Τέλος του Μάρτη, αρχές της άνοιξης, η οργάνωση ΑΝΙΜΑ διάλεξε ως την καταλληλότερη περίοδο για την απελευθέρωση ζώων που ήσαν τραυματισμένα και θεραπεύθηκαν με δική της φροντίδα. Οι εθελοντές και φίλοι της χρησιμοποίησαν το υπέροχο μπαλκόνι του σπηλαίου της Παιανίας, που βλέπει προς την παλιά-καλή πεδιάδα των Μεσογείων, για να αφήσουν τις γερακίνες να ζήσουν ανάλογα με τη φύση τους….
Οι σκηνές που διαδραματίστηκαν ήταν όμορφες, υποθέτω πιο όμορφες κι από αυτή τη φωτογραφία της χειρ-αφέτησης, που στέκεται εδώ για πολλές λέξεις, αν όχι για χίλιες…
Δεν είχα διάθεση για γκρίνιες βλέποντάς την, αλλά δεν απέφυγα τη σκέψη περί της μορφής του ίδιου χώρου τις νυχτερινές ώρες, όπως αυτός είναι ορατός από την Αττική οδό ή την οδό Λαυρίου. Το βράδυ λοιπόν, δεσπόζει ένα τεράστιο φωτεινό S , αποτελούμενο από πολλές λάμπες και προφανώς ενεργειοβόρο, που παρακολουθεί τον ελικοειδή δρόμο προς το σπήλαιο και που είναι παράταιρο με την μορφή του ορεινού όγκου : Όσο κι αν υποτίθεται ότι «δείχνει» κάτι ή «διαφημίζει» το σπήλαιο της Παιανίας ! Μαζί με τον αείμνηστο Γιώργο Ντούρο, που πρώτος το επεσήμανε και πρώτος στηλίτευσε την κιτσοειδή του φύση, αναρωτιόμουν κι εγώ : Γιατί η φύση πρέπει να φωταγωγείται, έτσι, ασυστόλως;
Είχα την ίδια απορία με αυτήν που έβαζε ο Κουροσάβα στο τελευταίο του έργο, στα «Όνειρα», στο στόμα ενός αγρότη…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου