Αναρωτιέμαι τι μήνυμα παίρνουν για την καταστροφή στην Ιαπωνία , αυτοί που ερωτοτροπούν με φιλμ και ιστορίες ολέθρων : Αυτοί λόγου χάρη που σαγηνεύονται από ιστορίες τύπου King Kong, παρούσες στην αγορά θεάματος από το 1933…. . Αναρωτιέμαι αν σκέπτονται όπως οι «κυνηγοί των τυφώνων» - άλλοι πάλι περίεργοι, σεσημασμένοι διώκτες ακραίων μετεωρολογικών φαινομένων, που τρέχουν από κοντά να φωτογραφίσουν ό,τι προηγείται και ό,τι έπεται της διάλυσης φραγμάτων, της εκρίζωσης δέντρων, της καταστροφής σπιτιών, πυλώνων και γεφυρών. Ή αν σκέπτονται όπως κάποιοι «τουρίστες της συμφοράς», ειδικευμένοι στο να πλευρίζουν πολεμικά μέτωπα, περιοχές εμφυλίων πολέμων και αναταραχών, εστίες μαζικής δυστυχίας και εντάσεων, έτσι, για να πάρουν μια τζούρα από όλεθρο….
Αυτή η διείσδυση της θάλασσας στην Ιαπωνική στεριά σε βάθος 50 χιλιομέτρων, θυμίζει λίγο τον «Υδάτινο κόσμο» του Κέβιν Κόσνερ – φιλμ που περιγράφει τη ζωή ή επιβίωση σε ένα πλανήτη «θαλασσοποιημένο». Αλλά και η προσβολή του συστήματος ψύξης του αντιδραστήρα Φουκουσίμα, με την επακόλουθη απειλή ενός αόρατου αλλά εξ ίσου δολοφονικού πυρηνικού ατυχήματος , έχει επίσης κάτι το συγκλονιστικό : Πρόκειται για μια δυσλειτουργία που σχετίζεται με την πρόσληψη του ψυκτικού μέσου, που είναι απαραίτητο για την τιθάσευση των υψηλών θερμοκρασιών που αναπτύσσει ο αντιδραστήρας. Ο καθένας μπορεί να το καταλάβει σε μια μικρο-μικρο-κλίμακα, αν σκεφθεί μια πιθανή διάτρηση του ψυγείου του αυτοκινήτου του, με αποτέλεσμα το κάψιμο της μηχανής….
Οι οικουμενικές καταστροφές δημιουργούν ένα άλλου είδους τρόμο – θα τον έλεγα «κοσμικό» …Τώρα, που βρισκόμαστε σε κάποια χρονική απόσταση, ο τρόμος του Β Παγκοσμίου Πολέμου μου φαίνεται παιχνίδι μπροστά σε αυτόν που θα ζούσαμε(αν υπήρχαμε…) την Ιουράσεια Περίοδο, 65 εκατομμύρια χρόνια πριν, όταν μια καταστροφή οικουμενικών διαστάσεων εξαφάνισε τους δεινόσαυρους…Οι τέτοιες «κοσμικές αφηγήσεις» σε ένα πλανήτη ηλικίας 4,5 δισεκατομμυρίων ετών, εμβάλλουν τους πιο ευφάνταστους σε υποθέσεις περί «ολιστικών» καταστροφών και «αναδημιουργίας» του ανθρώπινου είδους, μέσα στη κλίμακα των δισεκατομμυρίων. Λέτε μετά από αυτή την «υπόθεση εργασίας» να με καλέσει ο Χαρδαβέλας στην τηλεόραση;
Η τηλεόραση, ο κινηματογράφος, η πληροφορία γενικώς, θα έπρεπε και θα μπορούσε να μας κάνει κοινωνούς του τρόμου, της αγωνίας, της απώλειας. Να μην αποδυναμώνει τη φαντασιογόνα ορμή μας, αλλά απεναντίας να την εγείρει στο επίπεδο της πραγματικότητας. Αυτό θα ήταν πραγματική τέχνη : Το να προσλαμβάνουμε , μέσα σε ένα περιορισμένο χρόνο, καταστάσεις συγκλονιστικές, με τεράστιο βάθος και πλάτος….
Όμως σε πολλούς συμβαίνει αυτό που περιγράφει ο Εντγκάρ Μορέν στο έργο του «Γη Πατρίδα» : Αν και φθαρτοί και προορισμένοι να χαθούμε σε ένα κόσμο επίσης φθαρτό, είμαστε κάθε άλλο παρά συμπονετικοί και αλληλέγγυοι…..
Αυτή η διείσδυση της θάλασσας στην Ιαπωνική στεριά σε βάθος 50 χιλιομέτρων, θυμίζει λίγο τον «Υδάτινο κόσμο» του Κέβιν Κόσνερ – φιλμ που περιγράφει τη ζωή ή επιβίωση σε ένα πλανήτη «θαλασσοποιημένο». Αλλά και η προσβολή του συστήματος ψύξης του αντιδραστήρα Φουκουσίμα, με την επακόλουθη απειλή ενός αόρατου αλλά εξ ίσου δολοφονικού πυρηνικού ατυχήματος , έχει επίσης κάτι το συγκλονιστικό : Πρόκειται για μια δυσλειτουργία που σχετίζεται με την πρόσληψη του ψυκτικού μέσου, που είναι απαραίτητο για την τιθάσευση των υψηλών θερμοκρασιών που αναπτύσσει ο αντιδραστήρας. Ο καθένας μπορεί να το καταλάβει σε μια μικρο-μικρο-κλίμακα, αν σκεφθεί μια πιθανή διάτρηση του ψυγείου του αυτοκινήτου του, με αποτέλεσμα το κάψιμο της μηχανής….
Οι οικουμενικές καταστροφές δημιουργούν ένα άλλου είδους τρόμο – θα τον έλεγα «κοσμικό» …Τώρα, που βρισκόμαστε σε κάποια χρονική απόσταση, ο τρόμος του Β Παγκοσμίου Πολέμου μου φαίνεται παιχνίδι μπροστά σε αυτόν που θα ζούσαμε(αν υπήρχαμε…) την Ιουράσεια Περίοδο, 65 εκατομμύρια χρόνια πριν, όταν μια καταστροφή οικουμενικών διαστάσεων εξαφάνισε τους δεινόσαυρους…Οι τέτοιες «κοσμικές αφηγήσεις» σε ένα πλανήτη ηλικίας 4,5 δισεκατομμυρίων ετών, εμβάλλουν τους πιο ευφάνταστους σε υποθέσεις περί «ολιστικών» καταστροφών και «αναδημιουργίας» του ανθρώπινου είδους, μέσα στη κλίμακα των δισεκατομμυρίων. Λέτε μετά από αυτή την «υπόθεση εργασίας» να με καλέσει ο Χαρδαβέλας στην τηλεόραση;
Η τηλεόραση, ο κινηματογράφος, η πληροφορία γενικώς, θα έπρεπε και θα μπορούσε να μας κάνει κοινωνούς του τρόμου, της αγωνίας, της απώλειας. Να μην αποδυναμώνει τη φαντασιογόνα ορμή μας, αλλά απεναντίας να την εγείρει στο επίπεδο της πραγματικότητας. Αυτό θα ήταν πραγματική τέχνη : Το να προσλαμβάνουμε , μέσα σε ένα περιορισμένο χρόνο, καταστάσεις συγκλονιστικές, με τεράστιο βάθος και πλάτος….
Όμως σε πολλούς συμβαίνει αυτό που περιγράφει ο Εντγκάρ Μορέν στο έργο του «Γη Πατρίδα» : Αν και φθαρτοί και προορισμένοι να χαθούμε σε ένα κόσμο επίσης φθαρτό, είμαστε κάθε άλλο παρά συμπονετικοί και αλληλέγγυοι…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου