ΜΗΝΥΣΗ ΤΡΕΜΟΠΟΥΛΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΨΩΜΙΑΔΗ

Εάν οι απόψεις κάποιου παρερμηνεύονται ή διαστρεβλώνονται από κάποιον άλλο, υπάρχουν τα δημόσια, έντυπα και ηλεκτρονικά βήματα επικοινωνίας, δια μέσου των οποίων μπορεί να αμυνθεί και να καταγγείλει τη παρερμηνεία ή διαστρέβλωση. Αδυνατώ να καταλάβω γιατί το ζήτημα αυτό πρέπει να πηγαίνει στα δικαστήρια . Ή για την ακρίβεια : αδυνατώ να συλλάβω άλλο λόγο γι αυτή τη προσφυγή πέρα από το «ακουσθήναι» στην πολιτική αγορά…

Γράφω αυτά σχετικά με τη μήνυση Τρεμόπουλου εναντίον Ψωμιάδη και αγνοώντας τυχόν προσωπικές βολές του δεύτερου εναντίον του πρώτου, που ενδεχομένως να εμπεριέχουν το στοιχείο της ύβρης και της συκοφαντίας. Εάν δεν συμβαίνει αυτό, εάν ο Ψωμιάδης «απλώς» διαστρεβλώνει τον Τρεμόπουλο, προς τι οι μηνύσεις και η (υπερ)απασχόληση της Δικαιοσύνης;

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, τιμά οπωσδήποτε τον Τρεμόπουλο η άρνησή του να «κοστολογήσει» την απωλεσθείσα υπόληψή του λόγω των δηλώσεων του Ψωμιάδη και να συμπεριφερθεί όπως διάφοροι πολιτικοί, που διεκδίκησαν ποσά δεκάδων εκατομμυρίων από επικριτές δημοσιογράφους ή/και από πολιτικούς αντιπάλους.. Τα 40 ευρώ που ζητά με την αγωγή του από τον Ψωμιάδη έχουν αναντίρρητη «πλάκα», όμως σε μια κοινωνία πολιτών που έχει «καεί» από το χυλό των εξοντωτικών αγωγών, ένας ευρωβουλευτής θα ήταν καλύτερο να φυσάει και το γιαούρτι : Δηλαδή να μην διεκδικεί ούτε γι αστείο ούτε και μισό ευρώ από πολιτικούς αντιπάλους, δίνοντας με αυτό τον τρόπο ένα ξεκάθαρο μήνυμα πολιτικού ήθους στην κοινωνία….