ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΣΣΙΟΣ

Στον ευγενικό κύριο Κώστα Κασσιό, τον οποίο πρόσφατα είχαμε την τιμή και την ευχαρίστηση να ακούσουμε στην «Ημερίδα» για το τοπίο** – ήταν μάλιστα ο μοναδικός που μας υπέδειξε ότι λόγω της ώρας δεν ήταν «Ημερίδα» αλλά «Εσπερίδα» (!) – θα μπορούσα να απευθυνθώ, παίρνοντας σαν αφετηρία κάτι ανταλλαγές ιδεών στο peegep@googlegroups.com, και να του πω : «καλά, εσύ συνταξιοδοτήθηκες νωρίς…..»
Γιατί ο κύριος Κασσιός, ομότιμος καθηγητής του ΕΜΠ, έχει το όνομα του συνταξιούχου αλλά όχι και την άχαρη ιδιότητα του ηλικιωμένου, που αναμασά περασμένες ιδέες και εξελίξεις χωρίς να οικοδομεί νέες….

Θυμάμαι την αρθρογραφία του στα «Δασικά Χρονικά» από τη δεκαετία του 80, όταν αυτό το έντυπο ήταν εύρωστο και ιδιαίτερα περιεκτικό. Θυμάμαι ακόμη τη συμμετοχή του στη συγγραφή του μεγάλου τόμου «Αττικό Τοπίο και Περιβάλλον», το 1989, όπου επιχειρούσε με την ανάλυσή του να θέσει συγκεκριμένα κριτήρια για την αξιολόγηση του τοπίου , αποστασιοποιούμενος από διάφορες συμπαθητικές ασάφειες που συνδέονται συνήθως με αυτό το θέμα…
Άλλοι θα μπορούσαν να πουν πολύ περισσότερα για το έργο του ως πανεπιστημιακού δάσκαλου και μελετητή, εγώ όμως πήρα ως αφορμή γι αυτό το σημείωμα τις σκέψεις του για την πικρή συνταξιοδότηση…Όχι μόνο επειδή κι εγώ είμαι ante portas, αλλά γιατί με τσίγκλησαν οι ολόφρεσκιες και σπαρταριστές σκέψεις που είδα να ξεπηδούν μέσα στον διάλογο του peegep. Λόγου χάρη αυτή του Γιάννη Σπαντιδάκη περί του λειτουργήματος του Γεωπόνου, «που δεν αφαιρείται παρά μόνο στην οδό Αναπαύσεως» …Ή ο αυτοπροσδιορισμός του ίδιου του Κασσιού ως «νεόγερου» και η αμφισημία που αυτός ο όρος συνεπάγεται : Μιλάμε για υβρίδιο νέου και γέρου, ή για «φρεσκόγερο», δηλαδή άτομο που προσφάτως απέκτησε την ιδιότητα του γέρου;

Πήρα λοιπόν κι εγώ φόρα, παρακάμπτοντας ένα στιχουργικό γνωμικό του Σαββόπουλου : «Τα όνειρά σου μην τα λες – γιατί μια νύχτα κρύα – μπορεί και οι Φροϋδιστές – να ρθούν στην εξουσία»….Γιατί σήμερα που οι Μνημονιακοί είναι στην εξουσία, το να μιλάει κανείς για το όνειρο της περάτωσης της παραγωγικής σταδιοδρομίας κατά βούληση – δηλαδή να μπορεί ένας άνθρωπος π.χ. 70 και 75 χρονών να συνεχίζει να δουλεύει εάν έτσι κρίνει σκόπιμο και εάν έτσι του αρέσει, ενέχει τον κίνδυνο της προβοκάτσιας ! Γιατί έτσι και «καρφώσει» κανείς αυτές τις σκέψεις στο ΔΝΤ, δεν αποκλείεται αύριο να αρχίσει ο "δημοκρατικός διάλογος" περί συνταξιοδότησης μετά τη συμπλήρωση 50ετίας….
Ένα λοιπόν το κρατούμενο : Να μην υπονομεύσουν τα όνειρα το δικαίωμα στη σύνταξη, να μην καταδικασθεί ο εργαζόμενος στη «Δουλειά μέχρι τον τάφο» - κατά πως ανέλυε το θέμα ο Daniele Linhart της Monde Diplomatique (Ελευθεροτυπία 16.1.2011). Όμως από την άλλη πλευρά υπάρχει και το δικαίωμα στη δουλειά, για όσους τουλάχιστον έχουν συναισθηματική και δημιουργική σχέση μαζί της. Διαβάζω ένα δημοσίευμα του ΒΗΜΑτος (13.6.2010) με θέμα «Δουλειά και μετά τα 70!». Εκεί ένας ευσταλής κύριος, που συνεχίζει την καριέρα του εργαζόμενος στα 74 του χρόνια, αναρωτιέται : «Απορώ γιατί κάποιοι θέτουν στόχο να αράξουν. Αυτή είναι η ζωή;»

Αξιοσημείωτη είναι βεβαίως η προτροπή του Κασσιού προς τους νεώτερους , για τη μετατροπή της εργασίας σε χόμπυ – αλλά μια τέτοια μετατροπή , εκεί όπου είναι εφικτή, οδηγεί εν τέλει στην κατάποση του πικρού ποτηριού της «έξωσης» από την εργασία, με την υποχρεωτική συνταξιοδότηση….
Να γιατί η συνταξιοδότηση θα έπρεπε να είναι δικαίωμα και μόνο δικαίωμα – υπό την προφανή αίρεση της αξιολόγησης της εργασίας του εργαζόμενου, κατά πόσο δηλαδή αυτή διατηρεί την ποιότητά της…. Με αυτό τον τρόπο νεόγεροι όπως ο Κώστας Κασσιός ή και παλαιόγεροι – αλλά όχι και «παλιόγεροι» ! – θα μπορούσαν να συνεχίζουν το δημιουργικό τους έργο στην πρώτη γραμμή…..

**Δες ανάρτηση 16.2.2011