Διαβάζω το άρθρο του ΣΤΑΘΗ στην «Ελευθεροτυπία» της 14.4.2011 υπό τον τίτλο «δεν δικαιούσθε για να (συν)ομιλείτε» και οσφραίνομαι ότι όλο και περισσότεροι «διαμορφωτές της κοινής γνώμης» βιώνουν την ανάγκη μιας ευρύτατης πολιτικής συνεννόησης, για την απαλλαγή της χώρας από το Μνημόνιο και τους τοποτηρητές του.
Το άρθρο του Στάθη επισημαίνει ότι στην Ελλάδα «ο ο διάλογος μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς είναι ένα θέμα ταμπού».Ότι «το ΠΑΣΟΚ έχει καταφέρει, προς ίδιον αυτού όφελος … να ενοχοποιήσει κάθε μορφή διαλόγου ή πολιτικής επικοινωνίας μεταξύ Δεξιάς κι Αριστεράς». Ότι καθώς « η δεξιά πολιτική του ΠΑΣΟΚ έχει υπερβεί κατά πολύ (προς τα δεξιά) την πολιτική της Δεξιάς, αγγίζοντας τα όρια του δωσιλογισμού με το Κατοχικό Μνημόνιο που έχει επιβάλει στη χώρα, καθώς και της κοινωνικής αναλγησίας με τα άγρια νεοφιλελεύθερα μέτρα που παίρνει, κάθε επικοινωνία των άλλων δυνάμεων μεταξύ τους αλλά και με προσωπικότητες της χώρας πρέπει να ‘ναι εξ ορισμού ενοχοποιημένη».
Λέω κι εγώ ότι το κυβερνητικό κόμμα βολεύεται με το διχασμό και «αποσυντονισμό» των αντίπαλων δυνάμεων στη τρέχουσα συγκυρία, ενώ διαχρονικά επιχειρεί να παγιώσει ορισμένες παιδαριώδεις ιδεολογικές ταυτολογίες :
-Δεξιά = κακό ή έστω χειρότερο….
-ΠΑΣΟΚ = αποκλειστικός συνομιλητής και προνομιακός σύμμαχος των «άλλων προοδευτικών δυνάμεων», λόγω συγγένειας του πολιτικού DNA… Πράκτορες = Μη ΠΑΣΟΚΟΙ, διατεθειμένοι να συνεργαστούν με τη Δεξιά σε συγκεκριμένα ζητήματα…
Ο πολιτικός κομφορμισμός σε συνδυασμό με την μικροαστική δειλία μπροστά στην τρομοκρατία του προοδευτικού κουτσομπολιού, έχει βραχυκυκλώσει τη σκέψη και τη πρακτική πολλών ανθρώπων της μεταπολίτευσης. Τους έχει εμποδίσει να δουν ότι πίσω από τα προοδευτικά παράσημα κρύβεται κάποτε η λυσσαλέα επιδίωξη της εξουσίας και η προώθηση των πιο αντιλαϊκών επιδιώξεων. Σε αυτή τη συγκυρία, εδώ και τώρα, εκτός από το θάρρος της διαφωνίας, χρειάζεται και το θάρρος της υπέρβασης κάποιων διαφορών - το θάρρος της ενότητας. Τώρα μάλιστα που έχουμε πλημμυρίσει από μέτωπα και μετωπικούς παράγοντες, από τα μέτωπα του ΚΚΕ μέχρι το Πατριωτικό Μέτωπο του Πραπαβέση και το νέο ΕΑΜ του Καζάκη και το ΜΕΡΑ του αριστερισμού, τώρα που πάμπολλοι καταλαβαίνουμε τη σημασία μιας ενιαίας δράσης σε μεγάλη, ακόμη και υπερ-εθνική κλίμακα, είναι ανάγκη να ξεφορτωθούμε τα ιδεολογικά κόμπλεξ του παρελθόντος και να πούμε στα ίσια : «ναι , θα συνεργαστώ με οποιαδήποτε πολιτική και κοινωνική οργάνωση , ακόμη και με το κόμμα του Σαμαρά, αν έχω μια μίνιμουμ συμφωνία πάνω στα τρέχοντα , υπαρξιακά θέματα αυτής της χώρας»….
Τα πράγματα μπορεί να αποδειχτούν πιο δύσκολα από όσο φανταζόμαστε. Η άρνηση της Ισλανδίας να επιστρέψει το χρέος – ύστερα από τη διεξαγωγή σχετικού δημοψηφίσματος - η επιτυχής αναδιαπραγμάτευση του Ισημερινού υπό την Πρωθυπουργία του Κορέα, η ανασυγκρότηση της Αργεντινής μετά από πολύχρονους αγώνες, δείχνουν οπωσδήποτε ένα δρόμο εξόδου. Όμως από την άλλη πλευρά, σε αυτή τη συγκεκριμένη φάση, αγνοείται η αντίδραση του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου τόσο βραχυχρόνια όσο και μακροχρόνια : Μπορεί αυτό το κεφάλαιο να προσφύγει ακόμη και σε άμεσα κατασταλτικά χτυπήματα εναντίον των διεθνών «τζαμπατζήδων»; Είναι δυνατόν να λάβει μακροχρονίως μέτρα εναντίον πιθανών κρατών του είδους «δεν πληρώνω-δεν πληρώνω», δημιουργώντας νέα εμπόδια στην ισόμετρη διεθνή ανάπτυξη με πρώτα θύματα τις φτωχές χώρες;
Πρόκειται για μεγάλα ερωτήματα, που προφανώς απαιτούν πολιτικό νιονιό για την αντιμετώπισή τους. Απαιτούν δηλαδή εκείνη την ουσία που σπανίζει στην περίπτωση των πρωθυπουργών , που περιφέρουν την ενδοτικότητα και τα καλοραμένα κουστούμια τους από το ένα διεθνές φόρουμ στο άλλο…
YΓ. Η φωτογραφία είναι από τον τυφώνα Κατρίνα, του 2005...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου