Η ΕΛΛΑΔΑ , «ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΥΠΕΡ-ΔΥΝΑΜΗ»….

Τα πράγματα πάνε κατά διαόλου ,η χώρα βυθίζεται όλο και περισσότερο σε ένα θλιβερό οικονομισμό, αλλά κάποιοι από τις τηλεοράσεις επιμένουν να μας μιλάνε για ένα ΥΠΕΡ, που είναι αμφίβολο ή εν πάση περιπτώσει απαιτεί πολύμοχθες συγκρίσεις με άλλες χώρες και άλλες πολιτιστικές παραγωγές. Βλέπετε, η αυταρέσκεια όταν συνδυάζεται με την οκνηρία, γίνεται χειρότερη…

Επειδή η ελληνική περιφέρεια είναι «το μισό του ουρανού», σκέφθηκα να προσεγγίσω αυτό το «μισό» και τις κατά 50% αντιπροσωπευτικές διαπιστώσεις επ' αυτού, όχι βέβαια δια μέσου της λιλιπούτειας λογοτεχνικής μου παιδείας, αλλά δια μέσου της οπτικής ενός ανθρώπου που έχω εκτιμήσει και τσιτάρει στο παρελθόν. Είναι ο Δημοσθένης Κούρτοβικ, που γράφει στα ΝΕΑ της 12.2.2011 σχολιάζοντας ένα βιβλίο του Βασίλη Καραγιάννη – το οποίο συμβαίνει να έχω κι εγώ υπόψη μου. Παίρνοντας σαν πεδίο αναφοράς την ελληνική περιφέρεια, σημειώνει ο Κούρτοβικ στο άρθρο του υπό τον τίτλο « ο πολιτισμός της αρπαχτής και του καρναβαλιού»:

«Υπερτροφία πολιτιστικών θεσμών και ατροφία πολιτισμικής ζωής. Μικροπολιτικές σκοπιμότητες και στενόμυαλοι εγωισμοί. Η μοναξιά της επαρχίας και η προσωπική μοναξιά ενός ανθρώπου ο οποίος προσπάθησε ν’ αλλάξει κάτι στη μίζερη πραγματικότητα που κλήθηκε να διαχειριστεί. Έχω συγκρατήσει στη μνήμη μου ένα καταπληκτικό διήγημα του Βασίλη Καραγιάννη. Λέγεται «Το χρώμα της νοσταλγίας» κι έδωσε τον τίτλο του σε μια συλλογή διηγημάτων που κυκλοφόρησε το 2008 από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης. Στο αυτοβιογραφικό αυτό διήγημα, ο συγγραφέας περιγράφει μεταξύ άλλων πώς έγινε με το στανιό κομπάρσος στα γυρίσματα της ταινίας του Μιχάλη Κακογιάννη Ιφιγένεια: ήταν ένας από τους χιλιάδες νεοσύλλεκτους που επιστρατεύτηκαν για να υποδυθούν στην παραλία της Κορίνθου, γυμνοί και κουρεμένοι εν χρω, τους Αχαιούς καθώς περίμεναν να φυσήξει αέρας, και που διατάζονταν ολοένα από τους εκνευρισμένους λοχίες τους να κοιτάζουν το πέλαγος με νοσταλγία, όπως ήθελε ο σκηνοθέτης («Νοσταλγήστε, στραβάδια, να τελειώνουμε!»)…….……… για τις ελληνικές κυβερνήσεις και δημοτικές αρχές ο πολιτισμός δεν είναι παρά ένα παράρτημα του συστήματος πελατειακών σχέσεων που έχουν στήσει. Οι πολιτιστικοί φορείς και η στελέχωσή τους είναι ζήτημα πολιτικάντικων συναλλαγών και προσωπικών εκδουλεύσεων, όπου τα τελευταία πράγματα που μετρούν είναι η αξιοκρατία και η σοβαρότητα αυτών των θεσμών. Το χρονικό του Καραγιάννη παρακολουθεί την πορεία ενός ιδεαλιστή διανοούμενου της επαρχίας που είναι υποχρεωμένος, από τη διευθυντική θέση του, να προσπαθεί να τηρεί ανόητες και στείρες ισορροπίες (χωρίς μακροπρόθεσμα να το καταφέρει), να υφίσταται ανούσιες πολιτιστικές διοργανώσεις, που κύριος σκοπός τους είναι να δικαιολογούν τη γραφειοκρατία ή να υπηρετούν ατομικές πολιτικές βλέψεις, να συμμετέχει σε ταξίδια και λογοτεχνικές εκδηλώσεις με χαρακτήρα αρπαχτής (εις βάρος, φυσικά, των φορολογουμένων), να συναντά εμπόδια σε κάθε πρωτότυπη και δημιουργική πρότασή του, να βιώνει σε κάθε βήμα του έξω από την περιοχή του την ασημαντότητα της παρουσίας του ρέκτη λειτουργού που, επαρχιώτης γαρ, βρίσκεται μακριά από τα κέντρα εξουσίας και τις πηγές της πολιτισμικής γκλαμουριάς ….»

ΥΓ1 της ΟΙΚΟΝΙΚΗΣ Η(οι) πολιτική(οι) της συμφοράς , η μεταπρατική οικονομία και ιδεολογία, η αποκόμιση πνευματικής υπεραξίας από το παραγωγικό έργο των άλλων, το κράμα συμπλεγματικής/σωβινιστικής αποδοχής/απόρριψης του «ξένου», όλα αυτά δένουν με μια πολιτιστική ύφεση διαρκείας, παρά με μια άνθηση…Τώρα, το αν κάποιοι θέλουν να χαϊδεύουν τ’ αυτιά μας, τόσο το χειρότερο για όλους μας…

ΥΓ2 Έργο του Raphael Olbinski