Η σπουδή της Ιστορίας δεν γίνεται χάριν της Ιστορίας , όπως η τέχνη δεν γίνεται για την τέχνη- έστω και αν κάποιοι καλλιτέχνες πιστεύουν το αντίθετο…Η Ιστορία έχει έναν χρησιμοθηρικό χαρακτήρα , από την άποψη ότι η σπουδή της οδηγεί σε συγκριτικές αξιολογήσεις περιόδων και αναζητά ομοιότητες, «διαβάζοντας» μερικές φορές το μέλλον μέσα στο παρελθόν, κάποτε προσπαθώντας να αποτρέψει καταστάσεις και κάποτε προσπαθώντας να τις προκαλέσει. Στην ιστορία, αντίθετα με τον αγνωστικισμό μέρους της φυσικής φιλοσοφίας και παρά τις όποιες ενστάσεις στην αρχή της αιτιοκρατίας, όμοια αίτια επιφέρουν όμοια αποτελέσματα. Με αυτά τα δεδομένα, οι ιστορικοί ή οι «ιστορούντες» φέρουν το βάρος της αποδείξεως της ομοιότητας κάποιων χρονικών φάσεων, αν ενδιαφέρονται να προβλέψουν ή να αποτρέψουν μια εξέλιξη.
Μια τέτοια ομοιότητα επιχειρεί να σκιαγραφήσει το άρθρο του Σταύρου Ψυχάρη στο ΒΗΜΑ της 11.5.2011 υπό τον τίτλο «Η Δημοκρατία του φερετζέ», μεταξύ της περιόδου του βασιλικού πραξικοπήματος του 1965 και της σημερινής περιόδου του Μνημονίου. Η συσχέτιση είναι πραγματικά «τραβηγμένη από τα μαλλιά», αλλά καθόλου τυχαία : Στόχος της είναι το να σωθεί από τον πνιγμό ο Παπανδρέου και το παπανδρεϊκό πλήρωμα, που επιδίδεται σε ένα ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα μια θολή ελπίδα…
Να τι γράφει ο Ψυχάρης :
«Πριν από 46 χρόνια, τον Ιούνιο του 1965, ξέσπασε πολιτική κρίση που έμελλε να σφραγίσει τη χώρα. Η άρνηση του ανωτάτου άρχοντος να λύσει το πρόβλημα με διάλυση της Βουλής και διενέργεια εκλογών είχε καταστροφικές συνέπειες. Επί δύο σχεδόν έτη ο δημόσιος βίος διεσύρθη και η πολιτική ζωή κατέστη στίβος εξευτελισµού θεσµών και προσώπων. Το Κοινοβούλιο έγινε θέατρο χυδαίων «παραστάσεων» και τα υπουργικά χαρτοφυλάκια κατέστησαν ανταλλάξιµα αγαθά προς διανοµήν στους επίορκους πολιτικούς αποστάτες.Δεν ήθελαν τις εκλογές επειδή προέβλεπαν το αποτέλεσµά τους. Και µε την πολιτική που ακολούθησαν οι αρνητές της απλουστέρας των δηµοκρατικών διαδικασιών, της προσφυγής στις κάλπες, οδήγησαν τη χώρα σε επικίνδυνες ατραπούς µε κατάληξη τη δικτατορία των συνταγµαταρχών του 1967.Συµπεράσµατα πολύ χρήσιµα εξάγονται από τα γεγονότα εκείνης της εποχής, της οποίας τα σκοτεινά παρασκήνια δεν έχουν ακόµη επαρκώς ερευνηθεί. Εν τούτοις ορισµένα συµπεράσµατα είναι προφανή. Όπως λ.χ. ότι αν η οδός προς τις κάλπες µένει κλειστή, ανοίγουν περάσµατα για τους νεκροθάφτες της Δηµοκρατίας..»
Ο Σ. Ψυχάρης επιχειρεί να λειάνει το δρόμο προς τις εκλογές, να τις εμφανίσει ως μονομαχία και όχι ως άτακτη υποχώρηση. Κι ακόμη επιχειρεί να ανορθώσει τα παπανδρεϊκά αντανακλαστικά του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, να τεκμηριώσει την ανύπαρκτη ομοιότητα του παππού Παπανδρέου με τον εγγονό, να αναδείξει τον δεύτερο ως εκφραστή της δημοκρατικής νομιμότητας, να υποβάλει συνειρμούς μεταξύ αποστατών του 1965 και βουλευτών ή στελεχών του ΠΑΣΟΚ : Αυτών που αηδιασμένοι αποχώρησαν από το κυβερνητικό κόμμα, ή παραμένουν εγκλωβισμένοι και σε δεινή σύγκρουση με τον εαυτό τους, ή προσπαθούν να αναζητήσουν λύσεις (Βενιζέλος, Λοβέρδος), μακριά από τον πιο αποτυχημένο πρωθυπουργό όλης της νεοελληνικής ιστορίας. Η πολιτική ιδιοτέλεια της συγκεκριμένης αμπελοφιλοσοφίας, είναι σαφής και ευεξήγητη…..
Να τι γράφει ο Ψυχάρης :
«Πριν από 46 χρόνια, τον Ιούνιο του 1965, ξέσπασε πολιτική κρίση που έμελλε να σφραγίσει τη χώρα. Η άρνηση του ανωτάτου άρχοντος να λύσει το πρόβλημα με διάλυση της Βουλής και διενέργεια εκλογών είχε καταστροφικές συνέπειες. Επί δύο σχεδόν έτη ο δημόσιος βίος διεσύρθη και η πολιτική ζωή κατέστη στίβος εξευτελισµού θεσµών και προσώπων. Το Κοινοβούλιο έγινε θέατρο χυδαίων «παραστάσεων» και τα υπουργικά χαρτοφυλάκια κατέστησαν ανταλλάξιµα αγαθά προς διανοµήν στους επίορκους πολιτικούς αποστάτες.Δεν ήθελαν τις εκλογές επειδή προέβλεπαν το αποτέλεσµά τους. Και µε την πολιτική που ακολούθησαν οι αρνητές της απλουστέρας των δηµοκρατικών διαδικασιών, της προσφυγής στις κάλπες, οδήγησαν τη χώρα σε επικίνδυνες ατραπούς µε κατάληξη τη δικτατορία των συνταγµαταρχών του 1967.Συµπεράσµατα πολύ χρήσιµα εξάγονται από τα γεγονότα εκείνης της εποχής, της οποίας τα σκοτεινά παρασκήνια δεν έχουν ακόµη επαρκώς ερευνηθεί. Εν τούτοις ορισµένα συµπεράσµατα είναι προφανή. Όπως λ.χ. ότι αν η οδός προς τις κάλπες µένει κλειστή, ανοίγουν περάσµατα για τους νεκροθάφτες της Δηµοκρατίας..»
Ο Σ. Ψυχάρης επιχειρεί να λειάνει το δρόμο προς τις εκλογές, να τις εμφανίσει ως μονομαχία και όχι ως άτακτη υποχώρηση. Κι ακόμη επιχειρεί να ανορθώσει τα παπανδρεϊκά αντανακλαστικά του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, να τεκμηριώσει την ανύπαρκτη ομοιότητα του παππού Παπανδρέου με τον εγγονό, να αναδείξει τον δεύτερο ως εκφραστή της δημοκρατικής νομιμότητας, να υποβάλει συνειρμούς μεταξύ αποστατών του 1965 και βουλευτών ή στελεχών του ΠΑΣΟΚ : Αυτών που αηδιασμένοι αποχώρησαν από το κυβερνητικό κόμμα, ή παραμένουν εγκλωβισμένοι και σε δεινή σύγκρουση με τον εαυτό τους, ή προσπαθούν να αναζητήσουν λύσεις (Βενιζέλος, Λοβέρδος), μακριά από τον πιο αποτυχημένο πρωθυπουργό όλης της νεοελληνικής ιστορίας. Η πολιτική ιδιοτέλεια της συγκεκριμένης αμπελοφιλοσοφίας, είναι σαφής και ευεξήγητη…..
YΓ. Η φωτογραφία προέρχεται από το antinews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου