παραγκωνισμός της χαράς που αισθανόμασταν με την είσοδο του καλοκαιριού και με το πλησίασμα των διακοπών .

«Πρώτη φορά δεν γύρισε κανένας μας - να κοιτάξη το καλοκαίρι - πρώτη φορά πέρασε τόσο απαρατήρητο », έλεγε ο Κύπριος ποιητής Κώστας Μόντης για το θλιβερό καλοκαίρι της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Και φέτος, το καλοκαίρι κινδυνεύει να περάσει απαρατήρητο, λόγω της εισβολής του μνημονίου και των αγώνων που διεξάγονται ή θα διεξαχθούν……..

Στη «18^η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Ναπολέοντα» ο Μαρξ κορόϊδευε τους Δημοκρατικούς της Γαλλίας , οι οποίοι αγωνίζονταν εναντίον του Λουδοβίκου διαδίδοντας διάφορες φήμες για να πλήξουν τον υποψήφιο δικτάτορα : Ο αείμνηστος Κάρολος έδειχνε πραγματική αίσθηση του χιούμορ, όταν παρομοίαζε τους Δημοκρατικούς με τον Ιησού του Ναυή, ο οποίος σύμφωνα με την παράδοση της Παλαιάς Διαθήκης γκρέμισε τα τείχη της Ιεριχούς χρησιμοποιώντας σάλπιγγες…Σε μας πάλι, στη πρώτη περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών, πολλοί νόμιζαν ότι θα αποσταθεροποιήσουν τη χούντα με τη διάδοση φημών, όμως το όπλο αυτό αποδείχθηκε βραχυπρόθεσμης αποτελεσματικότητας …Τα γράφω αυτά για να προϊδεάσω τους παραγωγούς και καταναλωτές φημών, όσον αφορά τη μικρή αποτελεσματικότητά τους. Παίρνοντας σαν αφορμή ένα δημοσίευμα της «ΑΥΡΙΑΝΗΣ»(14.6.2011) που υποστήριζε ότι «ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΠΙΕΖΟΥΝ ΤΟΝ ΒΕΝΙΖΕΛΟ….για να αναλάβει πρωτοβουλίες για να σταματήσει τον κατήφορο του Γιώργου Παπανδρέου, να γλυτώσει την δημόσια περιουσία από το ξεπούλημα και να σώσει την παράταξη από τον διασυρμό και την διάλυση»……

Η «Αυριανή» δεν προσκομίζει ονόματα βουλευτών ως τεκμήρια της συγκεκριμένης πολιτικής ζύμωσης, δείχνοντας από πρώτη όψη ότι εκφράζει ευσεβείς πόθους παρά μια πολιτική κατάσταση σε εξέλιξη. Εν τούτοις όμως υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις όσον αφορά την «αληθινότητα» του δημοσιεύματος : Πρώτα απ’ όλα είναι το ψυχογράφημα των μεγαλοπαραγόντων της πολιτικής του είδους του Βενιζέλου, που αναδεικνύει μια διαρκή φιλοδοξία και έφεση στην αξιοποίηση των αλλότριων αποτυχιών…. Κατά δεύτερο αλλά σημαντικότερο λόγο, είναι η πρόσφατη διαφοροποίηση του Βενιζέλου όσον αφορά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος (ζήτησε πλειοψηφία 180+ βουλευτών) σε συνδυασμό με το αίτημά του να ψηφισθούν οι ιδιωτικοποιήσεις από την Βουλή και να μην αφεθούν στην διακριτική ευχέρεια υπουργικών αποφάσεων. Τα δύο αυτά δηλώνουν σαφώς μια διαφορετική «γραμμή» πλεύσης, που μπορούν να συσπειρώσουν κάποια ομάδα.

Το ότι ο Βενιζέλος καραδοκεί «να την φέρει» στον Παπανδρέου, είναι ηλίου φαεινότερο. Επίσης ως διαθέτων νιονιό είναι ικανός ακόμη στο να κάνει σκέψεις πέρα από την αυτάρεσκη βεβαιότητα των μεγαλοπαραγόντων του Μνημονίου, γνωρίζοντας ότι η «ελέω υπουργού» παράκαμψη της Βουλής στη λήψη συγκεκριμένων αποφάσεων δημιουργεί ποινικές και αστικές ευθύνες ….

Είναι δυνατόν να καταστρέφει κανείς μια χώρα παραβιάζοντας το Σύνταγμα, και να μην του καταλογίζονται ευθύνες από τη Δικαστική Εξουσία; Αν ναι, τότε με ποια ηθική και πολιτική νομιμοποίηση μπορεί αυτή η Εξουσία να καταλογίζει ευθύνες και να επιβάλλει κυρώσεις σε πρόξενους ατυχημάτων ή σε δημοσίους υπαλλήλους που παραβαίνουν το καθήκον τους;